Instytucja ugody w postępowaniu administracyjnym

Instytucja ugody w postępowaniu administracyjnym rozszerza dyspozycyjność stron oraz możliwość kształtowania przez strony stosunków materialnoprawnych. Na mocy przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r., Kodeks postępowania administracyjnego, t. j. Dz. U. z 2020 r., poz. 1298 (dalej: k.p.a.) ugoda została uznana za alternatywną wobec decyzji administracyjnej formę załatwienia sprawy indywidualnej wywołującej skutki prawne identyczne jak decyzja, pod warunkiem zatwierdzenia jej w drodze postępowania przez organ, przed którym została zawarta. Jako podstawowy element zasady ugodowego załatwienia spraw spornych jest formą porozumienia stron, przejawem autonomii woli stron, choć jest to dyspozycyjność kontrolowana z uwagi na wymógł zatwierdzenia tego porozumienia przez organ administracji publicznej.

Polecamy: Seria 5 książek. Poznaj swoje prawa!

Strony zawarcia ugody

Ugoda, jako czynność konsensualna może zostać zawarta wyłącznie, wówczas, gdy strony dojdą do porozumienia, co do sposobu załatwienia spornej sytuacji, ale na etapie postępowania. Charakteru ugody administracyjnej nie mają w świetle przepisów k.p.a. uzgodnienia dokonywane pomiędzy organem a stroną/stronami w toku postępowania. Stworzenie możliwości zawarcia ugody w postępowaniu administracyjnym ma umożliwić stronom ukształtowanie uprawnień i obowiązków, które z zasady są ustalane w drodze decyzji. Uprawnienia i obowiązki mają charakter publicznoprawny, co powoduje, że organ kieruje tym postępowaniem, badając czy zawarta ugoda odpowiada wymogom prawa i interesu społecznego. W postępowaniu takim muszą uczestniczyć, co najmniej dwie strony, przy czym przepisy nie wprowadzają żadnych ograniczeń, co do liczby stron uczestniczących wdanym postępowaniu, z jednym zastrzeżeniem, że poza tą formą załatwienia sprawy nie mogą się znaleźć jakiekolwiek strony uczestniczące w sporze. W postępowaniu zmierzającym do zawarcia ugody strony uwzględniają swoje sporne interesy w całości lub w części. Ugoda administracyjna może być zawarta, przez strony, czyli wyłącznie przez podmioty, które spełniają warunki określone w art. 28 k.p.a.. Zdolności tej nie mają uczestnicy na prawach strony, ponieważ podmioty te nie biorą udziału w postępowaniu na podstawie własnego prawa chronionego interesu lub obowiązku prawnego (wyrok NSA z dnia 17 listopada 1988 r., sygn. akt IV SA 855/88, ONSA 1990, Nr 1, poz. 3.)

Dopuszczalność zawarcia ugody

Jako kryterium dopuszczalności zawarcia ugody administracyjnej art. 114 k.p.a. należy wskazać przyczynienie się przez ugodę do uproszczenia lub przyspieszenia postępowania. Organ dokonuje tej oceny, uwzględniając normy kodeksowe odnoszące się do terminowego załatwiania spraw (art. 35 i n. k.p.a.). Poprzez ugodowe załatwienie sprawy i wynikającą z tego faktu akceptację stron dla rozstrzygnięcia, przyspieszenie postępowania może zostać osiągnięte w postaci rezygnacji stron z prawa do wniesienia środka prawnego. Strony mogą zawrzeć ugodę administracyjną, jeżeli nie sprzeciwia się temu przepis prawa. Warunkiem zawarcia ugody jest także brak wyraźnego zakazu stosowania tej formy w obowiązujących przepisach prawa materialnego. Unormowania takie występują w polskim prawodawstwie niezwykle rzadko. Przewiduje to m.in. art. 118 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (dalej: u.g.n.), stanowiąc, że w postępowaniu wywłaszczeniowym nie stosuje się przepisów o ugodzie administracyjnej.