Wrzask był niesamowity, nieporównywalny z żadnym innym piłkarzem, kiedy na kilkanaście minut przed meczem spiker wyczytał nazwisko Roberta Lewandowskiego. – Zawsze czekam tutaj na kolejny występ. Grając w domu, czuję dumę. A to jest nasz dom. Mecze na Narodowym są dla mnie wyjątkowe – mówił kilka dni temu Lewandowski. Kapitan reprezentacji Polski na wrześniowe zgrupowanie przyjechał w świetnym nastroju – Czuję się jak dziecko, które dostało nowe zabawki. A im piłkarz jest szczęśliwszy, tym więcej może dać drużynie – dodawał napastnik FC Barcelony.
Lewandowski przyleciał do Polski szczęśliwy. To było widać. Szczególnie w poniedziałek, kiedy kapitan reprezentacji tradycyjnie pojawił się na konferencji prasowej otwierającej zgrupowanie. Przed spotkaniem z dziennikarzami rzecznik kadry Jakub Kwiatkowski prosił, by pytać tylko o sprawy związane z kadrą. Ale Lewandowski sam nawiązywał do tego, co dzieje się w jego klubie. A tam dzieje się świetnie: osiem meczów, 11 bramek, dwie asysty – gol średnio co 58 minut.
Lewandowski w Barcelonie błyszczy od początku sezonu. Ale Lewandowski w klubie, a Lewandowski w kadrze, to dwaj zupełnie różni piłkarze. Niestety. Boleśnie przekonujemy się o tym od lat. Dziś ten kontrast wydaje się jeszcze większy, bo śmiało można zaryzykować tezę, że Lewandowskiemu sposobem gry znacznie bliżej było do kadry z pragmatycznego i poukładanego taktycznie Bayernu, niż z szalonej i momentami chaotycznej Barcelony, która teraz ma słabszy skład od Bayernu, ale La Liga – o czym ostatnio wspominał sam Lewandowski – jest dużo mniej fizyczną ligą niż Bundesliga. I to podoba się Lewandowskiemu w klubie, ale brakuje mu tego w kadrze.
– Tutaj drużyny chcą grać w piłkę – opowiadał ostatnio Lewandowski o swoich pierwszych wrażeniach z hiszpańskich boisk, które są zupełnie inne od wrażeń i warunków, które czekają na niego w kadrze. I w czwartek znowu boleśnie się o tym przekonał.
Lewandowski aż złapał się za głowę
To była 14. minuta. Wszyscy piłkarze z pola szli w stronę holenderskiej bramki, a Lewandowski odwrócony był w ich kierunku. Jakby chciał zapytać, co się właśnie stało. A stało się to, że chwilę wcześniej Holendrzy rozegrali kapitalną zespołową akcję i z łatwością poradzili sobie z polską defensywą. Szczególnie z grającym na lewym wahadle Nicolą Zalewskim i środkowym pomocnikiem Karolem Linettym, który zbiegał i próbował pomagać w obronie.
Lewandowski doskonale widział akcję bramkową Holendrów, choć w niej nie uczestniczył. Przez pierwszy kwadrans w ogóle nie wracał do obrony, a nawet rzadko do pomocy. Nawet gdy rywale rozgrywali piłkę na naszej połowie – a dodajmy, że robili to dość często i łatwo – Lewandowski stał blisko ich pola karnego i czekał na piłkę. A przy okazji skupiał na sobie uwagę przynajmniej dwóch obrońców – najczęściej Virgila van Dijka i Nathana Ake.
Tak było jednak tylko na początku, bo im dłużej trwała pierwsza połowa, tym Lewandowski był aktywniejszy w drugiej linii. A przy tym także poirytowany. I to z każdą minutą było coraz bardziej widoczne. Zaczęło się w 31., kiedy złapał się za głowę po tym, jak Piotr Zieliński zamiast do niego, kopnął piłkę w kierunku holenderskiego bramkarza.
Pomocnik Napoli, który podobnie jak Lewandowski błyszczy w klubie, nie zrozumiał się z kapitanem. Ale takich nieporozumień w czwartek było więcej. Kulminacyjny moment nastąpił tuż przed przerwą – już w doliczonym czasie – kiedy Lewandowski biegł z piłką w środku pola, nagle spojrzał w prawo, ale tam nie było żadnego z naszych graczy. I kopnął piłkę w bok, jakby od niechcenia, do której dopiero po chwili dobiegł grający na prawym wahadle Przemysław Frankowski.
Lewandowski w czwartek nie tylko machał rękami i miał pretensje, bo także podpowiadał kolegom z zespołu. I też robił to często – gestykulował, podchodził, rozmawiał, pokazywał ręką, gdzie w danym momencie powinni zagrać piłkę, czy nawet dyskutował z obrońcami i mówił, jak powinni ustawić się przy rzucie rożnym. To nie były gesty, które wynikały tylko z pretensji, ale też z odpowiedzialności za zespół, który Lewandowski w czwartek momentami też próbował pobudzać i podbudowywać. Jak choćby w 52. minucie, kiedy powinno być 1:1, ale Arkadiusz Milik, który w przerwie zmienił Linettego, z kilku metrów kopnął piłkę nad poprzeczką.
Lewandowski bił wtedy Milikowi brawo, ale później już nie miał wielu okazji do tego, by chwalić kolegów z zespołu. Siebie zresztą też nie miał za co, bo tym razem nie zrobił różnicy. Polska od 60. minuty przegrywała z Holandią 0:2, bo oprócz niemocy w ataku, nie radziła sobie też w obronie. I zobaczyła, jak wiele dzieli ją najlepszych na świecie, jak reprezentację Holandii traktuje Michniewicz. – Z takimi właśnie będziemy grać na mundialu – mówi.
Robert Lewandowski w meczu z Holandią:
- minuty gry: 90
- bramki: 0
- strzały: 0
- strzały celne: 0
- kontakty z piłką: 36
- celne podania: 24/27
- pojedynki (wygrane): 8 (2)
- faule: 0
- faulowany: 1
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS