Katarzyna Kasia: Ludzie popełniają różne błędy. Np. ja pojechałam na wakacje

Podróże podobno kształcą. Nie ma to jak nowe doświadczenia, miejsca, smaki – człowiek mimowolnie się ubogaca, czytając z tego, co Jean-Jacques Rousseau nazwał “Wielką Księgą Świata”, która nauczyć może nas o wiele więcej niż najmędrsi nawet mędrcy. Oczywiście studiowanie wymaga czasu. Po czterech godzinach oczekiwania na samolot, który “doznał opóźnienia” z powodu, że są wakacje – serio, tak nam to tłumaczono, że “jest duży ruch na niebie i musimy poczekać” – moja, i tak całkiem niezła, znajomość warszawskiego portu lotniczego znacznie wzrosła. Wycieczki bym mogła oprowadzać. Zgłębiłyśmy z córką asortyment poszczególnych wolnocłowych przestrzeni, porównałyśmy oferty kuchni francuskiej, szybkiej i tradycyjnie polskiej. Przejrzałyśmy to i owo w księgarniach i kioskach.

W końcu ja sama “doznałam zmęczenia”, więc postanowiłyśmy na chwilę spocząć na metalowej ławce z widokiem na samoloty, wśród których brakowało między innymi tego naszego. I tu się dopiero zaczęły schody. Metaforycznie mówię. Kiedy wpatrywałam się w płytę lotniska, zazdroszcząc tym, którzy lekkim krokiem z małymi zgrabnymi walizeczkami udawali się na swoje pokłady, za moimi plecami wydarzał się cud nawiązania przyjaźni. Na początku wydawało mi się to wzruszające. Od razu przerwę spekulacje: tak, podsłuchiwałam. Nie dało się inaczej, córka rąbnęła mi słuchawki. Wracając: siedziały za mną dwie panie, obie dawno temu wyemigrowały z ojczyzny w poszukiwaniu lepszego życia. Jedna udała się do Stanów Zjednoczonych, druga zamieszkała w słonecznej Italii. Każda wyszła za mąż, odpowiednio za Amerykanina i za Włocha. Nic dziwnego, że tematem, który je połączył, była emigracja, ujęta jednak zupełnie inaczej, niż mogłoby się wydawać.