Grzech zaniechania, czyli za bydgoskie wiadukty ktoś powinien zapłacić głową [KOMENTARZ]

Trudno uwierzyć w te wymówki o niespodziewanych okolicznościach w obliczu sytuacji na innych bydgoskich wiaduktach. Jeden z dwóch wzdłuż ul. Wojska Polskiego nad al. Jana Pawła II został zmodernizowany w latach 2016-17. Już wtedy było wiadomo, że drugi także nadaje się do generalnego remontu. Co zrobili drogowcy? Najpierw nic, a ponad rok temu postawili pachołki między pasami, ograniczyli prędkość i dopuszczalną masę pojazdów. Niebawem podpory zostaną podparte, co będzie kosztowało blisko pół miliona złotych. A sam remont może rozpocznie się w przyszłym roku. Podobnie rzecz ma się na al. Armii Krajowej – jeden z wiaduktów musi odczekać na początek robót.

Dlaczego tak się dzieje? Bo remonty nie są tak efektowne jak inwestycje. I ja nawet rozumiem, że wolimy realizować te drugie, bo na nie możemy pozyskać duże unijne dofinansowanie. Nie można jednak paradować w surducie w dziurawych butach.

Problemem jest też umocowanie drogowców. Kręci się karuzela personalna, ale ciągle nie mogą doczekać się szefa z autorytetem. Co gorsza ich bezpośrednim zwierzchnikiem w ratuszu jest jeden z byłych tych słabych dyrektorów. A prezydent Bydgoszczy nie jest „łatwym zawodnikiem”. Trzeba mu się postawić, twardo mówiąc: „Panie Rafale/Rafał, muszą się znaleźć pieniądze na wiadukty, bo grozi nam komunikacyjny paraliż”.

Prezydent Bruski lubi zadawać pytanie: „Dobrze, ale proszę powiedzieć, z czego zrezygnować”. Więc podpowiadam – wiadukt na Wojska Polskiego można by naprawić kosztem wyczarowanego jak królik z kapelusza basenu na Miedzyniu (na marginesie – ten powinien już być dawno gotowy zamiast pływalni na Kapuściskach). A w dziedzinie dróg na pewno remonty wiaduktów to pilniejsza potrzeba niż buspas w Myślęcinku.

Oczywiście wiadukty Warszawskie to inna skala problemu. Chciałbym wierzyć, że ten problem jest w dobrych rękach. Ale nie wierzę.