Jakub Wędrowycz, Pan Samochodzik, Doktor Skórzewski, to postaci dla przeciętnej rzeczywistości abstrakcyjne, za to wpływające rozstrzygająco na fikcyjne losy świata i okolic, a przede wszystkim na ludzką wyobraźnię. Z wyjątkiem Pana Samochodzika wymyślił je Andrzej Pilipiuk, autor kilkudziesięciu książek, które doprowadzają do płaczu, ale ze śmiechu. Jak zapewnia, po napisaniu siedemdziesięciu, pisarz ma już z górki. Paleokapitalista, konserwatysta i monarchista, sam przyznaje, że jego poglądy nie do końca pasują do otaczających nas okoliczności, zwłaszcza monarchizm. Ma przy tym ogromny dystans do siebie i operuje językiem prostym, często kolokwialnym, za to jakże zrozumiałym dla ludzi, którzy przychodzą na spotkania poświęcone jego twórczości. Ta często zahacza o absurd w treści, nie ma wiele wspólnego z głębią prac filozofów, natomiast zawsze jest śmieszna i przykuwająca uwagę czytelnika.
– Pisanie jest niezwykłym sposobem zarabiania na życie. W pewnym sensie zaspokaja snobistyczną chęć poczucia elitarności. Mam też przeświadczenie, że to co piszę jest ludziom w jakiś sposób potrzebne. Taka guma do żucia dla oczu, ale trochę bardziej ambitna niż oglądanie telewizji. Kiedyś wyznawałem filozofię egzystencji idealnej: leżenie w hamaku, popijanie kawy albo wina i czytanie książek od rana do nocy. A świat niech pędzi ku samozagładzie beze mnie. Życie tę filozofię zweryfikowało, bo tak się nie da. Trzeba jedno dziecko odprowadzić do przedszkola, starsze wyciągnąć za kudły z łóżka i wysłać kopniakiem do szkoły, zrobić zakupy i od czasu do czasu obiad. Nawet poczytać bez konieczności pisania się nie daje. A co było motywacją do wytężonej pracy? Kiedy pisałem „Norweski dziennik”, było nią naturalnie wdarcie się taranem na Parnas, zarobienie ogromnej kasy, kupienie willi, umieszczenie w niej swojego haremu i zacumowanie jachtu w ogródku. Udało się tylko w części.
Jakub Wędrowycz, sztandarowa postać Andrzeja Pilipiuka powstał przypadkowo i jak twierdzi sam pisarz, z wersji na wersję był coraz większym świrem. Wędrowycza uznał za idealny typ na bohatera, bo był totalnie różny od innych postaci: pięknych, młodych, pachnących, wysportowanych, trzeźwych, dokonujących bohaterskich czynów. Wędrowycz jest starym pijakiem, wiejskim egzorcystą, bimbrownikiem i kłusownikiem. Często wdaje się w awantury, jest postacią odrażającą ze względu na swój wygląd, zapach i brak kultury osobistej. Z racji posiadania nadnaturalnych zdolności dokonuje też eksterminacji duchów, wampirów, utopców, zombie oraz innych istot fantastycznych. W wolnych chwilach odczynia uroki, zdejmuje klątwy, a nawet kilka razy podejmuje się ratowania ludzkości. Wszystkie zadania wykonuje pod wpływem alkoholu, przedkładając prymitywną siłę fizyczną i cwaniactwo nad subtelniejsze metody rozwiązania konfliktów. Dlatego, według Pilipiuka, jest ekstrakandydatem na bohatera.
Andrzejowi Pilipiukowi nieobce jest pojęcie satysfakcji z pracy, którą odczuwa od czasu do czasu: – Na przykład kiedy Doktor Skórzewski , chociaż ma dziewięćdziesiątkę na karku rozwala hitlerowcom ekspedycję naukową chroniona przez zbirów z SS, to powiem, że miałem refleksję, jak ja tym szwabom po nerach nałożyłem… Oprócz hitlerowców lubię też ponabijać się z komunistów, zwłaszcza cytując myśli ich wodzów i obserwując jak dokonują samozaorania. To naprawdę fajne chwile, jak człowiek coś napisze i jest z efektu zadowolony. Chociaż czasem myślę sobie: aaaa, dobrze dałem. A potem czytam recenzje i okazuje się, że oprócz mnie nikomu się to nie podoba. Jak zmieniło mnie pisanie? Sypiam lepiej niż w liceum i na studiach, nie denerwuję się, nie miewam mocnych, jesiennych depresji. Materialna stabilizacja, posiadanie żony, dzieci, mieszkania, wpłynęły na mnie kojąco. W zasadzie w swojej pracy najbardziej doceniam trzy etapy: jak coś wymyślę, jak jest gotowe i jak inkasują honorarium. Całego środka, czyli konieczności wklepania w komputer pół miliona znaków, mogłoby nie być.
Od czego zacząć lekturę twórczości Pilipiuka? Może od „Dentystycznego batalionu karnego”, opowiadającego o jednostce Armii Czerwonej budzącej największy postrach w szeregach SS. Z jakiego powodu? Bo przecież wszyscy boją się dentystów.
Wczorajsze spotkanie z Andrzejem Pilipiukiem zorganizowała Miejsko-Powiatowa Biblioteka Publiczna w ramach cyklu „Sztuka aktywna” finansowanego ze Świdnickiego Budżetu Obywatelskiego.
Last modified: 18 września, 2024
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS