Kiedy w 2008 r. Krzysztof Tomasik wydawał swoje „Homobiografie”, te mocno naciągane opowieści o znanych Polkach i Polakach oraz ich homoseksualności (nieraz rzekomej), traktowane one były w kategoriach niezbyt poważnego żartu niszowego autora z barwnego, ale równie niszowego środowiska. Dzisiaj „tęczowe” środowiska w dalszym ciągu są niszowe, ale ich możliwości politycznego oddziaływania znacznie wzrosły. Wzrosły również ich możliwości pisania na nowo historii lub biografii, opowiadania światu swojej wersji rzeczywistości. Ktoś mógłby powiedzieć: Cóż w tym złego, że z dziejów ludzkiej twórczości wydobywa się „tożsamość gejowską”? Pomijając całkowity anachronizm takich odwołań, polegający na narzucaniu ludziom z minionych wieków trudnych dla nich do pojęcia konstruktów tożsamościowych i ideologicznych, także kwestie etyczne i wciąż trwający, choć tłumiony przez poprawność polityczną spór o społeczny status homoseksualności, homohistorie są zwykle po prostu przekłamane.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS