Największa inwestycja medyczna w regionie – rozbudowa Samodzielnego Publicznego Szpitala Klinicznego nr 1 w Lublinie – osiągnęła stan surowy. Nad gigantycznym, nowym gmachem kliniki przy Staszica przed tygodniem zawisła symboliczna wiecha.
Jak wszystkie wielkie… No, w każdym razie ogromne dzieła – zaczęło się od różnicy zdań. Też olbrzymiej. Zasadniczej. W sumie – piramidalnej. Oto, gdy obowiązującą polityką samorządu województwa (do którego ustrojowo należy kreowanie polityki zdrowotnej w regionie) wszystkie wskaźniki jednoznacznie dowodziły, że łóżek szpitalnych jest w Lublinie za dużo, przeto szpitale należy łączyć, komasować, a najlepiej zamykać i sprzedawać – Uniwersytet Medyczny wyszedł z założenia dokładnie przeciwnego i postawił na modernizację i rozbudowę prowadzonych placówek klinicznych. I to między innymi ze względu na tę różnicę w podejściu – rozbudowa i modernizacja SPSK nr 1 wchodzi właśnie w decydującą fazę, podczas gdy wojewódzkie szpitale samorządowe ledwo dyszą, a jedyna – duża inwestycja – budowa nowego Centrum Onkologii Ziemi Lubelskiej okazała się – studnią bez dna.
Trudne początki
Oczywiście, jak wszystkie dzieła wielkie… No, w każdym razie ogromne – inwestycja na Staszica nie odbywała się bez przeszkód. Ba, długo w ogóle nie mogła się rozpocząć, co kampania wyborcza, politycy i dyrekcja radośnie wprawdzie ogłaszali, że właśnie udało się pozyskać olbrzymie dofinansowanie z budżetu państwa i funduszy unijnych, a potem… te same pieniądze obiecywano po czterech latach przy kolejnych wyborach, w czym celowali – posłanka Joanna Mucha i były dyrektor SPSK nr 1 Adam Borowicz. Temu drugiemu nie można jednak odmówić zasługi głównej – fundusze w końcu udało się zdobyć, a gdyby się nie uparł, zapewne rozbudowy w ogóle by nie było, a w każdym razie nie miałaby tak wielkiego… No, w każdym razie ogromnego formatu. Na szczęście też jednak za każdym dyrektorem z rozmachem – stoi bądź chociaż stać powinien ktoś z ołówkiem w ręku i w tym przypadku biretem na głowie, pilnujący, by rozmach nie przekroczył potrzeb i możliwości, a osiągane korzyści mieściły się w granicach rozsądku. Tak było i w przypadku Staszica, gdzie nad tym, by inwestycja nie była tylko kosztowo i gabarytowo ogromna, ale właśnie wielka swym znaczeniem dla pacjentów – czuwał przez swe kadencje rektor prof. dr hab. n. med. Andrzej Drop (dziś dzieło rozbudowy kontynuuję rektor Wojciech Załuska i dyr. SPSK nr 1 Beata Gawelska).
Palili się do roboty
Inwestycja jako całość trwa od 2016 r., kiedy to po zupełnie przypadkowym, a bardzo szczęśliwym nadpaleniu się zabudowań szpitalnych przy ul. Radziwiłłowskiej udało się wygospodarować powierzchnię pod powstanie nowych obiektów kliniki chirurgii onkologicznej oraz zakładów chemio- i radioterapii. Dalej poszły prace przy klinice psychiatrii na Głuskiej – i wreszcie w 2019 r , osiem lat po zgłoszeniu tej inicjatywy ruszyły prace nad nowym głównym gmachem Szpitala przy ul. Staszica. I mimo tradycyjnych już w Lublinie problemów na linii inwestor-wykonawca, a także pomimo morderczego dla inwestycji COVIDwirusa – stan surowy, właśnie zwieńczony wiechą udało się uzyskać z ledwo półrocznym opóźnieniem i zaledwie za dwa razy więcej niż pierwotnie zakładano, to jest za blisko 233 miliony złotych. Całość inwestycji zaś – to ok. 364 miliony złotych (finansowane ze środków budżetu państwa, unijnego Programu Infrastruktura i Środowiska oraz własnych uczelni), czyli i tak zaledwie ok. 60 proc. tego, co ostatkiem sił państwa i województwa wydano na COZL.
Koniec jeszcze nie prędko
Na radość jest jednak zdecydowanie za wcześniej. Pacjenci zaczną być przyjmowani w nowym gmachu nie wcześniej niż w 2023 roku, a i to jest założenie optymistyczne.
W dalszym ciągu nie są rozwiązane problemy komunikacyjne szpitala, nie do przeskoczenia w istniejącej obecnie w jego otoczeniu infrastrukturze miejskiej, a samo dachowe lądowisko dla helikopterów problemu wszak nie rozwiąże.
Bryła neo-SPSK nr 1 dominuje teraz nad panoramą miasta widzianą od strony północno-wschodniej, nawet jednak widząc jej imponujące rozmiary nie znamy odpowiedzi na najważniejsze pytanie: czy jest to tylko inwestycja ogromna swą kubaturą, kosztorysem, czasem trwania, ujawnianymi przy okazji ambicjami, a i zapewne robionymi interesami – czy też będzie to dzieło wielkie, naprawdę służące miastu i regionowi, pacjentom, środowisku medycznemu i akademickiemu? SPSK nr 1 – wielki czy ogromny. Jeszcze się okaże.
Konrad Rękas
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS