Takie rozwiązanie wydaje się być bardziej logicznym. Wola Boża, odpuszczenie win, zbawienie – czyli kontynuacja tego, co duchowe. W myśl: „szukajcie wpierw królestwa Bożego (…), a wszystko inne będzie wam dodane” (Mt 6,33). W dodatku „przypatrzcie się liliom na polu” i ptakom w powietrzu…” (zob. Mt 6,28).
Chleb nadprzyrodzony
Zostawmy pytania na boku. Święty Hieronim, w Komentarzu do Ewangelii według Świętego Mateusza, dzieli się swoimi dylematami tłumacza. Otóż analizując greckie eplusion i porównując je z Biblią hebrajską tudzież z Septuagintą dochodzi do wniosku, że powinno się je tłumaczyć jako praecipius – szczególny, peculiare – nadzwyczajny lub egregius – wyjątkowy. Na koniec, odwołując się do testów apokryficznych, konkluduje: „kiedy zatem prosimy, aby Bóg udzielił nam chleba nadzwyczajnego (peculiarem) albo szczególnego (praecipuum), prosimy Tego, który powiedział: Ja jestem chlebem, który z nieba zstąpił’ (J 6,51). W Ewangelii według Hebrajczyków (apokryf, prawdopodobnie koniec II w. – przyp. xwl) to, co w miejsce chleba nadprzyrodzonego nazywa się maar repperi, oznacza jutrzejszy tak, aby był sens: Chleba naszego jutrzejszego, to znaczy przyszłego, daj nam dzisiaj”.
Z przytoczonego fragmentu wynika, że chrześcijanie od samego początku mieli świadomość, iż nie chodzi tylko o zwykłą kromkę chleba. Aczkolwiek ona jest ważna. I od niej zaczniemy.
Chleb niezbędny
Owo minimum, o jakie każe prosić Jezus, odsyła nas do słynnej modlitwy Agura. Autor natchniony prosi Boga: „Proszę Cię o dwie rzeczy, nie odmawiaj mi, nim umrę: Fałsz i kłamstwo oddal ode mnie, nie dawaj mi bogactwa ni nędzy, żyw mnie chlebem niezbędnym, bym syty nie stał się niewierny, i nie rzekł: «A któż to jest Pan?» lub z biedy nie zaczął kraść i nie targnął się na imię mego Boga” (Prz 30,7-9). W podobnym duchu modlił się z młodymi w Taizé brat Roger: „Ty, który karmisz ptaki i przyodziewasz lilie, naucz nas cieszyć się tym, co mamy i spraw, by to nam wystarczało”. Zatem proś o to, co jest konieczne do życia. Nadmiar zaślepia, zamyka człowieka w egoizmie. „Gromadzący beztrosko bogactwa (…) giną strawieni lękiem. Snem po przebudzeniu będą, Panie” (Ps 73, 12.19-20).
Chleb słowa
„Otwórz usta i zjedz, co ci podam” – słyszy Ezechiel. „Synu człowieczy, nasyć żołądek i napełnij wnętrzności swoje tym zwojem, który ci podałem. Zjadłem go, a w ustach moich był słodki jak miód” (por. Ez 2,9 – 3,4).
Podobnie w Apokalipsie. „Poszedłem więc do anioła, mówiąc mu, by dał mi książeczkę. I rzecze mi: ‘Weź i połknij ją, a napełni wnętrzności twe goryczą, lecz w ustach twych będzie słodka jak miód’. I wziąłem książeczkę z ręki anioła i połknąłem ją, a w ustach moich stała się słodka jak miód, a gdy ją spożyłem, goryczą napełniły się moje wnętrzności’” (Ap 10,9-10).
Ezechiel i Apokalipsa prowadzą nas do deklaracji Jezusa: „Moim pokarmem jest pełnić wolę Tego, który Mnie posłał” (J 4,34) i wyznania Piotra: „Panie, do kogo pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego” (J 6,68). Kościół zawsze karmił się z dwóch stołów: Słowa i Chleba. Stąd jeszcze u schyłku Średniowiecza w świątyniach były dwa tabernakula. Jedno skrywało Słowo, drugie Święte Postacie.
Ciało chlebem
Zarówno Hieronim, jak i Cyryl Jerozolimski w chlebie naszym nadprzyrodzonym widzą Eucharystię. Słusznie. „Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki” (J 6,51). Zatem nadprzyrodzony, szczególny i przyszły, choć spożywany dzisiaj.
W tym momencie warto przypomnieć znaną w niektórych wspólnotach starożytnych praktykę. Część konsekrowanych Hostii zostawała w świątyni jako wiatyk dla umierających, pozostałe zabierane były do domu i spożywane każdego ranka jako pierwszy pokarm. (Stąd między innymi tradycja postu eucharystycznego – z czasów, gdy Komunia święta była pierwszym pokarmem.) Tym samym dochodzimy do ostatniego znaczenia prośby. Gdy modlimy się o chleb powszedni prosimy, by nigdy, żadnego dnia, nie zabrakło nam Chleba niebiańskiego i duchowego. „I o ten właśnie Chleb Pan nakazuje nam prosić codziennie, to znaczy o to, byśmy dzięki okazanemu miłosierdziu Pana zasłużyli na codzienne przyjmowanie Chleba Ciała Pańskiego” (Św. Chromacjusz z Akwilei).
więcej »
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS