Do października 2020 roku mieliśmy z Wisłą Kraków bilans wyrównany. W 16 spotkaniach to my byliśmy lepsi, tyle samo razy wygrywali nasi przeciwnicy, a czternastokrotnie padał remis. Obecnie bilans jest korzystniejszy dla Wiślaków. Jak jednak historia naszych starć wyglądała wiele lat wcześniej?
– Na propozycję wspomnień z meczów z „Białą Gwiazdą” każdy z mieleckich piłkarzy, którzy zakończyli już czynną karierę wspomni o pojedynku z 1970 roku, gdy Stal jako beniaminek na inaugurację rozgromiła Wisłę 5-2. Zatem dziś o tym meczu mniej, bo z mnogości potyczek mielecko-wiślackich wiele zasługuje na uwagę – mówi Tomasz Leyko, autor książki „Biało-Niebieska”, dzięki któremu powstał poniższy artykuł.
Stal i Wisłę łączy wiele nazwisk. Choć w czasach PRL barwy klubowe zmieniano rzadko, to jest pokaźna grupa piłkarzy i trenerów, którzy w CV wpisane mają Stal i Wisłę. Np. Michał Matyas, który jeszcze jako mniej znany szkoleniowiec trenerskie szlify zdobywał w Mielcu. W Wiśle został zatrudniony jako ceniony fachowiec, który wyniósł na szczyt Górnika Zabrze. Co z tego skoro rewanż w sezonie 1970/71 pod jego wodzą Wisła też przegrała 1-2. Bramkę dla Wisły strzelił zmarły niedawno Adam Musiał, dla mielczan trafiali Lato i Popowicz.
Bardzo często zespoły grały w sezonie 1973/74. Stal kilka razy sparowała z Wisłą. Jeden z meczów kontrolnych miał na celu aklimatyzację z jupiterami na Wiśle przed meczem w Pucharze Europy z Czerwoną Gwiazdą z Belgradu. Stal podejmowała rywala właśnie na Reymonta w Krakowie. Trenerem Stali był wtedy Aleksander Brożyniak, który chyba najczęściej zasiadał na trenerskich ławkach w pojedynkach Stali i Wisły. Później przez wiele lat szkolił Wisłę.
Również w 1973 roku doszło do innego – ciekawego spotkania. Z Wisłą spotkaliśmy się w pierwszym ligowym meczu, po słynnym spotkaniu Anglia – Polska na Wembley. Dla Jana Domarskiego przygotowano wówczas okazały tort z napisem „Dziękujemy za Wembley”.
Najbardziej pamiętne boje to walka o powrót do I ligi w sezonie 1987/88. W Krakowie był remis 1-1, w Mielcu po ciekawym pojedynku wygrała Stal 1-0, a bramkę strzelił Janusz Dobrowolski.
Ekstrenerem Stali na ławce Wisły był też Edmund Zientara w sezonie 1983/84. Mielczanie byli wówczas w II lidze, ale postraszyli Wisłę w Pucharze Polski, gdzie dotarli aż do 1/2 finału. W Krakowie było 0-0, więc na rewanż przyszło ponad 10 tysięcy widzów. Wisła niestety wygrała, a po meczu doszło do kibicowskich awantur.
W 1992 roku właśnie przed meczem z Wisłą klub przepraszał, że w związku z pogarszającą się sytuacją klubu musi podnieść ceny biletów. Cała wejściówka kosztowała… 25 tysięcy złotych. Stal wygrała 3-0, a dwa gole strzelił młodziutki wtedy Andrzej Jaskot. Dziennikarz Nowin utyskiwał, że 4600 widzów to bardzo skromna liczba. Po tym meczu niestety kłopoty sercowe, w dosłownym tego słowa znaczeniu, dopadły Grzegorza Latę, który wylądował w szpitalu i na kilka kolejek opuścił ławkę trenerską zostawiając w tej roli Janusza Białka.
Dwa lata później odbył się ostatni mecz tych drużyn w XX wieku. Stal rozgromiła Wisłę 4-0. Była to kolejna bitwa ekstrenera Stali Oresta Lenczyka ze swoją byłą ekipą i z Franciszkiem Smudą, któremu nawet się nie śniło, że kiedyś poprowadzi „Białą Gwiazdę”.
Mielczanie przełamali tym spotkaniem kiepską passę i poprawili swoją nieciekawą pozycję w tabeli. Przed tym meczem, byli na 14.miejscu czyli tuż nad strefę spadkową, ale nad ostatnią w tabeli Siarką mieli tylko 2 oczka przewagi. Otwierający gol Mariusza Barnaka został wtedy wybrany przez magazyn „Gol” bramką sezonu 1993/94.
Stalmielec.com
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS