Na tle słabo rozwiniętego rzemiosła wyróżniali się w Mysłowicach kapelusznicy. Jako jedyni sprzedawali wyroby poza granicami miasta. Pod koniec XVIII stulecia działało w mieście ośmiu kapeluszników. Regularnie wyjeżdżali na jarmarki do okolicznych miast, w tym za granicę do Olkusza, a nawet do Krakowa.
W sprawozdaniu finansowym za lata 1793-94 wymieniono kapelusznika Daniela Laichtera, u którego zakupiono kapelusz za 3 talary, jako prezent dla niewymienionej z nazwiska osoby. Cena ta była stosunkowo wysoka i świadczyła o bardzo dobrej jakości rękodzieła wykonanego w Mysłowicach. Drugą wartą odnotowania profesją byli w drugiej połowie XVIII w. tkacze, którzy pracowali w niewielkiej fabryce na terenie miasta. Nieznana jest nazwa i lokalizacja zakładu. W następnych stuleciach tkactwo całkowicie zniknęło z mapy gospodarczej miasta.
Warsztat stolarski
W drugiej połowie XVIII w. piekarze mieli prawo do wypieków tylko dwa razy w tygodniu w dni targowe. Piekarze mieli obowiązek płacenia podatku od wypieków w wysokości 4 talarów do kasy miejskiej. Na przeszkodzie we wzroście liczby murarzy stał chroniczny brak wapna, które sprowadzano z Polski. Ponadto większość zabudowań miasta była wykonana z drewna, tylko 73 budynki posiadały murowane kominy. W Mysłowicach działało niewielu stolarzy. Przyczyną tego było wykonywanie prac stolarskich przez cieśli. Oprócz tego ówczesne drewniane wyposażenie domostw (meble) były bardzo trwałe, a większość z nich zapisywano w spadku potomnym. Rozwój stolarstwa notuje się dopiero od 1835 r., tj. od osiedlenia się w Mysłowicach mistrza stolarskiego Lorenza. Mysłowiccy kowale jako jedni z pierwszych w regionie stosowali w kuźniach węgiel wydobywany z miejscowej kopalni. Za użytkowanie kopalni płacili 5 florenów i sami wydobywali węgiel.
Około 1775 r., mimo wzrostu liczby mieszkańców, przedstawiciele rzemiosła nie odgrywali znaczącej roli. W 1778 r. na 422 mieszkańców odnotowano: 8 szewców, 5 krawców, 7 tkaczy, 6 kowali, 4 bednarzy, 2 szklarzy, 1 garbarza, 1 stolarza. 2 listopada 1810 r. ukazało się w Prusach rozporządzenie zdejmujące z każdego rzemieślnika obowiązki ciążące na nich od czasów średniowiecza. Było to znaczące udogodnienie dla rzemiosła.
Wzrost znaczenia rzemiosła w Mysłowicach notuje się od 1844 r., czyli od czasu budowy linii kolejowej. W 1848 r. odnotowano 83 mistrzów, 23 czeladników i 26 uczniów. Następny wykaz rzemieślników sporządzony w 1858 r. podawał 17 piekarzy, 20 rzeźników, 2 browarników, 30 krawców, 20 szewców, 4 garbarzy, 7 kowali, 4 ślusarzy, 12 stolarzy, 1 powroźnika, 5 szklarzy, 2 kuśnierzy, 2 zegarmistrzów, 1 złotnika, 3 kowali, 3 introligatorów, 6 siodlarzy i rymarzy, 1 tokarza, 2 blacharzy, 1 kapelusznika, 3 garncarzy, 2 malarzy, 1 rusznikarza, 2 rękawiczników. W wykazie pojawiło się kilka nowych profesji świadczących o wejściu Mysłowic na drogę nowoczesności.
W 1859 r. funkcjonowało w Mysłowicach 165 mistrzów, 304 czeladników i 78 uczniów. W wyniku pomyślnego rozwoju rzemiosła oddano do użytku w 1856 r. pierwszą w mieście bursę dla uczniów rzemiosła, drugą otwarto w 1862 r.
Dariusz Falecki
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS