Agnieszka Kurek-Zajączkowska: Jesteśmy świeżo po premierze dramatu Juliusza Słowackiego „Ksiądz Marek”, gdzie gra Pan rolę Kosakowskiego, który z lekkomyślnego i pogrążonego w długach hazardowych hulaki przeistacza się w pokutnika pragnącego zadośćuczynić swoim grzechom. Skąd jego diametralna przemiana?
Sebastian Fabijański: Ona wynika z odrzucenia, które na niego spada w wyniku pewnych zdarzeń. Konkretnie, zostaje skazany na banicję. Ma czas na autorefleksję, a ta okazuje się bolesna. Ale tak to już jest, jak człowiek stanie w prawdzie.
Które z tych wcieleń było Panu bliższe?
Znam oba te stany ducha, więc… Z każdym z nich potrafię się zidentyfikować i każdy jest bardzo potrzebny w życiu (śmiech). Myślę, że trzeba się sparzyć, żeby potem wyciągnąć wnioski i iść dalej. Zobaczyć przede wszystkim swoją biedę, często duchową, moralną. A Kosakowski żył w biedzie moralnej przez długi czas. Ale serce miał szlachetne i całe szczęście, że finalnie ono ocalało.
Reżyser spektaklu Jacek Raginis-Królikiewicz skupia się głównie na skomplikowanych relacjach Żydówki z Kosakowskim. Istotną kwestią jest więc nie tyle skuteczna obrona miasta przed Moskalami czy zwycięstwo konfederacji, lecz także moralne i duchowe zwycięstwo w zmaganiu się z własnymi namiętnościami. Czy trudno było się z tym zmierzyć?
Nie, nie było trudno. Moje doświadczenia, w tym wiele wzlotów i upadków, powodują, że jestem w stanie postawić się zarówno po jednej, jak i po drugiej stronie. Wiem, co może człowiek, który ma przekonanie, że nic nie jest mu w stanie zagrozić i po prostu leci po tzw. bandzie. Wiem też, jaki jest stan ducha człowieka, który ma poczucie, że tak wiele się nazbierało, że nie ma już dla niego ratunku i jedyne, co może zrobić, to znieść ten ból i próbować go przekuć na coś pozytywnego.
Jakiego Słowackiego możemy spodziewać się w spektaklu „Ksiądz Marek”? Czy będzie on mistyczny, pełen poetyckich przenośni czy raczej nieprzewidywalny?
Nie chcę spojlerować. Myślę, że każdy po trochu. I taki, i taki. Tak jak Kosakowski.
Czego współczesny człowiek może się nauczyć od Kosakowskiego?
Kosakowski to jest świadectwo upadku. Jeżeli człowiek w pewnym momencie się nie opamięta, to może przyjść taka okoliczność, która go do tego zmusi i przetransformuje. Myślę, że ta transformacja jest tutaj słowem kluczem.
Czy ksiądz Stanisław Brzóska, w którego postać wcielił się Pan niedawno w filmie „Powstanie 1863” postąpiłby podobnie jak ksiądz Marek, który potępił Kosakowskiego, wypędzając go z miasta, co w konsekwencji spowodowało klęskę Baru?
Myślę, że ksiądz Brzóska z etapu sprzed sięgnięcia po broń i strzelenia do człowieka na placu boju, mógłby postąpić podobnie. Natomiast ksiądz Brzóska, mając za sobą to doświadczenie, zobaczyłby, jak bardzo istotny jest Kosakowski, jako wsparcie w boju i prawdopodobnie postąpiłby inaczej niż ksiądz Marek. Ale to jest bardzo trudne pytanie, bo sytuacja i okoliczności są niejednoznaczne i wielowymiarowe. Dlatego ciężko jest odpowiedzieć „co by było gdyby”, zwłaszcza, że musiałbym w tym przypadku wchodzić w skórę księdza Stanisława Brzóski, a nie mam w sobie na tle odwagi, żeby to robić, więc… mogę tylko tak sobie podywagować.
Jest Pan kojarzony głównie z filmem. Co zachęciło Pana do teatru?
Przyszedł taki moment, że po prostu chciałem się trochę schować, uciec od zbyt dużej ekspozycji medialnej. Show-biznes mnie po prostu przytłacza. Wydaje mi się, że rozwój teatralny i kontakt z taką sztuką, jaką robimy, i tak ważnym tekstem Słowackiego był mi po prostu potrzebny. Dlatego cieszę się, że otrzymałem propozycję wzięcia w tym wszystkim udziału.
Jaka jest różnica między grą na scenie a na planie?
To jest kwestia umowności. Na planie mamy mniej rzeczy, na które się musimy umówić, bo większość z nich fizycznie istnieje, znajdujemy się w konkretnych lokacjach i tak dalej. W teatrze operujemy na płaszczyźnie metafory i symbolu. Trzeba się po prostu przestawić. Natomiast w dalszym ciągu jestem łakomy tego spotkania z materiałem, partnerem, reżyserem i tą przestrzenią, które pozwolą mi wykorzystać wszystkie moje atuty i dać z siebie jak najwięcej dla spektaklu czy filmu.
Czy teraz częściej zobaczymy Pana w teatrze?
Plany są takie, aby współpracować z Teatrem Klasyki Polskiej długofalowo. Wierzę, że będę miał okazję zmierzyć się z prawdziwymi artystycznymi wyzwaniami, które zapowiedział mi już dyrektor Jarosław Gajewski. Im bardziej trudne i karkołomne będą to zadania, tym lepiej.
Dziękuję za rozmowę.
Również dziękuję i zapraszam 19 i 20 kwietnia na spektakle „Księdza Marka” do Muzeum Historii Polski.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS