„Nadać nazwę ‘Kazimierza Kutza’ nowo powstałej ulicy bocznej od ul. Janusza Korczaka w dzielnicy Szopienice-Burowiec” – czytamy w uchwale przyjętej dzisiaj przez radnych.
Reżysera wspomniał dzisiaj na sesji dyrektor Teatru Śląskiego, Robert Talarczyk.
„Kutz jest dobrem narodowym Śląska, a o dobro trzeba dbać, pielęgnować je i robić wszystko, aby owo dobro nie stało się tylko pomnikiem, placem czy ulicą” – mówił Talarczyk. Stwierdził, że słynny reżyser wymykał się schematom. „Był niepokorny, wiecznie rozedrgany, poszukujący. Jego ulica powinna nigdy się nie kończyć i być pełna zakrętów, wzniesień, nagłych uskoków. Przez chwilę winna być główną arterią miasta, by przez moment zamienić się w polną dróżkę, ginącą wśród traw. Tak wiem, miasto to nie mapa ludzkiego serca i umysłu, musi mieć swój porządek i ład” – mówił dyrektor Teatru Śląskiego, chwaląc wybór radnych na patrona ulicy w Szopienicach.
Leszek Piechota, katowicki radny PiS, a niegdyś senator, wspominał także Kutza z czasów jego działalności na arenie politycznej. Reżyser był senatorem wybranym z Katowic.
„Człowiek nietuzinkowy, konkretny, naprawdę silny, mocny głos, kontrowersyjny oczywiście, zawsze ze Śląska. Mimo znacznego wieku zawsze błyszczący błyskotliwością, inteligencją i taką charyzmą” – mówił Piechota.
Poniżej notka biograficzna na temat Kazimierza Kutza, przygotowana dla katowickich radnych:
„Kazimierz Kutz – polski reżyser filmowy, teatralny i telewizyjny, scenarzysta filmowy, publicysta, pisarz oraz polityk. Współpracownik opozycji demokratycznej w PRL, senator IV, V, VI i VIII kadencji (1997-2007, 2011-2015), w latach 2001-2005 wicemarszałek Senatu V kadencji, w latach 2007-2011 poseł na Sejm VI kadencji. Urodził się 16 lutego 1929 w Szopienicach, zmarł 18 grudnia 2018 w Józefowie.
W 1953 roku ukończył Państwową Wyższą Szkołę Filmową, Telewizyjną i Teatralną w Łodzi. W latach 1979-1982 wykładał na Wydziale Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego. W 1981 został prezesem Śląskiego Towarzystwa Filmowego, którego był współzałożycielem. W tym samym roku wybrano go na przewodniczącego Porozumienia Środowisk Twórczych Regionu Śląskiego Solidarności. Brał wówczas udział w Kongresie Kultury, który został przerwany w dniu wprowadzenia stanu wojennego. Został internowany, zwolniono go po kilku dniach. W proteście przeciwko wydarzeniom w kopalni „Wujek” zrezygnował ze stanowiska głównego reżysera Ośrodka Telewizji Katowice, które piastował od 1976 roku. W 1986 podjął pracę jako wykładowca w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie na Wydziale Reżyserii. W 1990 został szefem Krakowskiego Ośrodka TV, w rok później zrezygnował z tego stanowiska z powodu ataków zakładowej Solidarności. W 1997 roku otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Opolskiego. Od 1997 roku był senatorem z ramienia Unii Wolności. Od 2001 do 2005 roku pełnił funkcję wicemarszałka senatu. W latach 2007 -2011 był posłem na Sejm VI kadencji. Pracę reżyserską rozpoczął w 1955 jako asystent Andrzeja Wajdy przy realizacji „Pokolenia”. Samodzielnym debiutem reżyserskim był w 1959 film „Krzyż Walecznych”. W 1960 roku nakręcił drugi film „Nikt nie woła” na podstawie nie wydanej w Polsce powieści Józefa Flena opisującej losy Polaków na froncie wschodnim. Kolejny film, „Ludzie z pociągu” (1961) powstał na podstawie opowiadania Mariana Brandysa. Z mitem narodowego bohatera Kutz próbował się rozliczyć w „Tarpanach” (1962) na podstawie prozy Mariana Brandysa. „Upał” zrealizowany przez Kutza w 1964 roku jako kontynuacja „Kabaretu Starszych Panów” jest dzisiaj filmem niemal kultowym.
W kolejnych dwóch filmach reżyser powrócił do realistycznego portretowania prowincjonalnych społeczności. Nakręcił „Ktokolwiek wie…” (1966) na podstawie reportażu Krzysztofa Kąkolewskiego oraz „Skok” (1967) W 1970 roku Kutz nakręcił „Sól ziemi czarnej”, rozpoczynając cykl filmów śląskich opartych na własnych scenariuszach. Film inicjujący tzw. tryptyk śląski opowiadał o pierwszym, zakończonym klęską powstaniu śląskim 1920 roku poprzez pokazanie losów siedmiu braci Basistów walczących w jednym oddziale. Film daleki był jednak od polityki i romantycznej egzaltacji. Kutz, wpisując górnośląską rzeczywistość w strukturę mitu, stworzył sugestywny, konsekwentny także kolorystycznie obraz. Akcja następnej części śląskiej sagi – „Perły w koronie” (1972) – rozgrywała się w latach trzydziestych. Film niezwykle pięknie opowiadał o trudzie pracy i jej śląskim etosie, o życiu rodzinnym, co zyskiwało tu wymiar niemal biblijny. W zrealizowanych w 1981 roku „Paciorkach jednego różańca” – ostatniej części śląskiego tryptyku, Kutz umieścił akcję współcześnie, bo w końcu lat siedemdziesiątych. Główne role zagrali tu śląscy amatorzy. W śląskich filmach Kutza człowiek zawsze był pokazany jako część zbiorowości, a to co indywidualne przekładało się na wspólne życie, wspólny system wartości. Dlatego kolejny film reżysera, który stał się tragicznym epilogiem śląskiej sagi, opowiadającym o wydarzeniach w kopalni „Wujek” w Katowicach, w którym zginęło 9 górników, „Śmierć jak kromka chleba” (1994) nie jest prostym odtworzeniem historii wypadków, lecz w elegijnym tonie opowiada o losie zbiorowym.
W latach osiemdziesiątych i na początku lat dziewięćdziesiątych, jeszcze przed filmem opisującym wydarzenia w kopalni „Wujek”, reżyser powrócił do tematyki wojennej. W „Na straży swej stać będę” (1983) pokazał śląskie podziemie podczas okupacji niemieckiej. Kolejny obraz to kameralny film „Wkrótce nadejdą bracia” (1985) na podstawie sztuki Janusza Krasińskiego, nawiązujący w swej poetyce do wczesnego filmu reżysera „Nikt nie woła” i poruszający wątki rozliczeniowe. W latach dziewięćdziesiątych reżyser nakręcił także trzy filmy telewizyjne: „Straszny sen Dzidziusia Górkiewicza” (1993), „Zawrócony” (1994) oraz „Sława i chwała” (1997) na podstawie powieści Jarosława Iwaszkiewicza oraz film „Pułkownik Kwiatkowski” (1995). W teatrze Kutz debiutował niedługo po zrealizowaniu swojego pierwszego filmu. W 1961 roku we wrocławskim Teatrze Rozmaitości wystawił dramat Leona Kruczkowskiego „Śmierć gubernatora”, następnie komedię obyczajową „Billy Kłamca” Willisa Halla i Keitha Waterhouse’a w warszawskim Teatrze Komedia (1964) oraz „Koncert” Hermana Bahra w Teatrze Klasycznym w Warszawie (1965). W 1964 roku zrealizował prapremierę sztuki Jarosława Abramowa „Anioł na dworcu” w Teatrze Kameralnym w Warszawie. P nieudanej premierze „Savonaroli” Jovana Histrića w Starym Teatrze w Krakowie (1966) reżyser rozstał się z teatrem na kilkanaście lat. Kiedy w 1977 roku przystępował do pracy nad „Przedstawieniem ‘Hamleta’ we wsi Głucha Dolna” Ivo Breśana w warszawskim Teatrze na Woli był już uznanym reżyserem filmowym, miał za sobą realizację dwóch pierwszych części śląskiej sagi. Powrót Kutza do teatru w wielkim stylu zaowocował kolejnymi przedstawieniami, które mówiły o najistotniejszych sprawach współczesnych. W czasach stanu wojennego zagadnieniami historiozoficznymi zajął się w „Śmierci Dantona” Georga Buchnera zrealizowanej w warszawskim Teatrze Ateneum (1982). Kutz realizował także sztuki, w których pozwalał aktorom na ich zawodowy popis. Jeszcze w 1980 roku wystawił „Już po wszystkim” Edwarda Albeego w gdańskim Teatrze Wybrzeże. Grażyna Barszczewska i Roman Wilhelmi zagrali główne role w „Dwoje na huśtawce” Williama Gibsona (Scena na piętrze, Poznań, 1983), Anna Seniuk i Jerzy Kamas wystąpili w „Zwierzeniach służki Zerliny” Hermana Brocha w warszawskim Teatrze Ateneum (1992). „Samych porządnych ludzi”, Kutz wystawił z zespołem warszawskiego Teatru Współczesnego, natomiast premiera sztuki Gratiena Gelinasa mówiącej o katolickim sumieniu, odbyła się w warszawskim Teatrze Małym (1992). Jedyne przedstawienie operowe Kutza to „Halka” Stanisława Moniuszki zrealizowana w 1990 roku na scenie Teatru Wielkiego w Warszawie. W Starym Teatrze w Krakowie Kutz wyreżyserował „Twórców obrazów” Per Olofa Enąuista (1999), a także” Damy i huzary” Aleksandra Fredry (2001) oraz „Pieszo” Sławomira Mrożka (2003) W Teatrze TV Kutz debiutował w 1965 roku przedstawieniem „Żołnierze” według prozy Ernesta Brylla. W 1981 roku wyreżyserował dwie sztuki na podstawie tekstów Stanisława Bieniasza – „Urlop zdrowotny” i „Stary portfel”. Nowy okres w realizacjach Teatru TV wyznaczył kolejny spektakl Kutza, wyreżyserowany wcześniej na scenie dramatycznej – „Opowieści Hollywoodu” Christophera Hamptona (1986). Odtąd reżyser stale współpracował z telewizją i tutaj właśnie dokonał wielu bardzo ważnych realizacji – m.in. „Węzeł” Feliksa Falka (1987), „Wygnańcy” Jamesa Joyce’a (1988), „Samobójca” Nikołaja Erdmana (1988) „Dzieci Arbatu” (1989). W 1990 roku Kutz zrealizował „Kolację na cztery ręce” Paula Barza, następnie „Wieniedikta Jerofiejewa” (1991) i „Stalina” Gastona Salvatore. Do tematyki współczesnej Kutz powrócił w „Antygonie w Nowym Jorku” Janusza Głowackiego (1994) i „Emigrantach” Sławomira Mrożka (1995). Po zrealizowaniu sztuki Antoniego Czechowa „Wujaszek Wania” (1994), w 1989 roku Kazimierz Kutz zrealizował dla Teatru TV jedno z najlepszych i najbardziej kontrowersyjnych telewizyjnych przedstawień – „Do piachu…” Tadeusza Różewicza. Kolejny raz z dramatem Tadeusza Różewicza Kutz zmierzył się w 1998 roku, wystawiając w Teatrze TV „Kartotekę rozrzuconą” oraz „Spaghetti i miecz” i „Na czworakach” (Teatr Narodowy, 2001), w którym autor rozprawiał się z narodowym mitem poety i jego posłannictwa. Ostatnie realizacje Kutza na scenie dramatycznej to „Śmierć komiwojażera” Arthura Millera (Teatr Narodowy, 2004), „Twórcy obrazów” (Teatr Śląski w Katowicach, 2004) oraz „Czaszka z Connemary” Martina McDonagha (Teatr Ateneum w Warszawie, 2006). Był autorem książki „Klapsy i ścinki. Mój alfabet filmowy i nie tylko” (Warszawa 1999). W 2010 zadebiutował także jako powieściopisarz książką „Piąta strona świata”, za którą został nominowany do Nagrody Literackiej Gdynia 2011 w kategorii proza. „Piąta strona świata” jest opowieścią o rozpadzie wspólnoty, która własną historię ukształtowała w języku. Na podstawie powieści Teatr Śląski w Katowicach zrealizował w lutym 2013 spektakl o tym samym tytule (adaptacja i reżyseria – Robert Talarczyk). Ta sama adaptacja została następnie zrealizowana przez Teatr Telewizji”.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS