Książka Andrzeja Finkelstina w odcinkach na Podhale24.pl (cz. XX): “Czarci urok!”

Pewnego deszczowego ranka Miro znudzony siedzeniem wtopił się w tłumek zwiedzających udając członka grupy. Tropił jakąkolwiek przygodę byleby się rozerwać. Bo na co mógł liczyć w tym poronińskim grajdole? Kontakt ze zwiedzającymi mógł być substytutem jakieś formy rozrywki. No i nadarzyła się okazja. Nie rozumiał wprawdzie, co mówił przewodnik, bo nie znał francuskiego, ale przecież nie o to chodziło by cokolwiek rozumieć. Był systematycznie uśmiercany nudą, natrętnie atakującą go od kilku dni. Ładnie brzmiące i starannie wypowiadane słowa młodego mężczyzny oprowadzającego grupę francuskich socjalistów w niczym mu nie przeszkadzały. Słuchał ich tak, jak słucha się obcojęzycznych piosenek. Wsłuchiwał się w ich melodykę bez konieczności rozumienia treści. Wystarczyła tylko miła intonacja. Od jakiegoś czasu ostrożny, szczególnie po przygodzie na białodunajeckiej zabawie, dziś stracił czujność.

Znów z drapieżnika przerodził się w ofiarę. Wzrok skrzyżował ze spojrzeniem pewnej damy. Motyle w brzuchu uświadomiły mu, że wszystko to dzieje się naprawdę. Na ułamek sekundy stracił rezon. Mity na temat francuskiej miłości spotęgowały efekt fascynacji. Otaksował obrys kobiety oddając w myślach hołd jej bujności. Gdzieś tam za uszami anioł stróż szeptał mu do ucha słowa rozsądku, jednak na potyczkę wysyłał go diabeł. Jego zmysły krok po kroku pokonywały wszelkie piętrzące się zasady logiki. Nastąpił całkowity zanik zdrowego rozsądku. Myślenie przestało opierać się na jakichkolwiek logicznych przesłankach. W tej chwili Lucyfer zaczął się mu jawić się niczym niezaradny konus, który w swej poczciwości, bardziej przypominał niemowlę niż władcę piekieł, czego więc miał się obawiać. Tymczasem grupa powędrowała na pięterko. Na wąskich drewnianych schodach spojrzenia Mira i Francuzki, zbiegły się już bez wymuszonej konwenansami sztucznej skromności. We Francji flirt to rytuał. Tym razem nie było czasu na flirt, chodziło o porywiste misterium. Uznał, że ta kobieta ma w sobie jakiś niewytłumaczalny urok, jakąś trudną do zdefiniowania zdolność oddziaływania na innych. Uśmiechnął się do niej. Odwzajemniła uśmiech i podała mu dłoń.

Zapach jej perfum oszołomił go i spotęgował chuć. Głosu natury nie sposób było już zagłuszyć. Ruszył potop wrzącej lawy. Wirujące emocje omal nie zwaliły go z nóg. Przyciągnął ją mocno do siebie i zatrzymał. Albo to ona go przyciągnęła. Teraz i tak nie ma to znaczenia. Rozumiała o co chodzi i nie stawiała oporów. A może to on nie stawiał oporów. Grupa z niemilknącym przewodnikiem wyszła. Odgłos oddalającej się grupy cicho rezonował w kolejnym drewnianym pomieszczeniu i wolno przygasał. Miro wraz z nieznajomą pozostali w sypialni Lenina. Stali naprzeciw siebie ciężko dysząc. Owładnął nim zwierzęcy niepohamowany instynkt. W tej chwili nic się nie liczyło, tylko ona, niezwykle pociągająca przypadkowa nieznajoma i on nieposkromiony władca obiektywu, miejscowy Playboy z kilkoma porażkami na koncie. Wypadki z przeszłości niczego go nie nauczyły.

W tej chwili nie było ważne, czy propozycja urządzających sypialnię muzeum była przeznaczona dla osób, które cenią styl i elegancję, czy też dla pospólstwa i ludu. Ważne, że znalazło się miejsce, które nadawało się do użytku w czasie burzy pożądania. Miro przyciągnął do siebie kobietę. Przylgnął do niej ustami jednak ona wysunęła się z jego objęć i usadowiła się frywolnie na drewnianym zydlu. Podciągnęła spódnicę. Jej gładko wydepilowane i całkiem zgrabne nogi wywarły na Playboyu ogromne wrażenie. W tym miejscu warto wspomnieć, że w owym czasie, nie wszystkie kobiety się depilowały. Było to pewne novum. Ale Francja to kraj nowoczesności, szczególnie w sferze seksu. Wprawnym ruchem zgarnęła z nakastlika Lenina jego domniemane pióro i frywolnie zaczęła gładzić się po udach. Skuwka zabytkowego Lewisa Watermana zapadała się w zakamarkach zawiązującego się cellulitu, przyprawiając ją o dreszcze rozkoszy. Sięgnęła do torebki po papierosy i zapaliła. Jej usta w zmysłowy sposób przylgnęły do papierosa. Błysnęła białymi zębami w uśmiechu zaciągając się. Papieros zabarwił się od szminki. Miro stał jak dobrze wyszkolony piesek i czekał na komendę. Całkowicie zapominał o czujnikach dymu, o zakazie palenia i o tym, że cenne zabytkowe pióro było nietykalne. Szarobłękitny dym wypełnił pomieszczenie. Nastąpiło odprężenie. Przesiąknięta dymem i perfumami tunika zsunęła się z ciała partnerki. Nie miała na sobie bielizny. Jej posągowe, acz dosyć spore kształty i bezpruderyjna odwaga otumaniły go. Padli na łoże. Wtopili się w krochmaloną biel regionalnej pościeli.

Po wszystkim okazało się, że nie był to seks z Francuzką, tylko nauczycielką francuskiego z pewnej Wrocławskiej szkoły, zaproszoną do grupy w charakterze drugiego tłumacza. Francuzka okazała się całkiem, całkiem, chociaż nie była Francuzką. Seks zaś nie był tak upojny jak Miro zakładał. Czar mitu francuskiej miłości prysł jak bańka mydlana. Zmysły często płatają figle. Dlatego pożegnalny pocałunek był równie zimny jak gorący był powitalny. Dopiero teraz Miro zrozumiał, że został wykorzystany. Ona zaś odeszła zostawiając go oniemiałego w pogniecionej pościeli i mając w głębokiej pogardzie. W mniemaniu Wacka polowała na męskie „tanie dziwki”. W ten sposób Wacek ocenił postawę Miara. Oto, czym bywa pożądanie. Nie było niestety w tym nieromantycznym zrywie niczego niezwykłego, poza tą istotną drobnostką, że to kobieta wykorzystała mężczyznę. Może było to fajne wykorzystanie, wielu by chciało.

Wacek długo śmiał się z tego zdarzenia. Przywróciło ono na chwilę koloryt poronińskiego bytu i przeszkodziło wszędobylskiej nudzie.

– I co powiem? Czy pamiętam? Kto mógłby zapomnieć, coś takiego? – Szydził z Mira. – Teraz już wiesz, co czują laski, które tak nędznie wykorzystujesz a następnie porzucasz. Jeśli chcesz proszę, jestem twoja… – Przedrzeźniał go na mefistofelesowski sposób. – Ależ te Francuzki, to jędze! Nie dość, że cię przeleci, to jeszcze na koniec okaże się, że nie jest Francuzką. Cóż za ironia losu…

Zgłoś naruszenie/Błąd