Kontrowersyjny śpiewak (Opowieści z lasu, odc. 212) [ Wiadomości ]

Szpak przez swoją dużą liczebność i równie wielką żarłoczność jest często traktowany przez ludzi jako szkodnik. Szkoda, bo to bardzo ciekawy i inteligentny ptak.

– Szpaki kiedyś zasiedlały lasy, jednak wraz z rozwijającym się osadnictwem ludzi, ptaki te dzięki wrodzonej inteligencji bardzo dobrze przystosowały się do życia pośród nas – tłumaczy Jan Piotrowski z Nadleśnictwa Elbląg. – Dawne leśne dziuple pozamieniały na całkiem zaskakujące miejsca gniazdowania, jak drobne szpary w budynkach, zakamarki pod dachówkami, wnętrza nieużywanych samochodów lub innych urządzeń i wiele innych – opowiada leśnik.

Kwiecień to czas, kiedy szpaki przystępują do godów. Właśnie teraz, na czubku drzewa, wysokiej lampie ulicznej i innych eksponowanych miejscach możemy zaobserwować wygiętego w dziwny sposób ptaka z głową ustawioną do góry i lekko rozłożonymi skrzydłami, wyśpiewującego jeszcze dziwniejsze pieśni. Szpaki bardzo dobrze naśladują dźwięki, np. ruchu ulicznego, skrzypiącego koła w rowerze, innych zwierząt czy nawet mowy ludzkiej. Znane są przypadki uczenia szpaków pojedynczych wyrazów. Podobno Mozart miał oswojonego szpaka, który potrafił śpiewać fragment XVII Koncertu fortepianowego G-dur. Ich śpiew często przypomina dziwne skrzypienia, trzaski i stukania. – Prawdopodobnie im więcej dziwnych dźwięków samiec jest w stanie opanować, tym większą ma szansę na powodzenie u samic – wyjaśnia Jan Piotrowski.

– Znana wszystkim sadownikom żarłoczność szpaków związana jest nie tylko z ich wielką liczebnością, ale także z potrzebą wymiany piór przed odlotem na zimowisko. W krótkim okresie wymieniają one upierzenie, do czego potrzebują dużo energii, a więc sporo pożywienia – mówi leśnik.

Podkreśla też, że szpaki maja różne upierzenie w zależności od pory roku.

– W okresie godowym samce mają piękną i połyskującą czarną szatę, mieniącą się różnymi kolorami od fioletowej, zielonej, niebieskiej, nawet żółtej, aż do ciemnogranatowej. Jesienią, już po wypierzeniu, szpaki dość mocno się zmieniają, bo mają brązową głowę oraz czarny tułów z licznymi białymi kropkami. Można je wtedy spotkać w parkach i na trawnikach, przechadzające się w poszukiwaniu owadów i dżdżownic, które obok owoców stanowią sporą część ich jadłospisu.

Zgłoś naruszenie/Błąd