Król Trędowaty bije muzułmanów. Jak chrześcijanie ocalili Jerozolimę

Jerozolimski król krzyżowców Baldwin IV urodził się w 1161 r., a został koronowany jako 13-letni chłopiec 15 lipca 1174 r., cztery dni po śmierci swojego ojca Amalryka I. Oficjalnym regentem – aż do osiągnięcia przez Baldwina wieku 16 lat – był rozsądny Rajmund III hrabia Trypolisu i książę Galilei. Wychowawcą i nauczycielem chłopca uczyniono zaś światłego abp. Wilhelma z Tyru (1130–1185). Dziełem jego życia jest historia krucjat w latach 1095–1184. „Lektura pozostawia wrażenie, że był to człowiek mądry, prawy i sympatyczny” – napisał znawca epoki Steven Runciman.

Z opisów i rycin wynika, że królewicz wyrósł na wysokiego, przystojnego młodzieńca o jasnych włosach. Dzięki nauczycielowi mówił biegle po francusku, łacinie, flamandzku i arabsku. Rozumny, uduchowiony i szanowany dzięki naukom Wilhelma, a waleczny po ojcu – taki był Baldwin. Zacny wychowawca jako pierwszy dostrzegł też objawy straszliwej choroby, która dotknęła chłopca. Pewnego dnia, obserwując go podczas zabawy z rówieśnikami, zauważył, że mimo uderzeń i uszczypnięć Baldwin w ogóle nie odczuwa bólu. Po zbadaniu chłopca okazało się, że przyczyną braku reakcji na ból była martwica prawego ramienia i dłoni. Był to czytelny sygnał, że następca tronu cierpi – zapewne od dawna – na trąd.

Po śmierci ojca chorobę jego syna i następcy na tronie starano się ukryć. Z upływem lat stało się to jednak coraz trudniejsze, gdyż choroba powodowała dotkliwe męki oraz atakowała odkryte części ciała i – jak się przypuszcza – młody człowiek mógł stracić na koniec nos, policzki, palce u rąk i nóg, a nawet wzrok.

Zjawia się Saladyn

Utworzone w 1099 r. Królestwo Jerozolimskie tworzyło wraz z kilkoma mniejszymi państewkami łacinników klasyczne państwa feudalne z systemem lennym, a ich baronowie konkurowali między sobą – podobnie jak w Europie. W pierwszej połowie XII w. poszerzali jednak granice i panowali nad terytorium rozciągającym się szerokim pasem od Bejrutu do Gazy i dalej na południe przez pustynię, aż do portu Ejlat nad Morzem Czerwonym. Ludność liczyła blisko pół miliona – katolików (120 tys.) oraz muzułmanów, żydów, Samarytan i chrześcijan wschodnich.

(…)

Cały tekst dostępny w lipcowym numerze miesięcznika Historia Do Rzeczy!

Reakcja

0%0Pozytywnie0%0Neutralnie 0%0Negatywnie

Twoje emocje

0%0Lubię to!

0%0Super0%0Ekscytujący 0%0Ciekawy0%0Smieszny0%0Smutny0%0Wściekły0%0Przerażony0%0Szokujący0%0Wzruszający0%0Rozczarowany0%0Zaskoczony

Co sądzisz?

0%0Prawda0%0Manipulacja0%0Fake news

0

0Ulub

Oryginalne źródło ZOBACZ