“Posiadał coś nieuchwytnego i niespotykanego u wielu aktorów, w gruncie każdy wypowiadany przez niego tekst był poetycką metaforą – tam była pauza, był jego świetny głos. Był aktorem-poetą” – podkreślił, wspominając przyjaciela, aktor Stanisław Brudny.
Byłem zafascynowany grą Leszka Herdegena, gdy wraz z moją klasą maturalną byliśmy na „spektaklach warszawskich” Artysty, głównie w „Teatrze Powszechnym”. Później zacząłem czytać Jego wiersze, felietony, opublikowane zapiski i wydane książki. Leszek Herdegen pozostanie dla mnie na zawsze „Człowiekiem Renesansu” – szczególnie mi bliskim, bo miał w swoim życiorysie kierowanie działem literackim w „Życiu Literackim”, tak jak i ja m. in. w „TK”, “TiM”.
Słusznie minione niesłuszne czasy ‘produkowały’ wybitnych w kulturze i sztuce, niepowtarzalnych, nie do podrobienia, ‘gigantów’. Dzięki nim także jesteśmy tu i teraz w Wolnej Polsce i o tym należy pamiętać. Jest bowiem niezaprzeczalna ciągłość w kulturze. (Patrz: Dorobek Intelektualny budzący i budujący Świadomość Wolnego Narodu, którego wyznacznikami są: Moralność – Kultura – Wolność.) Wybitne produkcje powstawały ‘pomimo komuny’, by w imię Klasycznych Wartości edukować Społeczeństwo w Kulturze, Sztuce, zapoznawać z Etyką. Nie tylko wybitne Kreacje Hamleta skłaniały nas do głębszych refleksji z gatunku: “Bić (się) czy nie bić” o Wolną Polskę, “Być, ale jak”…, “Być, ale z kim”…
Nie bez powodu Jan Kott nazwał Leszka Herdegena “Hamletem po XX Zjeździe” (1956), zaś Sławomir Mrożek zauważył, że “reprezentuje racje przenikliwego, zdrowego i właśnie dlatego buntującego się rozsądku”.
KRADŁ SHOW W KAŻDEJ PRODUKCJI, W KTÓREJ SIĘ POJAWIAŁ
Do największej popularności aktora przyczyniły się role filmowe, przede wszystkim te zagrane w “Faraonie” (1965) i “Potopie” (1974). Pojawiał się też w serialach, takich jak “Polskie drogi” (1976-1977) czy “Życie na gorąco” (1978). Warto przypomnieć, że grany przez aktora porucznik von Vormann w “Stawce większej niż życie” wypowiedział słynne hasło: “Najlepsze kasztany są na placu Pigalle”, które potem weszło do potocznego języka Polaków. ;))
Leszek Herdegen – (1929 – 1980), aktor, kierownik literacki teatru. Był synem Mieczysława Herdegena, ekonomisty, i Marii z Munnichów. Pierwszą jego żoną była aktorka Halina Zaczek (ślub 4 VI 1952, rozwód w 1961); przez ponad dwadzieścia lat był związany z aktorką i wybitnym reżyserem Lidią Zamkow.
Dzieciństwo do 1939 spędził w Toruniu, wojnę m.in. w Krakowie. Od 1943 pracował fizycznie. W 1944 brał udział w Powstaniu Warszawskim. Od 1945 kontynuował naukę w krakowskim Gimnazjum i Liceum im. Sienkiewicza. W 1946 debiutował jako literat w piśmie “Młoda Rzeczpospolita”, publikował też wiersze i artykuły w innych periodykach. W roku szkolnym 1948/49 występował w teatrze międzyszkolnym (grał tytułową rolę w “Konradzie Wallenrodzie”) i w zespole amatorskim przy Woj. Komisji Związków Zawodowych. Maturę zdał w 1950 jako ekstern w Gimnazjum im. Nowodworskiego, ale już w 1949 rozpoczął studia w krakowskiej PWSA.
Początek lat 50., Kraków. Wyższa Szkoła Aktorska mieści się w starej kamienicy przy ulicy Szpitalnej, w opalanym piecami mieszkaniu, przekazanym przez scenografa i reżysera Karola Frycza. Wszyscy studenci się znają. Na drugim roku studiują m.in. Leszek Herdegen, Kalina Jędrusik, Bogumił Kobiela i Zbigniew Cybulski. Na pierwszy właśnie dostali się Bogusz Bilewski i Witold Pyrkosz. ..
@ Już jako student publikował w prasie liczne artykuły i felietony, od 1951 był członkiem ZLP. W lecie 1952 pracował jako kierownik literacki w krakowskim Teatrze Młodego Widza; od lutego 1953 kierował Działem Literatury Współczesnej w nowo powstałym Wydawnictwie Literackim.
Od wczesnej młodości był znany i bardzo lubiany w krakowskim środowisku artystycznym. Inteligentny i pracowity, obdarzony dynamiczną osobowością, wdziękiem osobistym i zwracającym uwagę wyglądem – smukła (wręcz chuda) sylwetka blondyna w typie nordyckim, a przede wszystkim znakomitym, pamiętnym głosem: mocnym, niskim, głębokim, “spiżowym” barytonem.
Po uzyskaniu dyplomu aktorskiego został zaangażowany od lipca 1953, wraz z grupą absolwentów krakowskiej PWSA pod kierownictwem Lidii Zamkow, do Teatru Wybrzeże w Gdańsku; debiutował rolą studenta Łukina (“Barbarzyńcy”, 16. XII. 1953), następnie grał z powodzeniem Aleksego (“Tragedia optymistyczna”); równocześnie był wspólnie z K. Puzyną kierownikiem literackim.
W lipcu 1954 wrócił do Krakowa, gdzie do grudnia 1955 prowadził dział krytyki literackiej w redakcji “Życia Literackiego”, a od listopada 1955 do końca 1957 był kierownikiem literackim Starego Teatru. W sezonie 1955/56 występował jako konferansjer w Teatrze Satyryków. Od lutego 1956 do końca sezonu 1963/64 grał w Starym Teatrze; w tych latach zdecydował się ostatecznie na zawód aktora a nie pisarza, choć publikował nadal. Wydał zbiór felietonów i recenzji “Zadania domowe” (Kraków 1956) i “Wiersze” (Kraków 1970).
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS