Minęła 73. rocznica egzekucji dokonanej przez Niemców w KL Auschwitz na kilkudziesięciu oficerach Wojska Polskiego, członkach konspiracji obozowej. Ich pamięć uczciła 11 października 2016 roku delegacja Ministerstwa Obrony Narodowej z dyrektorem generalnym Bogdanem Ścibutem, składając kwiaty i zapalając znicze przed Ścianą Straceń na dziedzińcu bloku nr 11.
W Święto Niepodległości, 11 listopada 2013 roku, na ścianie budynku Starostwa Powiatu w Olkuszu wmurowano tablicę upamiętniającą Jerzego Stamirowskiego, który urodził się w 1873 roku. Był on pierwszym starostą olkuskim w niepodległej Polsce i został podczas okupacji rozstrzelanego przez hitlerowców w Warszawie.
Jego có
rka Anna Stamirowska i brat Kazimierz Stamirowskim zginęli w KL Auschwitz. Warto obydwom postaciom poświęcić nieco więcej uwagi.
Anna Stamirowska urodziła się 24 lipca 1906 roku w Sławniowie koło Pilicy, była uczennicą gimnazjum olkuskiego. Ukończyła matematykę na Uniwersytecie Warszawskim, pracując następnie jako nauczycielka w Tarnopolu i Warszawie. Poglądami związana było blisko z Polską Partią Socjalistyczną. Podczas okupacji działała w konspiracji. Aresztowano ją w domu rodzinnym w Warszawie wiosną 1943 roku. Przez trzy miesiące przebywała w więzieniu na Pawiaku, skąd pod koniec sierpnia tegoż roku przywieziono ją do KL Auschwitz, oznaczając numerem obozowym 55866. Zmarła w Birkenau na tyfus 11 grudnia 1943 roku. Jej nazwisko jest wymienione na jednej z płyt pomnika na Starym Cmentarzu w Olkuszu, upamiętniającego mieszkańców ziemi olkuskiej zamordowanych w hitlerowskich więzieniach i obozach koncentracyjnych, którego odsłonięcie nastąpiło 12 czerwca 2005 roku.
Brat zasłużonego starosty olkuskiego, Kazimierz Stamirowski, urodził się 6 lutego 1884 roku w Cieciułowie koło Wielunia. W 1902 roku ukończył gimnazjum w Warszawie, a następnie kurs handlowy oraz semestr Akademii Handlowej w Hamburgu, skąd po powrocie uczestniczył jako członek PPS w rewolucji 1905 roku. Podczas pierwszej wojny światowej był oficerem I Brygady Legionów i internowano go w Beniaminowie. Kiedy Józef Piłsudski wrócił z Magdeburga do Warszawy 10 listopada 1918 roku, wkrótce został adiutantem przybocznym Komendanta. Uczestniczył w wojnie z bolszewikami w 1920 roku. Pięć lat później ukończył z pierwszą lokatą Wyższa Szkołę Wojenną, otrzymując awans na podpułkownika.
Podczas przewrotu majowego w 1926 roku jako pierwszy wraz z dowodzonym przez siebie pułkiem opowiedział się po stronie Józefa Piłsudskiego. W 1931 roku został pułkownikiem rezerwy, a później prezesem Państwowego Banku Rolnego. Odznaczony był m.in. Orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości i dwukrotnie Krzyżem Walecznych.
Po wybuchu drugiej wojny światowej jako piłsudczyk odegrał dużą rolę przy tworzeniu Służby Zwycięstwu Polski, przekształconej następnie w ZWZ/AK. W nocy z 21 na 22 listopada 1941 roku został aresztowany w Warszawie przez gestapo i osadzony na Pawiaku. Podczas przesłuchań poddany torturom postanowił popełnić samobójstwo; kawałkiem szyby przeciął sobie przeguby obydwu rąk, tak głęboko, że w szpitalu więziennym amputowano mu lewą rękę.
Prawie dziesięć miesięcy później przewieziono go do KL Auschwitz i oznaczono numerem 66786. W obozie był członkiem konspiracji wojskowej, utworzonej przez rotmistrza Witolda Pileckiego.
We wrześniu 1943 roku na skutek donosów konfidentów osadzono w areszcie obozowym w bloku nr 11 siedemdziesięciu czterech więźniów. Obozowe gestapo po śledztwie połączonym z intensywnymi przesłuchaniami i biciem część więźniów zwolniono.
Pozostałych w liczbie pięćdziesięciu czterech rozstrzelano po Ścianą Straceń w dniu 11 października 1943 roku. Wśród nich byli wybitni działacze polityczni i oficerowie WP, działający w wojskowej konspiracji obozowej. Jednym z nich był płk Kazimierz Stamirowski, zasłużony adiutant Marszałka Józefa Piłsudskiego.
Wśród rozstrzelanych byli także inni członkowie Związku Organizacji Wojskowej w obozie, w tym czołowi jej przywódcy: ppłk Juliusz Gilewicz oraz jego brat mjr Kazimierz Gilewicz, mjr Zygmunt Bończa-Bohdanowski,ppłk lotnictwa Teofil Dziama, Jan Mosdorf, kpt. Tadeusz Paolone-Lisowski i ppłk. Mieczysław Dobrzański.
Wszyscy zginęli mężnie. W pierwszej dwójce prowadzonych na rozstrzelanie szli: Dziama i Paolone (w obozie zarejestrowany pod nazwiskiem Lisowski). Płk Teofil Dziama zażądał wraz z kpt. Paolone, by strzelano do nich nie w tył głowy, lecz prosto wtwarz, jak do żołnierzy. Żądanie to zostało spełnione przez dokonujących egzekucję SS-Unterscharführea Friedricha Stiewitza i SS-Rapportführera Wilhelma Clausena. który aresztowany po wojnie, w trakcie przygotowań do procesu, zmarł w więzieniu w Krakowie w 1948 r.
Tak zginęli kpt. Tadeusz Paolone-Lisowski oraz ppłk Teofil Dziama wraz z innymi konspiracyjnymi żołnierzami rtm. Witolda Pileckiego, który był twórcą konspiracji wojskowej w obozie Auschwitz-Birkenau.
Adam Cyra
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS