Symboliczne jest Oko Śledzia w parku Staromiejskim. Kilkanaście lat temu wymyślono sobie, że można podziemną, skanalizowaną Łódkę podglądać przez okienko. Ilekroć to robię, czuję się, jakbym podglądał w celi więźnia skazanego na dożywocie. Nigdy nie ujrzy światła dziennego.
Maciej Robert, poeta, dyrektor łódzkiego Domu Literatury, został rzekopisem. W wydawnictwie Czarne opublikował reportażoesej „Rzeki, których nie ma”.
Najlepiej – rzecze Robert – rozpoczynać rzecz o rzekach w Łodzi, którą można nazwać „królową rzek à rebours – choć jest matką wielu rzek […], wszystkie od niej uciekają”. Były – ale się zmyły. Zabili je kapitaliści („łupieżczy pobór wody na potrzeby fabryk”) i brak kanalizacji. Łódzkie rzeki poukrywano pod ziemią albo zamieniono w rynsztoki, a łodzianom, rzecznym sierotom, pozostały bóle fantomowe. Bo czym jest miasto bez rzeki? „Nie-miastem”? – pyta Robert, trawestując znane określenie Marca Augé („nie-miejsce”). Każde europejskie miasto ma przecież nie tylko rynek z pomnikiem, muzeum, kościół, park, hotel i dworzec, ale i rzekę – „najlepiej dużą, albo chociaż średnią”. I nie pod ziemią.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS