Julian Alaphilippe i David Gaudu stanęli o krok od pierwszego francuskiego zwycięstwa w Liege-Bastogne-Liege od 1980 roku. Dwójka na mecie w musiała uznać wyższość Tadeja Pogacara, ale z Walonii wyjechała zadowolona.
Mistrz świata z ubiegłego roku przystąpił do niedzielnej rywalizacji po zwycięstwie w Fleche Wallonne, na celu mając dorzucenie do dorobku kariery drugiego zwycięstwa w klasyku o statusie monumentu.
Na trasie jak zwykle jechał czujnie i odjechał we właściwym momencie, na Côte de Roche aux Faucons, razem z czterema innymi zawodnikami. W finale na Quai des Ardennes wydawało się, że idealnie rozpoczął swój sprint i że jest na dobrej drodze do zrealizowania założeń. Dopóki zza koła nie wyskoczył Tadej Pogacar (UAE Team Emirates), który ostatecznie okazał się najlepszy.
To był długi, trudny dzień, z ożywioną końcówką. Kończę go na podium, za Tadejem Pogacarem, który idealnie rozegrał sprint. Niczego zatem nie żałuję, pomimo że wolałbym wygrać. Jestem zadowolony z ardeńskich klasyków i szczególnie się cieszę, że przede mną krótka przerwa
– powiedział mistrz świata zgromadzonym na mecie reporterom.
Alaphilippe ma zatem dalej porachunki z wyścigiem, w którym w ubiegłym roku również liczył się w walce o zwycięstwo. Francuz wtedy w koszmarny sposób przegrał finisz: choć myślał, że kreskę przeciął jako pierwszy, został ostatecznie pokonany przez Primoza Roglica (Jumbo-Visma), a do tego relegowany na piątą pozycję za nieregulaminowy sprint.
Było wiele ruchów, zwłaszcza w końcówce. Miałem ze sobą zmotywowaną ekipę która mnie bardzo dobrze wspierała. Mogłem podążyć za najlepszymi na Roche aux Faucons, to tam tak naprawdę zrobiła się różnica. Dałem z siebie wszystko, żeby doszło do sprintu, aby nikt nie odjechał. Dobrze rozpocząłem swój finisz – tym razem nie popełniłem błędu – i myślałem, że wszystko idzie dobrze. Ale Tadej był najmocniejszy
– relacjonował.
Tym samym Alaphilippe kończy pierwszą fazę sezonu z dwoma zwycięstwami, ale podbudowany świadomością, że liczył się w zasadzie w każdy klasyku, w jakim startował. Teraz, po odpoczynku, jego uwaga skupi się etapach Tour de France i Igrzyskach Olimpijskich w Tokio.
Czułem się dobrze i wiedziałem, że mam dobrą prędkość przy sprincie, nawet, jeżeli nie jestem klasycznym sprinterem. Po 250 czy 260 kilometrach to nigdy nie jest taki sam finisz co zazwyczaj, nigdy nie wiadomo
– dodał.
Francuz, który niedawno przedłużył umowę z drużyną Deceuninck–Quick-Step, przegrał rozgrywkę w finale tylko z jednym zawodnikiem po raz drugi. Na trasę Liege-Bastogne-Liege wróci jeszcze nie raz.
Tak już jest. Jestem zadowolony z tego, że jestem na podium monumentu, ale to prawda, że to wyścig, który chciałbym wygrać. Nie w tym roku
– zakończył.
fot. Photo Gomez Sport / Unipublic
Podium Liege-Bastogne-Liege domknął David Gaudu, który do tej pory “Staruszkę” ukończył najwyżej na szóstej lokacie (2019). Młody Francuz nie stał jeszcze na podium wyścigu o statusie monumentu, więc tegoroczne ardeńskie klasyki może zatem zapisać na plus, podobnie jak dotychczasową część sezonu: wcześniej zwyciężył na trasie Faun-Ardèche Classic i na ostatnim etapie Itzulia Basque Country, kończąc również wyścig w Kraju Basków na dziewiątej lokacie.
Jeśli dodać do tego dwa sukcesy etapowe na Vuelta a Espana i dziesiąte miejsce w klasyfikacji generalnej w ubiegłym roku, ewidentne jest, że kariera 24-latka wyraźnie nabiera rozpędu.
Dojechałem z czterema zawodnikami klasy światowej i jestem bardzo szczęśliwy, że znalazłem się na podium. Liege-Bastogne-Liege to ten klasyk w kalendarzu, o którym najbardziej marzę. Każdy z nas ma marzenia, nie wiadomo, czy są one osiągalne, lecz robimy wszystko, aby je zrealizować
– podkreślił.
Tak jak Alaphilippe, Gaudu znalazł się we właściwym miejscu u podnóża Roche aux Facuons, wierząc, że to tam podzieli się stawka.
Roche aux Facuons miałem w głowie od dwóch dni. Mówiłem sobie “to tam trzeba dać z siebie wszystko, to tam będzie musiało się udać”. Wiedziałem, że trzeba być dobrze ustawionym u podnóża. Byłem za Julianem. Myślałem, że ruszy wcześniej, ale ostatecznie to Woods ruszył. Na górze było nas tylko pięciu
– opisał sytuację.
Na ostatni kilometr kolarz Groupama-FDJ wjechał zastanawiając się, czy, zważywszy na słabsze umiejętności sprinterskie, nie próbować samotnego ataku. Na takowy się nie zdecydował i przygotowania do Tour de France rozpocznie za niedługo bogatszy o podium monumentu.
Wiedziałem, że jestem raczej najwolniejszy z pięcioosobowej grupki. Pytanie brzmiało co robić: albo spróbować na ostatnim kilometrze i wygrać, albo być piąty, albo spróbować powalczyć o podium. Kiedy chciałem zaatakować, Julian na mnie popatrzył, wiedziałem, że mnie skasuje. Zatem nie ruszyłem. Potem, było za późno na końcowej prostej.
Wypowiedzi na mecie w Liege wysłuchał Paweł Gadzała.
Jeśli znalazłeś w artykule błąd lub literówkę prosimy, daj nam o tym znać zaznaczając błędny fragment tekstu i używając skrótu klawiszy Ctrl+Enter.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS