W sezonie 1982/83 „zieloni” jako beniaminek II ligi po raz pierwszy w historii utrzymali się w II lidze, zajmując 10. miejsce. Tabela była jednak tak spłaszczona, że do 4. w tabeli Górnika Knurów zabrakło podopiecznym Czesława Fudaleja raptem dwóch punktów.
Z kolei legionistom rozgrywki w I lidze ewidentnie się nie udały. Podobnie jak Włókniarz, w 30 spotkaniach wywalczyli 29 punktów, co w lidze dało dopiero ósmą lokatę. Mistrzem został poznański Lech, o punkt wyprzedzając Widzew i o cztery chorzowski Ruch.
Trener „wojskowych” Jerzy Kopa nie zamierzał się pieścić z warszawskimi gwiazdorami i porządnie dał im w kość na zgrupowaniu w Wągrowcu. W drodze do domu, legioniści zatrzymali się w Pabianicach, gdzie mieli zaplanowany sparing z Włókniarzem.
Legia nie grała w najsilniejszym składzie – brakowało reprezentantów Polski: Jacka Kazimierskiego, Andrzeja Buncola (przebywali z kadrą we Francji), Stefana Majewskiego (kontuzja) i Dariusza Kubickiego (wyleciał z kadrą olimpijską na tournée po Ameryce Południowej i Środkowej).
W zamian za nich szkoleniowiec Legii sprawdzał nowych piłkarzy: Kazimierza Budę (Stal Mielec), Kazimierza Putka (Hutnik Kraków) i Jarosława Biernata (Pogoń Szczecin).
Ponieważ był to pierwszy letni sparing „zielonych”, pabianickiej publiczności pierwszy raz zaprezentowali się Mirosław Peresada (Broń Radom), Włodzimierz Bąkiewicz (GKS Bełchatów) i Andrzej Winter (Boruta Zgierz). Z tej trójki najlepiej na boisku zaprezentował się Bąkiewicz, który według dziennikarza „Życia Pabianic” – „w wielu fragmentach mógł zaimponować. Ma przede wszystkim przegląd sytuacji. Potrafi także przewidzieć przebieg boiskowych wydarzeń. Nie jest pomocnikiem jednostronnym oraz nie sprawia mu zbytniej trudności konstruowanie akcji ofensywnych, jak i likwidowanie akcji rywali.”
Peresada braki w warunkach fizycznych nadrabiał skocznością i refleksem na linii. Piłkarze ze stolicy wielokrotnie próbowali strzelić mu pod poprzeczkę, ale golkiper Włókniarza zbijał piłki z niebywałą gracją. Z kolei Winter błysnął kilkoma ofensywnymi wejściami.
Ze „starej gwardii” najlepiej spisał się Janusz Komorowski. Tata Marcina, przyszłego reprezentanta Polski, doczekał się od kibiców profesorskiej nominacji. Z niezwykłą pewnością interweniował w defensywie. Gdy Komorowski nie dawał rady, z pomocą przychodził mu Jarosław Bardelski, który kilka razy uratował Włókniarza przed utratą gola. A trzeba przyznać, że przeciwnika mieli godnego – Janusz Turowski strzelił w lidze siedem bramek, będąc do spółki z Buncolem, najskuteczniejszym graczem Legii.
Na prawej pomocy z doświadczonym Ryszardem Milewskim świetnie radził sobie Dariusz Sowiński. Wygrywał wiele pojedynków i pracował w pocie czoła dla dobra pabianickiej drużyny.
Jedyną bramkę w meczu strzelił Witold Nowak, który w 48. minucie pokonał Dariusza Opolskiego.
Wszyscy twierdzili, że zwycięstwo włókniarzy nie było przypadkowe, lecz zupełnie zasłużone. Montujący skład, który miał w nadchodzącym sezonie podbić ligę, legioniści, momentami wyglądali przy ekipie z Pabianic niczym… trzecioligowcy.
Największe wrażenie wygrana z Legią zrobiła na dziennikarzach „Życia Pabianic”, którzy w pomeczowej relacji Legię przemianowali na… Lechię
Sparing przed sezonem 1983/84
Włókniarz Pabianice – Legia Warszawa 1:0 (0:0)
Gol: Nowak 48.
Włókniarz: Krzysztof Stefańczyk (46. Mirosław Peresada) – Andrzej Kukieła, Janusz Komorowski, Jarosław Bardelski, Wiesław Serek – Dariusz Sowiński (46. Andrzej Winter), Marian Sotyń (46. Piotr Janisz), Włodzimierz Bąkiewicz, Jerzy Rutkowski – Witold Nowak, Tadeusz Jacek.
Legia: Dariusz Opolski – Jan Karaś, Andrzej Sikorski, Edward Załężny, Ryszard Milewski – Zbigniew Kaczmarek, Kazimierz Buda, Jarosław Biernat, Kazimierz Putek – Janusz Turowski, Andrzej Tomczyk.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS