Trener Jerzy Jastrzębowski w wieku 32 lat poprowadził Lechię Gdańsk do Pucharu Polski. Dziś kończy lat 70, a praca szkoleniowa wciąż sprawia mu przyjemność.
Maciej Słomiński, Interia: Jest pan wychowankiem Lechii Gdańsk, ale mam wrażenie, że najbardziej pamiętną bramkę strzelił pan właśnie Lechii w jej domu przy Traugutta.
Jerzy Jastrzębowski, trener Bałtyku Gdynia: – Debiutowałem w seniorach w wieku 16 lat. W wieku 23 lat zostałem powołany do wojska. Siedzibą Pomorskiego Okręgu Wojskowego była Bydgoszcz i tamtejszy Zawisza miał na ręku silniejsze karty niż Lechia. Najpierw spędziłem dwa tygodnie w tzw. “unitarce” na Słowackiego we Wrzeszczu, przyjechał specjalnie po mnie kapral, nie mogłem jechać sam, byłem przecież przed przysięgą. W Zawiszy trener Bronisław Waligóra zorganizował testy, grałem w II lidze. Tak się złożyło, że przyjechaliśmy na Lechię, kopnąłem taką “świecę” do góry, bramkarz gospodarzy, Krzysztof Słabik, krzyknął “Moja!”, by nagle ujrzeć piłkę w siatce.
W Zawiszy grał wtedy 18-letni Zbigniew Boniek.
– Nie chcę mówić o przyjaźni, ale mieliśmy ciepłe, serdeczne relacje. Zapowiadał się na dobrego piłkarza i takim został.
Karierę piłkarską zakończył pan przedwcześnie, przed trzydziestką.
– Byłem zawodnikiem II-ligowej Goplanii Inowrocław. W przerwie zimowej pojechaliśmy wypocząć z żoną w góry, do Karpacza-Bierutowic. Prozaiczna historia: trzyletni syn złamał nogę w udzie, wyjątkowo nieprzyjemna sytuacja, obie nogi w gipsie, żona nie dawała rady, musiałem pomóc jej zająć się dzieckiem. W międzyczasie władze klubu rozwiązały ze mną umowę, zostałem zwolniony z etatu na którym byłem. Uniosłem się honorem, powiedziałem że jak tak, to ja kończę karierę! Dziś myślę, że mogłem schować honor do kieszeni.
– Wyszło to panu na dobre, bo przygodę trenerską zaczął pan z przytupem – od Pucharu Polski, który zdobył pan z III-ligową Lechią w 1983 r., by w nagrodę zagrać z wielkim Juventusem Turyn.
– Celem był awans do II ligi, gdyby go nie było, zostalibyśmy zwolnieni z pracy. Puchar Polski, nie chcę mówić, że był przy okazji, ale wyszedł niejako niechcący. To nas napędzało, każda kolejna pokonana przeszkoda.
Sprawdź!
Jaki był sekret waszego sukcesu?
– Przede wszystkim mieliśmy utalentowanych zawodników. Jacek Grembocki, Darek Wójtowicz, potem doszedł Jurek Kruszczyński i wielu innych. Każdy z nich chciał się wybić, byliśmy bardzo głodni.
Wielu było wtedy głodnych za komuny, jednak nie każdy zdobywał Puchar Polski.
– Nie ukrywajmy, lekceważono nas. Przyjeżdżały ligowe tuzy i myśleli że wygrają z nami na jednej nodze. Widzew grał wtedy regularnie w pucharach, Ruch Chorzów był w ligowej czołówce. Ze Śląskiem Wrocław, ówczesnym liderem Ekstraklasy, wygraliśmy po dogrywce, trzy tygodnie po zakończeniu rundy w III lidze. Dziś raczej nie do pomyślenia. Bardzo solidnie trenowaliśmy, była współpraca z AWF.
No właśnie o treningi chciałem spytać i pana nominalnego asystenta Józefa Gładysza. Pracowaliście na równych prawach, czy była hierarchia?
– Na równych absolutnie, pod takim warunkiem podjęliśmy pracę. Poza tym muszę przyznać, że Józek z tym swoim zaciętym charakterem, odpowiadał za sprawy motoryczne. Wszystkie ścieżki na górce między stadionem i szpitalem drużyna … czytaj dalej
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS