Kiedy śnię, widzę zamek Karolat. Marzę, że kiedyś narysuję go dzieciom [WYWIAD]

Chcesz dostawać e-mailem serwis z najważniejszymi informacjami z Zielonej Góry? Zapisz się na nasz bezpłatny newsletter.

A gdzie w ogóle teraz mieszkasz? Nie tęsknisz za Siedliskiem?

– Mieszkam w Warszawie. Czasami wydaje mi się, że tęsknię, ale to są raczej uczucia wygładzone i wyidealizowane przez czas i odległość.

Muszę jednak zaznaczyć, że nadal uważam, że Odra jest dużo piękniejsza od Wisły, a zamek Karolat śni mi się często [uśmiech]. Tęsknię raczej za bliskimi, za piciem z mamą kawy na balkonie, zaglądaniem do ogródka.

Skończyłaś ASP w Szczecinie. Dlaczego wybrałaś akurat grafikę? Kiedy poważniej się nią zainteresowałaś?

– Tak naprawdę grafika to nie był mój pierwszy wybór studiów. Choć skończyłam zielonogórskiego „plastyka” i wydaje to się naturalną kontynuacją. Kończąc szkołę średnią, miałam mgliste pojęcie o tym, jak naprawdę wygląda współczesne projektowanie graficzne. Wiedziałam tylko, że chcę zdobyć zawód i umiejętności, które pozwolą mi pracować i utrzymywać się na jakimś przyzwoitym poziomie. A przy okazji nie umrzeć z nudów i frustracji. Grafika projektowa wydawała się godzić te dwa oczekiwania.

Do tego Szczecin latem pięknie wyglądał z okna pociągu, którym jechałam na egzaminy.

Dostałam się na studia i dalej wszystko potoczyło się niemal samo. Okazało się, że mam do tego oko i rękę [uśmiech]. Poznałam mnóstwo inspirujących znajomych i wykładowców. Studia tak naprawdę otworzyły mi oczy na dobre projektowanie i dały wiatr w żagle.

Jak twoja droga z grafiką wyglądała już po studiach i czym teraz się zajmujesz, gdzie pracujesz?

– Zaczęłam studia drugiego stopnia z malarstwa, ale to było totalnie nie dla mnie. Chciałam raczej szlifować umiejętności techniczne, niż być artystką. To był czas, kiedy już miałam jasno sprecyzowane plany, że chcę pracować w zawodzie i potrzebuję więcej narzędzi w rękach, które potem będę mogła wykorzystać komercyjnie. Studia nie były na to odpowiedzią.

Za namową koleżanki wysłałam CV i portfolio do kilku warszawskich agencji reklamowych. Odpowiedziały niemal wszystkie, więc po prostu zaczęłam pracę w jednej z nich.

Teraz również pracuję dla agencji jako art director. Do moich obowiązków należy wymyślanie, projektowanie, ilustrowanie, nadzorowanie i wprowadzanie w świat pracy graficznej młodszych kolegów z zespołu. Możliwość przekazywania swojej wiedzy jest bardzo satysfakcjonująca, więc zaczęłam pisać także teksty na bloga. W nich w prosty sposób staram się ująć podstawy dobrego projektowania.

Poza tym sprzedaję wydruki swoich „bardziej artystycznych” prac, czasami coś maluję.

Z których projektów jesteś najbardziej dumna, które najmocniej zapadły ci w pamięć?

– Traktuję swoją pracę projektową jako całokształt i raczej nie mam wielkich sentymentów w stosunku do poszczególnych projektów. Myślę, że to po prostu jest jeszcze przede mną.

Zawsze pamiętam, że projektuję nie dla siebie, ale dla kogoś. I staram się jak najlepiej wykonać to zadanie.

Najbardziej jestem dumna z projektów dla marek medycznych i farmaceutycznych, bo czuję się spełniona, mając możliwość dotknięcia tego naukowego świata i oswajania go za pomocą dobrych projektów.

Kiedyś narysowałam też ilustrację z kroczącym przez dżunglę czerwonym tygrysem, która do dziś jest u mnie najczęściej zamawiana. Za każdym razem, kiedy ktoś ją ode mnie kupuje, myślę sobie: no, to mi się naprawdę dobrze udało!

To może i ja kupię tego tygrysa. A jakie projekty szykujesz w najbliższym czasie?

– Właśnie zafundowałam sobie kurs animacji 2D i zamierzam rozszerzyć swoje działania na krótkie filmy animowane. Chciałabym tworzyć piękne animacje o przyrodniczej i naukowej tematyce. Moimi idolami i inspiracją są twórcy z kanału YouTube Kurzgesagt – bardzo polecam!

Poza tym chciałabym stworzyć ilustrowaną książkę dla dzieci o zamku w Siedlisku. Ale wciąż mam za mało czasu.

Wspomniałaś o jednej z inspiracji. Co jeszcze inspiruje cię w tworzeniu?

– Świat przyrody, owady i nauki biologiczne.

Kiedy rozmawiałem z graficzką Eweliną Dymek, powiedziała mi, że nie czuje się artystką, tylko rzemieślnikiem. A ty jak do tego podchodzisz?

– Też czuję się rzemieślnikiem. Moja twórczość nie jest samodzielnym komunikatem. Robię rzeczy, które pomagają uporządkować przestrzeń, czytelnie przekazać jakieś informacje czy ilustrować treści, a więc pełnią funkcję służebną. Nie jestem artystą.

Jakie są twoje cele, ale i marzenia związane z pracą? Dla kogo chciałabyś kiedyś zrobić projekt?

– Moim marzeniem jest po prostu mieć komfort i czas, by móc pracować dla siebie i realizować bez skrępowania autorskie pomysły.

No i dużo spać. Praca, nawet twórcza, jest dla mnie środkiem do zapewnienia sobie fajnego życia. Nie jest celem samym w sobie. Lubię się rozwijać i podwyższać swoje kompetencje, ale nie jestem pracoholiczką. Naprawdę są ważniejsze rzeczy w życiu. Trzeba mieć czas na telefon do mamy, budowanie z lego, potrzymanie się za ręce, wypicie herbaty z przyjaciółkami. Na zobaczenie czegoś nowego.

CZYTAJ TAKŻE: Tak ilustruje Dymek, czyli z Nowej Soli do “Playboya” i “The Washington Post”