Rok 1945, Warszawa zburzona. Nie było wcale pewne czy zostanie odbudowana. Rozważano przeniesienie stolicy do Łodzi. Na szczęście tak się nie stało. W każdym razie odbudowano historyczną część Warszawy – Stare Miasto. Potem budowano już bardziej socjalistycznie, ale nie była to rekonstrukcja, tylko budowa zupełnie nowego miasta na prowincji imperium sowieckiego. Ukoronowaniem tego procesu było postawienie w samym centrum Pałacu Kultury imienia Józefa Stalina.
Ten symbol zwycięstwa sowieckiego nad bohaterskim polskim miastem stoi do dziś, a co więcej 2 lutego 2007 roku decyzją pełniącego obowiązki Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, Macieja Czeredysa, warszawski Pałac Kultury i Nauki został wpisany do rejestru zabytków, a tym samym objęty ochroną…
Co to oznacza? To oznacza po prostu utrwalenie i pielęgnację piętna sowieckiego wypalonego na świadomości społeczeństwa polskiego, oznacza samobójstwo ideologiczne. Tak! Kochamy PRL i chcemy zachowania jego symboli, bo to nasze życie, nasza młodość, nasz wstyd… Ot, taka trauma z dzieciństwa, z której nie wyzwoli nas żaden psycholog, bo w masochistyczny sposób pokochaliśmy prześladowcę. Cóż, taki typowy przykład syndromu sztokholmskiego.
Podczas ostatnich wyborów na urząd Prezydenta Warszawy, żaden z kandydatów nie podjął tematu, uznając go za drażliwy, a samo rozbiórkę Pałacu za niemożliwą z przyczyn zarówno z technicznych jak i ideologicznych. Może zastanawiali się, co by na to powiedzieli nasi bracia Moskale? I tak im już się dostatecznie naraziliśmy likwidując pomniki Lenina i Armii Czerwonej. Cytadeli Warszawskiej też nie zburzyliśmy. Niech sobie stoi. Urządzimy tam dla niepoznaki Muzeum Niepodległości.
Podczas kampanii wyborczej kandydaci obiecywali to i owo, była nawet propozycja budowy nowej futurystycznej dzielnicy miasta nad Wisłą. Absolutny brak wyczucia sytuacji, odczuć społecznych i realnych potrzeb samego miasta niezbędnych do jego prawidłowego funkcjonowania. Taka szopka polityczna, która tylko zwiększała niesmak… Czy Warszawiacy na to zasłużyli? Czy mówienie źle o Warszawiakach przez resztę mieszkańców kraju jest w związku z tym uzasadnione? A może po prostu zabrakło prawdziwego warszawskiego kandydata?
To oczywiście czysta, teoretyczna spekulacja, ale zadajmy sobie pytanie, jak mieszkańcy stolicy zagłosowaliby na kandydata, który zaproponowałby prawdziwą odbudowę Warszawy? Bo spójrzmy prawdzie w oczy – przedwojenna Warszawa nie jest odbudowana. Krokiem w dobrym kierunku była rekonstrukcja Zamku Królewskiego. Ostatnio ogłoszono, że odbuduje się też (może) Pałac Saski. Ogłoszono i… cisza. Zgodnie z zasadą, że nie trzeba tego robić, wystarczy tylko o tym mówić! Potem przestaje się nawet mówić, a nie ma spraw, o których się nie mówi!
Po pierwszej wojnie światowej zburzyliśmy Sobór Aleksandra Newskiego na Placu Saskim, bo takie były odczucia społeczne. A teraz? Pielęgnujemy i odnawiamy Pomnik Stalina, bo takie są odczucia społeczne? Czy Ty też tak czujesz i panorama Warszawy tak słodko kojarzy Ci się z sylwetką Pałacu? Bo ja nie! Przygotowano już kilka projektów zabudowy terenu po wyburzeniu tego wstydliwego obiektu! Szkoda! Pomyślcie jaka piękna mogłaby być nasza stolica, gdyby miastu przywrócono przedwojenną zabudowę w centrum.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS