Dla mężczyzny 75-letniego pozostaje już tylko dojmujący smutek wynikający z ostatecznego przemijania – mówi wybitny aktor Jan Nowicki. – Ale ja taki nie jestem. Jak może mnie smucić przemijanie? To tak jakby człowiek wkurzał się na jesień, bo lato się skończyło. Mam 75 lat i wbrew temu, co mówią kretyni, że dobrze wyglądam, wiem, że moje życie zmierza do naturalnego końca, a mężczyznę poznaje się po tym, jak umiera. To naturalny porządek rzeczy.
Jan Nowicki: – Jeśli chodzi o rozmowę o miejscu, jestem dość kiepskim interlokutorem, bo ja w zasadzie całe życie nie miałem swojego miejsca. Pewnie gdybym był bardziej romantyczny, powiedziałbym o sobie, że żyłem w poszukiwaniu miejsc.
Grzegorz Giedrys: Mówi się o panu “krakowiak”.
– To nieprawda. Nigdy nie byłem krakowiakiem. Przez chwilę byłem w latach 50. mieszkańcem Kowala. W tym małym miasteczku przeżyłem swoje wzruszenia dotyczące lat dziecięcych, doświadczenie niezwykle ważne, w których odbija się – jak wiadomo – całe późniejsze życie. Ale jak miałem trzynaście lat, wyjechałem z Kowala. Właściwie byłem jeszcze dzieckiem. Ruszyłem w świat, aby żyć i zarobić, wysłać matce w liście 20 zł. Jak wyjechałem, poszły konie po betonie. Najpierw była Bydgoszcz i nieskończone liceum, później jeszcze jedno liceum i szkoła teatralna w Łodzi, z której mnie wyrzucili. Była kopalnia na Śląsku.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS