Fantom państwa polsko-rosyjskiego wciąż pojawia się w polskich dyskusjach o historii. Dzisiaj większości Polaków, wychowanych w kulcie powstań, rzecz wydaje się zupełnie niewyobrażalna – wspólne państwo z kacapami? Po tym wszystkim, co nam przez dwa stulecia robili, od rzezi Pragi począwszy, na Katyniu i stalinizacji skończywszy?!
Dwa wieki temu całej polskiej elicie – poza garstką naczytanych Byronem gówniarzy, wolnomyślicieli i antyklerykałów – odwrotnie, wspólna przyszłość wydawała się „oczywistą oczywistością”. Legalność Królestwa Polskiego, zakorzenione prawnie w Konstytucji 3 maja i przekazaniem wynikających z niej praw dynastycznych przez Wettynów Romanowom nie podlegały kwestii.
Dla pokolenia epopei kościuszkowsko-napoleońskiej to było spełnienie jego walki o odrodzenie wolnej Polski. Króla-cara Aleksandra witali wszyscy wielcy, mowę tronową przygotował i odczytał Józef Wybicki, naczelne dowództwo wojska polskiego objął Jan Henryk Dąbrowski – tego samego wojska, które wcześniej zwało się wojskiem „Księstwa Warszawskiego”, powracającego z Zachodu w zwartych szykach, ze sztandarami i z prochami naczelnego wodza, księcia Józefa, któremu król car sprawił godny pochówek.
Czytaj także:
Hejt, hejt Dąbrowski
Oczywiście, Królestwo było relatywnie małe. Było jednak tylko początkiem odradzającego się w związku z Rosją państwa. Z jednej strony, król car obiecał rozszerzyć je o Wielkie Księstwo Litewskie (pewne ruchy w tym kierunku nawet wykonał, wydzielając np. tamtejsze wojska w osobny korpus), z drugiej, oczywiste było, że przy pierwszym konflikcie z Prusami powróci do macierzy Wielkopolska, którą w Wiedniu musiał Aleksander oddać Prusom, bo w końcu byli tam współzwycięzcami, a nie pokonanym przeciwnikiem. Oddał je jednak tak, jak Napoleon w Tylży oddał był obwód białostocki – bo „grał w oko i gdy dobrał do osiemnastu, musiał powiedzieć pas”.
W istocie, gdyby zaplanowany przez Aleksandra i uroczyście zainaugurowany 3 maja 1815 r. projekt przetrwał, zjednoczenie ziem polskich byłoby kwestią czasu. Polskie elity rozumowały racjonalnie: Rosja to Rzym, my – Grecja. We wspólnym państwie to Polacy, jako stojący znacznie wyżej, osiągną decydującą pozycję i „wychowają” całe imperium, które pozazdrości im dobrodziejstwa monarchii konstytucyjnej, szacunku dla wolności i praw obywatelskich.
Błędem tych, którzy do dziś tego projektu żałują, nie jest to, że go żałują, ale to, że za fiasko marzeń Staszica, Koźmiana czy Druckiego-Lubeckiego winią „samobójcze” powstańcze skłonności Polaków. W istocie zaś potencjał ugody z Rosją był do samego końca, jeszcze do roku 1914, znacznie większy od potencjału powstańczego. I aż do końca był przez rosyjskie elity marnowany i niszczony – by przypomnieć losy Legionu Puławskiego i koszmar przymusowej „ewakuacji” w 1915. To nie polska buntowniczość zadecydowała, tylko rosyjskie nieucywilizowanie, niezostawiające nam innej drogi.
Carat był zbyt prymitywny, elity państwowe, na których się opierał, niereformowalnie tępe, układ społeczny, który wytwarzał – toksyczny. Rosyjskie samodzierżawie nie zdołało nigdy wyrwać się ze średniowiecza i z dzikiego zamordyzmu Dżyngis-chana. Konsekwentnie niszczyło i wypluwało światlejsze i myślące politycznie jednostki, niwecząc ich pracę, tak samo Czartoryskiego, jak Stołypina czy Wittego. Na krwawą katastrofę bolszewizmu pracowali carat, jego generalicja i czynownicy całe wieki.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS