Dla naszego środowiska wspinaczkowego to jedna z najczarniejszych dat. 27 maja 1989 roku lawina porwała sześciu uczestników wyprawy na zachodnią grań Everestu. Andrzej Heinrich, Mirosław Dąsal, Wacław Otręba i Mirosław Gardzielewski zginęli na miejscu. Eugeniusz Chrobak zmarł następnej nocy w wyniku poniesionych obrażeń. Rozpoczęła się walka z czasem o uratowanie Andrzeja Marciniaka.
Wiosną 1989 roku z Polski w Himalaje wyruszyła wyprawa w składzie: Mirosław Dąsal, Mirosław Gardzielewski, Artur Hajzer, Andrzej Heinrich, Jacek Jezierski, Janusz Majer, Andrzej Marciniak, Wacław Otręba i lekarz Marek Roslan.
Ekipę uzupełnili goście z zagranicy: Sławomir Łobodziński, Robert Jacobs, Paul Claus, George Rooney (wszyscy z USA), Henry Todd (Wielka Brytania), Nick Cienski (Kanada), Carlos Carsolio junior, Elsa Avila i radiooperator Carlos Carsolio senior (cała trójka z Meksyku).
Planowali wejść na Everest wymagającą zachodnią granią.
Eugeniusz Chrobak jechał na Everest jako jeden z przedstawicieli starej gwardii.
Wybitny taternik, doświadczony himalaista i realizator filmów górskich wspinał się od trzech dekad. 1 czerwca 1989 roku obchodziłby pięćdziesiąte urodziny. Niech was nie zmyli metryka. Kiedy koledzy snuli w bazie imprezowe plany, Eugeniusz Chrobak zasuwał na szczyt. Na wierzchołku zameldował się wraz z Andrzejem Marciniakiem.
Wcześniej z ataku szczytowego zawrócili Mirosław Dąsal i Mirosław Gardzielewski. Na przełęcz Lho La, skąd czekał ich ostatni etap drogi do bazy, wracali w czwórkę, zbierając po drodze ekwipunek z wyższych obozów. Brakowało rąk do pracy, dlatego przez radiotelefon poprosili o wsparcie. W stronę przełęczy ruszyli Andrzej Heinrich i Wacław Otręba.
W nocy przyszło załamanie pogody. Sypało. Tymczasem w bazie odliczano godziny do powrotu kolegów. Okazja do świętowania była podwójna. Czar prysł, gdy w radiotelefonie odezwał się głos Andrzeja Marciniaka. W jednej chwili fiesta zmieniła się w żałobę.
Szóstka himalaistów spędziła noc w obozie pierwszym na przełęczy. Poranek był mglisty. Przybyło sporo świeżego śniegu. O dziesiątej wyszli w stronę Khumbutse – skalnej bariery dzielącej ich od obozu.
Gdy znajdowali się kilkadziesiąt metrów od grani, ruszyła lawina, porywając wszystko, co znalazło się na jej drodze.
Andrzej Marciniak ocknął się u podstawy ściany. Stracił kilka zębów. W ustach czuł metaliczny posmak krwi. Nie mógł wstać, zsuwał się po lawinisku, szukając żywych kolegów. Mógł pomóc tylko Eugeniuszowi Chrobakowi. Był w ciężkim stanie. Miał złamaną nogę.
O dojściu do namiotu nie było mowy. Czekali na rozwój wypadków.
W nocy zeszła kolejna lawina. Odkopali się, ale ryzyko było zbyt wielkie. Trzeba było pokonać kilkadziesiąt metrów, by znaleźć się w bezpiecznym miejscu. Andrzej Marciniak ciągnął krzyczącego z bólu Eugeniusza Chrobaka po śniegu. W końcu ułożyli się do snu.
Rankiem baza poprosiła o meldunek. Lekarz zapytał o stan Eugeniusza Chrobaka. Gdy Andrzej Marciniak do niego podszedł, okazało si … czytaj dalej
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS