Chyba wszyscy – poza Jackiem Lewandowskim i jego najbliższymi współpracownikami – przecierali oczy ze zdumienia, gdy zobaczyli finałowy skład polskiej sztafety podczas mistrzostw Europy w Monachium. Trener kadry sprinterek poza Ewą Swobodą i Mariką Popowidz-Drapałą wystawił Pię Skrzyszowską i Annę Kiełbasińską. Skrzyszowska pół godziny wcześniej sięgnęła po złoto w swojej koronnej konkurencji na 100 m ppł. Kiełbasińska specjalizuje się zaś w biegu na 400 m. Zagranie va banque się opłaciło – biało-czerwone wywalczyły srebro.
“Nie stawiałabym tych trzech medali na wadze”
Dzięki temu Kiełbasińską wróciła do kraju z trzema krążkami. Indywidualnie na 400 m była trzecia, a w sztafecie na tym dystansie druga. Przed nią tylko cztery polskie lekkoatletki mogły pochwalić się takim dorobkiem. W tym elitarnym gronie jest m.in. legendarna Irena Szewińska.
Bez wątpienia krążek wywalczony w sztafecie 4×100 m jest najbardziej niespodziewany z tych trzech w przypadku 32-latki z Warszawy. Ale czy w związku z tym także najcenniejszy?
– Nie stawiałabym ich na wadze. Każdy z nich jest inny, każdy znaczy coś innego, z każdym związane są inne emocje i historie. Ale z pewnością to jedno z moich najpiękniejszych przeżyć sportowych – ocenia Kiełbasińska.
Jak dodaje, właśnie takie niespodziewane rozwiązania i scenariusze dodają atrakcyjności sportowi. Ona sama pamięta, jak 12 lat temu jako rezerwowa obserwowała polskie sprinterki i marzyła, by biegać razem z nimi.
– Nie przypuszczałam, że to się ziści. Dlatego byłam taka podekscytowana pomysłem tej sztafety. To było coś, na co czekałam w zasadzie całe życie. Nie chodzi tylko o to, co my tam zrobiłyśmy i że biegałam w tej sztafecie. Tylko o to, żeby móc zrobić coś takiego szalonego czysto sportowo. Gdzie jest ryzyko, stawiasz wszystko na jedną kartę i może naprawdę wydarzyć się coś niesamowitego, pięknego. I coś takiego się zdarzyło. Byłyśmy na innej planecie, odleciałyśmy – wspomina doświadczona lekkoatletka.
Jej obecność w składzie była też z pewnością wielką niespodzianką dla sprinterek z innych sztafet. – Sama byłam ciekawa, co myślą rywalki. Znam dużo z tych dziewczyn, które tam startowały. Myślę, że było to dla nich zaskoczenie, gdy zobaczyły mnie na rozgrzewce – dodaje z uśmiechem Polka.
Kiełbasińska o Swobodzie: niesamowity talent. Kolejnym startom w sprinterskiej sztafecie nie mówi “nie”
Przy okazji wychwala Swobodę, która dzięki tej sztafecie wywalczyła pierwszy w karierze medal ME na otwartym stadionie.
– To jest trochę inne bieganie, gdy walczy się indywidualnie i w sztafecie. Nie mówię, że jedno jest gorsze, a drugie lepsze. Ale są to inne emocje. Jestem przekonana, że Ewa na pewno jeszcze pokaże nam swoje możliwości indywidualnie, bo to dziewczyna z niesamowitym talentem. Nigdy nie widziałam nikogo tak utalentowanego. Powtarzam jej to na każdym kroku. Kariera każdego sportowca to wzloty i upadki. Chciałabym mieć tylko takie upadki, jak Ewa. Ten sezon jest dla niej świetny, ale jestem przekonana, że to jeszcze nie koniec – podkreśla Kiełbasińska.
Ona również może być zadowolona ze swojej formy w tym roku. A udany występ w sztafecie 4×100 m w Monachium sprawił, że ponownego też nie wyklucza. Podaje jednak konieczne do spełnienia warunki.
– Jeżeli pojawi się opcja i nie będzie to kolidowało w programie z moimi priorytetowymi startami. Zależy to też od mojej formy. Bo nie chcę biegać na siłę, a tylko tam, gdzie na to w pełni zasłużyłam. Jeśli tak będzie, to pewnie, że bym chciała. Jestem sportowcem z krwi i kości, chcę korzystać z takich okazji. Po to trenuję. Ale trzeba pamiętać, że nie jesteśmy maszynami. Ćwiczę już ponad 18 lat. Na pewnym etapie zaczynają się odzywać urazy. Trzeba umieć mierzyć siły na zamiary i szanować swoje ciało, znać je. Wiedzieć, ile jest w stanie dać. Trzeba umieć podejmować odpowiednie decyzje – tłumaczy.
Kiełbasińska ma 32 lata i w tym wieku niektóre lekkoatletki schodzą już powoli ze sceny, ale Polka przeżywa obecnie najlepszy okres w karierze. Po przylocie z Monachium zapowiedziała, że nie śpieszy się jej do sportowej emerytury i planuje jeszcze startować dwa-trzy lata.
– Miłość do sportu mam. To, jaką mi satysfakcję w tym roku przynosi, jak najbardziej mnie nakręca. Uwielbiam trenować w najbardziej profesjonalny sposób jak to tylko jest możliwe. Jeśli tylko będzie mi to dane, nie będę musiała się zajmować innymi sprawami, będzie sprawiało mi to przyjemność, a nie będzie źródłem stresu i będę zdrowa, to jak najbardziej będę chciała kontynuować – deklaruje.
Nie powiedziała też jeszcze ostatniego słowa w tym sezonie. Zamierza dalej startować, o ile upora się z kłopotami z łydką. Zamierza też walczyć o złamanie granicy 50 sekund.
– Absolutnie nie odkładam tego do przyszłego roku. Jeśli z nogą będzie wszystko w porządku, to będę startować. Chcę wykorzystać to, że jestem w formie – zaznacza.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS