Idąc na egzekucję, prawą ręką Wanda trzyma młodsze dzieci, lewą – starszego syna

Dziesiątego grudnia 1945 r. sędzia Halina Wereńko, delegowana do Okręgowej Komisji Badania Zbrodni Niemieckich, przesłuchuje w charakterze świadka Wandę Felicję Lurie, z domu Podwysocką. Siedząca przed nią 34-letnia kobieta jest wysoka, szczupła, ma miękko wijące się włosy i wąskie usta, które na co dzień z trudem układają się do uśmiechu. Sędzia uprzedza ją o odpowiedzialności za składanie fałszywych zeznań.

“Od roku 1937 mieszkałam wraz z rodziną w Warszawie, przy ul. Wawelberga 19 m. 30” – zaczyna świadek. W zeznaniach pominie, że całą kamienicę otrzymała w podarunku ślubnym od męża, o 26 lat starszego chemika i przemysłowca Bolesława Lurie, którego przodkowie pochodzili z Francji, a jeden z nich był nawet żołnierzem Napoleona. Nie mówi, że byli szczęśliwym małżeństwem, że dobrze im się wiodło, że mąż przyjaźnił się z prezydentem Ignacym Mościckim, także chemikiem. Że jej ojciec również był zamożnym człowiekiem, bo jako jeden z pierwszych w Warszawie miał własny warsztat samochodowy. Że należała do finansowej elity stolicy. To wszystko wydarzyło się w poprzednim życiu, które odeszło w sierpniu 1944 r.