Kiedy Polska zostanie mistrzem świata w piłce nożnej?

W nędzy Polski Ludowej futbol zastępował lekturę Sienkiewicza. Piłkarze grali ku pokrzepieniu serc. Skoro nie można mieć niepodległego od ZSRR państwa i żyć materialnie na wysokim poziomie, to chociaż na boisku przypomnimy o naszym istnieniu.

Z tego punktu widzenia znalezienie się na podium drużyny w RFN w 1974 roku, czy w Hiszpanii w 1982 roku, to było coś więcej niż tylko sukces sportowy. Trzecie miejsce to były prawdziwe sukcesy, które oglądali zwykli kibice, a nie tylko nieliczni specjaliści od Europy Środkowo-Wschodniej za Żelazną Kurtyną. Niemal mruczano z zadowolenia, gdy komentatorzy i zagraniczni kibice łamali sobie języki na polskich nazwiskach (chociaż fakt, że z krótkim nazwiskiem naszego króla strzelców “Lato” nie mieli problemów, ale z jego imieniem – to dopiero było wyzwanie).

Piłka nożna była pokojową formą oporu, możliwością zamanifestowania zbiorowej tożsamości światu. Jednoczenie się Polaków w sytuacji zagrożenia, pragnienie pokazania się wobec przeciwnika ze Wschodu, znaczyły nie mniej niż wyciskanie potu na treningach.

Dorobić, błysnąć, pokazać się światu! Nasi sportowcy u schyłku PRL-u na pewno nie prowadzili życia cnotliwych pensjonarek i jeszcze w Meksyku w 1986 roku potrafili zabłysnąć.

Nie jest przypadkiem nastąpiła długa przerwa w udziale polskiej drużyny w Mundialu. Po 1989 roku znikł brak wolności. Nagle trzeba było budować więzi międzyludzkie w nowych warunkach. Drużyna piłkarska aż prosi się o gruntowne studium przypadku z tego punktu widzenia. Cały czas chciano “pokazać się światu”, ale motywacja do współpracy zespołowej nie była już tak silna. Zresztą nie było już klatki PRL-u. Materialna sytuacja krajowych klubów niez … czytaj dalej