Niektóre fotografie to prawdziwe rarytasy, które zachowały się w albumie Ireny Bednarskiej – Tucholskiej. Mieszkaliśmy niedaleko parku i jako dzieci często tam chodziliśmy z rodzicami. Mąż pani Ireny – Stanisław w latach chłopięcych grał na akordeonie. Graliśmy razem w zespole, który prowadził Michał Prymas. Muzyka zawsze była w naszej rodzinie, dzięki mężowi Stasiowi – wspomina Irena. Na jednej z fotografii trzyletni Stasiu buduje piaskowy pałac i pomyśleć, że od tego momentu minęło ponad 60 lat. Aparat fotograficzny zarejestrował ten historyczny moment. Jest on niezbędny w każdej sytuacji. Przed wielu laty na ten sprzęt, pewnego rodzaju luksus, nie każdy mógł sobie pozwolić. Amatorzy fotografii skrzętnie rejestrowali na błonach fotograficznych dzisiaj bardzo cenne i niepowtarzalne ujęcia. Np. Fotografia Ireny Miler – Siuchnińskiej, przedstawiająca kolonistów wypoczywających w Falmierowie w 1946 roku. Dzieci spożywają posiłek na świeżym powietrzu, pewnie po kąpieli w jeziorze.
Wakacje i czas urlopu przeznaczamy na wypoczynek i odwiedziny bliskich osób. Na urlopowej trasie spotykamy koleżanki i kolegów z lat szkolnych: tych z „ Jedynki” i „ Dwójki”, z ulicy Hallera, Dąbrowskiego i Placu Zamkowego, Anię, Hanię, Krystynę, Zosię…
-
- Nie mieszkam w Nakle już sporo czasu, ale przyjeżdżam z mężem do rodzinnego miasta. Tutaj się urodziłam, chodziłam do przedszkola, szkoły podstawowej. Tutaj są moje lata dzieciństwa. Spacerujemy z mężem po ulicach miasta, którego każdy zakątek jest mi znany – wspomina Ania Radzińska.
Do grona dołączyła Krystyna Wawrzyniak. Nie musimy się sobie przedstawiać. To grono koleżanek z ławy szkolnej, a nawet przedszkola.
Pamiętasz, miałyśmy wszystkie fartuszki, chłopcy również, z tą różnicą, że miały one inny krój, z jedną kieszonką pośrodku. Nosiłyśmy tzw. torby śniadaniówki. W słoneczne dni chodziliśmy do parku na Górę Piaskową. To była prawdziwa frajda. Biegaliśmy na wyścigi „ z górki na pazurki „ po rozgrzanym piasku, który potem u podnóża skrupulatnie wysypywaliśmy z bucików. Ta ogromna przestrzeń dawała nam pełną swobodę. Niektórzy pracowicie ustawiali budowle z piasku. Nad dziećmi czuwały nasze opiekunki, siostry zakonne. Każda na swoim stanowisku niczym kwoki nad pisklętami, dbające o nasze bezpieczeństwo / co widać na załączonym zdjęciu /.
„Czas do domu, czas – już wołają nas…” intonując tę piosenkę wracaliśmy parami do przedszkola. Zagadką była dla nas zawsze ogromna wieża, obok której przechodziliśmy. Rodziło się pytanie: co tam się w niej znajduje? A może tak wspiąć się po schodach do góry?
Zmęczeni zasiadaliśmy do obiadu. Szpinak – to jest to, co nigdy mi nie smakowało. A łyżka tranu dla każdego? Tego nie dało się uniknąć, to przecież samo zdrowie. Góra Piaskowa – ulubione taborów cygańskich. Pamiętam wozy, kolorowe stroje cygańskich dzieci. Konie, które wypoczywały podjadając trawę. Dogasający ogień ogniska, na którym przygotowywano strawę dla całej rodziny cygańskiej.
Z publikacji – „Nakielskie Powroty” – autor – Eugenia Czyż rok wydania 2008.
Skany zdjęć z powyższej publikacji.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS