Goci. Wikipedia
Najnowsze, sensacyjne odkrycia archeologiczne udowodniły, że Gall Anonim nie mylił się pisząc o wojowniczych Getach zamieszkujących ziemie północnej Polski. Wymownie potwierdza również ten fakt pierwszy zapis historyczny nazwy Kociewia na Pomorzu (w formie Gociewie – “Ziemia Gotów”) pochodzący z 10 lutego 1807 r. z meldunku ppłk. Hurtyga do generała Jana Henryka Dąbrowskiego (bohatera polskiego hymnu narodowego). W II połowie XIX wieku pisali na ten temat etnograf Oskar Kolberg i historyk Kaszubszczyzny Florian Ceynowa. Najnowsze, niezwykłe odkrycia archeologów wskazują, że co najmniej do VIII wieku Goci zamieszkiwali także na Warmii, Mazurach i Podlasiu. Gdy Kazimierz I Odnowiciel powrócił w 1039 roku do Polski, władający Mazowszem Miecław przeciwstawił się mu zbrojnie sprzymierzając się z Pomorzanami i Jaćwingami. Konflikt ten znany jest w historiografii polskiej jako „bunt Miecława” i również w kontekście tego wydarzenia historycznego pojawiają się sąsiadujący od północy z Mazowszem Geci/Goci. Wincenty Kadłubek opisując losy Miecława po klęsce poniesionej z rąk Kazimierza Odnowiciela pisze tak: “Ów zaś dumny książę [Miecław] ucieka do Getów, gdzie go wynoszą na wyższy stopień godności. Alebowiem Geci, poniósłwszy dotkliwe straty w swoich zabitych, wszyscy na niego zrzucają winę, na nim mszczą się za śmierć wszystkich. Po wielu dopiero mękach wieszają go na bardzo wysokiej szubienicy i mówią: “W górę dążyłeś, góry się trzymaj(…)”.
Trzeba tu zauważyć, że Kadłubek wielokrotnie wymienia Getów jako mieszkańców Prus, z którymi władcy Polski zaciekle walczyli. Przedstawia on mazurskich Gotów (Getów), jako mistrzów walki na zalesionych i często podmokłych międzyjeziornych przesmykach Pojezierza Mazurskiego: “Zebrawszy więc razem liczne wojsko najlepiej wyćwiczonych [Kazimierz Odnowiciel] gotuje się do najazdu na prowincje Getów żadną wprawdzie sztuką nie obwarowane, lecz niedostępne z powodu naturalnego położenia. U samego wstępu jest matecznik zewsząd zarosły gąszczem ciernistych krzaków (…)”.
Fot. Wikipedia
Niezwykłe odkrycia w mazurskim Czaszkowie (gmina Piecki) udowodniły, że przypisywanie przez XX-wieczną naukę ludowi Bałtów niezwykłego bogactwa odkrywanych na Mazurach artefaktów z V-VIII wieku było błędem. “Wrzucanie broni i kosztowności do [mazurskich] bagien i zbiorników wodnych, jako darów wotywnych dla bogów, było typowym starożytnym obyczajem Germanów – znanym głównie z terenów południowej Skandynawii” – przekonuje w rozmowie z PAP dr Tomasz Nowakiewicz z Instytutu Archeologii Uniwersytetu Warszawskiego. Tutejsze stanowisko archeologiczne nie było cmentarzyskiem, ani też polem bitwy. Od IV do VI wieku, gdy dobiegała kresu starożytność i rozpoczynał się okres wędrówek ludów – rozciągało się tam jezioro. Owo kultowe miejsce w Czaszkowie nad jeziorem Nidajno, będąc pierwszym w Polsce potwierdzonym archeologicznie ofiarnym stanowiskiem bagiennym z okresu od wpływów rzymskich, aż po wczesne średniowiecze, wyraźnie nawiązuje do podobnych stanowisk z obszaru południowej Skandynawii, gdzie przykłady takich gruntownie dziś przebadanych depozytów z germańską bronią, nie należą do rzadkości. “Na Jutlandii do jezior wrzucano tego rodzaju przedmioty będące łupami wojennymi. Tam traktowano je jako ofiarę dla bogów w podzięce za odniesione zwycięstwa. Jesteśmy pewni, że broń trafiła do wody nie w wyniku działań zbrojnych, bo była rytualnie zniszczona – przepalona, pocięta, połamana i zgięta – podobne praktyki znane są z podobnych miejsc ceremonialnych w Skandynawii” – przekonuje prowadząca wykopaliska w Czaszkowie koło Piecek dr Aleksandra Rzeszotarska-Nowakiewicz z Instytutu Archeologii i Etnologii PAN. Specjaliści uważają, że nie można wykluczyć, iż umieszczanie broni w mazurskim bagnie mogło być także elementem ceremonii pogrzebowych, które następnie kontynuowano na gockich cmentarzyskach. Interpretacje te nie wykluczają się wzajemnie, natomiast w każdym przypadku wskazują na niezwykłą rolę sakralnej strefy, która otaczała w przeszłości „święte jezioro skandynawskich bogów” Galindów w mazurskim Czaszkowie. Z osadów, które przez wieki utworzyły się na jego dnie, badacze wydobyli jak dotąd ponad 100 przedmiotów. Prowadzący tu badania dr Nowakiewicz określa te znaleziska jako „zdumiewające i niespotykane”.
Zabytki złotnicze gockich Galindów z Czaszkowa z VI wieku przewyższają poziomem wykonania oraz artystyczną oryginalnością złotnictwo państwa pierwszych Piastów z wieku X. Zoomorficzne ornamenty z Czaszkowa reprezentują unikalny w skali europejskiej “gocki styl mazurski” ornamentyki. Fot. J. Strobin Mrągowskie Centrum Informacji Turystycznej
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS