Kuzynki i matka Romana Lebedenko, sprzedawcy z żarskiego targowiska, z domu w Ukrainie uciekły, jak stały. Okradzione z telefonów, na piechotę szły kilkadziesiąt kilometrów, bo Rosjanie grozili, że będą strzelać do aut.
Roman Lebedenko pochodzi spod Kijowa. W Polsce jest od ponad 6 lat. Tu mieszka i pracuje – w sklepie mięsnym na żarskim targowisku.
Uciekając przed wojną przyjechały do niego mama i dwie kuzynki.
– Najpierw wyjechały w okolice Czernichowa, na wieś. Ale i tam zrobiło się niebezpiecznie – mówi Roman.
Na drogach wyjazdowych stały rosyjskie patrole i nie wypuszczały samochodów. Do wsi docierał tylko autobus z chlebem.
– Na szczęście, bo tam już sklepy były rozkradzione. Rosjanie kradną ludziom nawet kury – opowiada.
Mimo tego, starały się przetrwać.
– Mama nie chciała wyjeżdżać, zostawiać całego dorobku życia. Prosiłem ją, żeby zmieniła zdanie. W końcu ich dom nachodzić zaczęli uzbrojeni żołnierze rosyjscy – opowiada.
Przyszli jednego dnia i powiedzieli, że pomiary ich urządzeń pokazują, że z ich domu są mocno emitowane fale.
– I że to na pewno przez telefony. Zakazali im dzwonić. Powiedzieli, że ich pozabijają, jak dalej tak będzie. Pojawili się następnego dnia. I zabrali wszystkie telefony komórkowe. Zostawili tylko aparat babci, starszy model, dla seniora, z dużymi klawiszami – opowiada R. Lebedenko.
Wcześniej kobiety usłyszały, żeby przypadkiem nie przyszło im do głowy jechać dokądkolwiek samochodem. Na podwórko stały trzy auta, w tym niemal nowy volkswagen.
– Powiedzieli, że im je zabiorą. I że będą potraktowani jak przestępcy – dorzuca R. Lebedenko.
W Kijowie jak w Czernobylu
Wiedzieli, że to nie są słowa rzucane na wiatr.
– Auto mojego kolegi ostrzelali w Irpieniu. Nie patrzyli w ogóle, że jechał z rodziną, dziećmi – tłumaczy R. Lebedenko.
Kobiety o tym dobrze wiedziały. Przeraziły się. Postanowiły uciekać. Zostawiły wszystko, uciekały na piechotę. Szły 20 km do stacji kolejowej. Stamtąd ruszyły pociągiem do Kijowa.
– Opowiadały, że takiego Kijowa nigdy nie widziały. Jest tak pusto w mieście, jak kiedyś po awarii w Czernobylu. Opuszczone domy, głuche ulice – relacjonuje R. Lebedenko.
Przez dwie doby musiały czekać. Bo był zakaz poruszania się. Potem wyruszyły w drogę. Na granicy widziały tłumy. I pomoc udzielaną uchodźcom – rozdawaną żywność, odzież, najpotrzebniejsze rzeczy.
Do Polski przyjechały w sobotę, 19.03.
Wcześniej do Polski z żoną i małym dzieckiem przyjechał kuzyn Romana. Potem dotarły jeszcze dwie jego siostry.
Nie wiedzą jeszcze, jak dalej będzie wyglądało ich życie. Na razie starają się szukać mieszkania, o co jest bardzo ciężko.
– Bardzo zdrożały czynsze, jest kłopot, żeby coś wynająć – mówi R. Lebedenko.
W niewielkiej kawalerce pana Romana mieszkają teraz cztery osoby. Na szczęście po sąsiedzku mieszka jego siostra, która ma większe, ok. 80-metrowe mieszkanie. Gości u siebie 7 osób.
– Najgorsza jest ta niepewność, co tam się dalej będzie działo. I co dalej robić. Tam mieli wszystko, ale czy będzie do czego wracać? Jedna z sióstr pracuje w budownictwie, to praca dla niej będzie. Ale co ma powiedzieć druga? Jest kosmetyczką. Kto będzie do niej przychodził, jak będzie trzeba się podnieść z ruin? Bardzo martwimy się o tę przyszłość – kończy R. Lebedenko.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS