Bronisław Komorowski powiedziałby, że sprawa jest „arcyboleśnie prosta”. Jeśli ruska agentura jest zagrożona, ruscy jej bronią, a poza tym uruchamiają wszystkie swoje wpływy (szantaż, kasa, kompromaty), żeby agenciaki i ich kumple urządziły w konkretnym kraju piekło. Właśnie tak to przebiega w Polsce po tym, jak prezydent Andrzej Duda podpisał ustawę o badaniu rosyjskich wpływów.
O politycznych groupies nie warto pisać, bo oni działają odruchowo (w wersji warunkowania klasycznego według Iwana Pawłowa – Rosjanina, więc wszystko w rodzinie). Nawet gdy nic nie rozumieją, to wiedzą, że trzeba działać – dla nagrody lub z obawy przed karą. O agenturze, którą można wskazać placem też nie warto pisać, bo ona w pierwszej kolejności symbolicznie lub dosłownie moczy pampersy i od razu widać, kto się boi.
Warto pisać o politykach, którzy nie wiedzą, czy jakieś ich działania nie poszły za daleko lub wiedzą, lecz je bagatelizują. Warto się też zajmować tymi, którzy nie wiedzą, kto z ich otoczenia, a nawet przyjaciół może skrywać trupy w szafie. Tu działa uogólniony strach i postępujący brak zaufania. Nigdy nie można być pewnym, czy ktoś pozornie dobrze znany nie ma tajemnic i czy ich wyciek nie uderzy także w nich (jako znajomych i przyjaciół). Tym bardziej że ruskie uwikłania często dzieją się pod obcą flagą.
Osoby, które się boją, są przekonane, że najprościej jest ukryć się w tłumie. Ale najpierw trzeba ten tłum zaktywizować, czyli wywołać atmosferę histerii. Wtedy wszyscy jęczą, a z zewnątrz nie sposób odróżnić jęków ludzi uwikłanych od wycia kibiców, sympatyków i przyjaciół. Wszyscy mają jęczeć i wrzeszczeć (stąd tyle obelg), żeby powstało wrażenie, iż jest to masowa reakcja i chodzi o wielkie grupy, a nie o konkretną agenturę skrywającą się w tłumie. I że chodzi o „wartości” (skądinąd, gdyby to faktycznie miały być wartości, to może lepiej, żeby nie było ich wcale), a nie o obronę kogokolwiek.
Nie jest tak, że w grupie osłonowej nic się nie podejrzewa, tylko zawsze jest jakiś poziom lęku, że może nie warto sprawdzać, żeby nie odkryć czegoś paskudnego u siebie, nawet jeśli ma się przekonanie, że jakichś groźnych haków być nie powinno. Gdy się jednak należy do jakiejś konkretnej partii (lub z nią sympatyzuje) i trwa to latami, to zna się wszelkie plotki o umoczeniu w agenturę różnych osób. A w stanie zagrożenia odzywają się różne dzwonki alarmowe, więc pojawia się strach, czy się nie zrobiło czegoś głupiego, nie dało się wykorzystać. Z tego zamieszania korzysta agentura ukrywająca się w tłumie.
Komisja badająca ruskie uwikłania jest dlatego groźna, że może wyciągać jednostki z tłumu dającego im poczucie bezpieczeństwa. I wprawdzie po takim wyciągnięciu może się pojawić wielka histeria w obronie wyciągniętego, lecz wtedy górę bierze troska o własne bezpieczeństwo i robi się wszystko, żeby też nie zostać wyciągniętym z tłumu. To zresztą wydaje się uniwersalne dla każdego rodzaju agentury, o czym mówi wiele świadectw działania poszczególnych tajnych służb, od ruskiej Ochrany poczynając.
Może istnieć świadomość, że coś w osłonowym otoczeniu agentury jest nie tak, bo ktoś się dziwnie zachowuje albo wpada w panikę, lecz jeśli jedzie się na tym samym wozie, to lepiej „trzymać się w kupie”, bo samemu można potrzebować pomocy. I to niezależnie od przynależności do konkretnej partii. Tym można tłumaczyć międzypartyjną solidarność po podpisaniu stosownej ustawy przez prezydenta. Tym trzeba też tłumaczyć festiwal ponadpartyjnych obelg i bluzgów pod adresem Andrzeja Dudy, ze środowiskami akademickimi włącznie, które nie są wyjątkiem, lecz potwierdzają regułę.
Nie powinna dziwić solidarność parlamentarzystów unijnych w wywoływaniu ogólnoeuropejskiej histerii. Oni jeszcze mniej się znają niż ci z poszczególnych państw, wiedzą, że ruscy działali w ich państwach praktycznie bez przeszkód, więc przy bliższym przyjrzeniu się trup mógłby się ścielić gęsto. Lepiej więc się skrzyknąć i zaatakować polskie władze, które swoimi działaniami mogą wywołać lawinę, przy której skorumpowanie europosłów przez Katar to będzie kaszka z mleczkiem. Oczywiście część z nich może działać samoistnie, choćby z tego powodu, że atakowanie Polski daje im poczucie szczęścia, a nawet wpadają wtedy w ekstazę, lecz generalnie chodzi o solidarność umoczonych i zagrożonych dekonspiracją.
Europosłowie mogliby sobie na wszystko bimbać w czasach pokoju, lecz w czasie wojny na Ukrainie uwikłania nie muszą ujść im na sucho – jak nie teraz, to w bliskiej przyszłości. Stąd ta bardzo krzykliwa solidarność umoczonych podczas sabatu, jaki 30 maja 2023 r. urządzono przeciw Polsce w ekspresowym trybie. Była po prostu pilna potrzeba podjęcia działań osłonowych i dezinformacyjnych. I nie trzeba dodawać, że specjalną rolę do odegrania mieli eurodeputowani z Polski. Stąd takie komsomolskie zaangażowanie np. Andrzeja Halickiego, Róży Thun czy Włodzimierza Cimoszewicza. Oni nawet nie zdają sobie sprawy, jak bardzo się w ten sposób demaskują, choć sądzą, że jest odwrotnie.
Mimo wielkiego strachu i równie wielkiej histerii otworzyło się (zapewne na krótko) okno historii, gdy można ujawnić i niejako zneutralizować większość ruskich aktywów. Niezrobienie tego byłoby katastrofalnym błędem, bo okazja może się szybko nie powtórzyć. Niech więc sobie agentura szczeka i wyje, a karuzela sprawiedliwości i prawdy powinna jechać dalej. Bez litości.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS