Jednym z „dowodów”, gdy skazywano mnie w PRL za obalanie ustroju i godzenie w sojusz z ZSRR było opracowanie „W obcym interesie. Zarys historii Komunistycznej Partii Polski” mojego autorstwa ogłoszone pod pseudonimem Roman Mieczysłowicz w drugim obiegu w 1978 r.
Opracowanie ma pięć rozdziałów, opublikowałem już rozdziały 1, 2 i 3, poniżej rozdział 4. – w kolejności będzie ostatni, piaty.
—————
4. Bagno
Frakcja Leńskiego nie zadowoliła się połowicznym zwycięstwem nad „większością” Warskiego. Chciała ją całkowicie rozgromić. Zachęcał ją do tego zresztą Mołotow, gdy mówił o konieczności „rozgromienia prawicowego oportunizmu w KPP”, z którym należało podjąć „stanowczą walkę”, eliminować jednostki okazujące „pojednawczy stosunek do odchyleń prawicowych”. Zgodnie z tym Leński zaczął montować atak na Kostrzewę i Warskiego. Poparł go komitet warszawski dysponujący największa organizacją (ponad 1 tys. członków) i KC KZM.”Większość” rozwiązała obie instancje i zastąpiła je swoimi zwolennikami. Leński odwołał się do Stalina.
W styczniu 1929 r. Odbyło się kolejne plenum KC KPP. W posiedzeniu uczestniczył przedstawiciel Stalina Wilhelm Knorin „Sokolik”, zrusyfikowany Łotysz. Ten Sokolik miał wspierać Leńskiego w jego walce z Warskim. Ten jednak jeszcze nie rezygnował. Referat wygłoszony przez Leńskiego nie uzyskał akceptacji plenum – opowiedziało się za nim tylko trzech uczestników zebrania, w tym Knorin i sam Leński. Ale zausznicy Stalina wywarli taki nacisk, że oponenci zmienili zdanie. Zarządzono ponowne głosowanie i „jednogłośnie” przyjęto referat Leńskiego. Następnie na wniosek innego „opiekuna” KPP Nikołaja Popowa „Lewickiego” – przydzielonego do Sekretariatu KC KPP, Kostrzewę i Aleksandra Danieluka „Stefańskiego” wyrzucono z Politbiura. Szefem partii został oczywiście Leński, a w Politbiurze znaleźli się Sokolik, Alfred Lampe „Nowak”, lawirujący jeszcze Edward Próchniak „Sewer” i Jerzy Czeszejko-Sochacki „Konrad”, który całkowicie zmienił front i przystał do Leńskiego.
Na plenum zajmowano się też analiza sytuacji w Polsce. Zebrani zgodnie doszli do wniosku, że w Polsce zapanował „głęboki kryzys”. Było to stanowisko o tyle dziwaczne, że dopatrzono się kryzysu w jednym z najlepszych gospodarczo okresów II Rzeczypospolitej i to w sytuacji, gdy stopa życiowa ludności w Polsce znacznie przewyższała poziom życia w ZSRR. Postanowiono wzywać do strajku powszechnego, aby go następnie przekształcić w „powstanie zbrojne”. KPP zamierzała podjąć działania dywersyjne wśród kolejarzy i pracowników zakładów przemysłu zbrojeniowego. Wreszcie zgodnie z tezą Stalina, że socjaliści i faszyści to polityczne „bliźnięta” stwierdzano: „W obecnym okresie historycznym największe niebezpieczeństwo dla klasy robotniczej przedstawia PPS”.
Ukoronowanie pogromu „większości” był V Zjazd KPP (sierpień 1930 r.). Warskiego nie zaproszono, a Kostrzewa przesłała list, w którym tłumaczyła, że stan zdrowia nie pozwolił jej na uczestnictwo w Zjeździe, jednocześnie zapewniała, że solidaryzuje się w pełni z uchwała wyrzucająca ją z KC KPP.
Głównym mówcą atakującym „kostrzewizm” okazał się Sochacki, usiłujący w ten sposób zatrzeć pamięć jego związków z frakcją Warskiego. W swym przemówieniu potępił perfidne metody „prawicy”, która w czasie II Zjazdu partii nawoływała do działań „umacniających Polskę”. Dowodem był znowu nieszczęsny akapit o „niepodległej Republice Polskiej” w przemówieniu Warskiego. „Już patos patriotyczny, którym przesiąknięte są niektóre uchwały zjazdowe – mówił Sochacki – stanowią obcą naleciałość”.
Obecna na Zjeździe „prawica” (Próchniak, Danieluk, Władysław Stein „Krajewski”) kajała się i usiłowała dowieść swej niewinności. Zastosowała jednak fatalną taktykę; chciała przelicytować w „lewicowości” grupę Leńskiego. Zostało to ocenione jako „oportunistyczny wybieg”, który miał na celu zamaskować rzeczywiste, reakcyjne poglądy atakowanych.
Ponadto Zjazd podkreślił aktualność „walki zbrojnej” o władzę w Polsce. Postanowiono „rozpętać energię bojową mas” i doprowadzić do „zderzenia z faszystowskim (tj. polskim) aparatem państwowym”.
Początek lat trzydziestych niósł istotne wydarzenia, które miały wpłynąć decydująco na przyszłość Europy i świata. W Niemczech doszedł do władzy ruch narodowosocjalistyczny. Demagogią, podburzaniem mas i struktura organizacyjną do złudzenia przypominał komunistów. Józef Goebbels w „Liście otwartym do przyjaciela na lewicy” pisał, że woli raczej „upadek razem z bolszewizmem niż wieczną niewolę w kapitalizmie”. Nazista widział podobieństwa obu ruchów komunistycznego i hitlerowskiego: „Pan i ja zwalczamy się wzajemnie, choć nie jesteśmy prawdziwymi wrogami”. Dlaczego więc obie partie zwalczały się? Ponieważ i Kommunistische Partei Deutschlands (KPD) i NSDAP dążyły do zbudowania ustroju totalitarnego w którym nie ma miejsca dla sojuszników czy partnerów. Ale mimo tego w okresie walki z demokracją niemiecką obie partie zdołały nawiązać współprace. W Reichstagu posłowie komunistyczni i nazistowscy głosowali razem przeciwko posłom ugrupowań demokratycznych. Nie zmieniły tej sytuacji starcia bojówek obu partii. Ernest Thaellmann, szef KPD uważał, że naziści obalą kapitalizm i wywołają zamiany, które utorują komunistom drogę do władzy. Dlatego socjaliści broniący słabej demokracji niemieckiej byli wspólnym wrogiem Hitlera i Thaellmanna. Nawet po objęciu władzy przez Hitlera KPD uważała, że „linia polityczna, polityka organizacyjna KC KPD z tow. Thaellmannem na czele była najzupełniej słuszna przed jak i w chwili hitlerowskiego zamachu stanu”. Może to i prawda, gdyż wielu członków KPD znalazło się wkrótce w NSDAP. Sam Hitler mówił: „mieszczański socjal-demokrata czy przywódca związkowy nigdy nie stanie się narodowym socjalistą, ale komunista – niezawodnie”.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS