W odpowiedzi na zapytanie ze strony agencji zamówień wojskowych NATO (NATO Support and Procurement Agency) dotyczące możliwości pozyskania samolotów wczesnego ostrzegania i kontroli Saab przedstawił ofertę bazującą na wielozadaniowym samolocie wczesnego ostrzegania GlobalEye. Celem programu Alliance Future Surveillance and Control jest wyłonienie następców będących w tej chwili w służbie samolotów E-3A Sentry, popularnie zwanych AWACS-ami. E-3A mają być wycofane po pięćdziesięciu latach służby około 2035 roku.
Program AFSC zainicjowano w lutym 2017 roku fazą studyjną, w której ramach opracowano założenia techniczne dla przyszłych samolotów wczesnego ostrzegania. Analizie poddano obecne na rynku i dopiero opracowywane rozwiązania techniczne oraz zasadność koncepcji stworzenia systemu systemów obejmującego powietrzne, lądowe i morskie środki rozpoznawcze wymieniające się między sobą danymi. Ta faza programu zakończyła się w grudniu 2018 roku. W kolejnym etapie NSPA podpisała z wybranymi przedsiębiorstwami kontrakty na wykonanie i przestawienie szczegółowych koncepcji technicznych proponowanych rozwiązań.
Przedstawiona oferta Saaba jest wynikiem tych analiz. Stanowiący jej podstawę system GlobalEye nie jest określany przez producenta tylko jako samolot wczesnego ostrzegania i dowodzenia, ale jako wielozadaniowy system rozpoznawczy (swing-role surveillance system), ponieważ poza wykrywaniem celów latających i morskich ma możliwość wykrywania również celów lądowych. Jako platformę dla tego systemu wybrano odrzutowiec biznesowy Bombardier Global 6000, oferujący odpowiednią objętość kadłuba, moc silników i długotrwałość lotu, sięgającą jedenastu godzin.
Para GlobalEye’ów nad Szwecją.
(Saab)
Sercem systemu jest radar Erieye ER, oferujący zasięg wykrywania ponad 600 kilometrów. Jest on zbudowany z modułów nadawczo-odbiorczych wykorzystujących azotek galu (GaN). Samolot wyposażono także w zamontowany pod kadłubem radar z aktywnym elektronicznym skanowaniem fazowym Selex ES Seaspray 7500E. Służy on do wykrywania celów morskich i lądowych, dysponuje między innymi trybami pracy GMTI (ground-moving target indicator) i SAR (synthetic aperture radar). Pozostałe wyposażenie misyjne obejmuje miedzy innymi głowicę obserwacyjną FLIR Systems Star Safire 380HD, terminale wymiany danych taktycznych zgodne ze standardami Link 11/16/22, system identyfikacji swój–obcy, odbiornik sygnałów transponderów lotniczych ADS-B i odbiornik sygnałów systemów automatycznej identyfikacji statków AIS.
Więcej o szwedzkich maszynach można przeczytać w naszym artykule: Szwedzkie samoloty wczesnego ostrzegania Erieye i GlobalEye
– Saab jest sprawdzonym i zaufanym partnerem przemysłowym dla NATO, prowadzącym działalność w ponad dwóch trzecich państw należących do sojuszu – powiedział Carl-Johan Bergholm kierujący działem rozpoznania w szwedzkiej firmie. – Nasze rozwiązania, w tym GlobalEye, są od podstaw projektowane tak, aby były kompatybilne z wymaganiami NATO. Jestem przekonany, że możemy zaoferować dostarczenie kluczowych zdolności, które wzmocnią NATO i przyniosą korzyści państwom członkowskim.
NATO-wskie AWACS-y
NATO dostrzegło potrzebę posiadania samolotów wczesnego ostrzegania już w latach sześćdziesiątych, a została ona wzmocniona w kolejnej dekadzie wraz z wprowadzeniem do uzbrojenia w Związku Radzieckim samolotów uderzeniowych MiG-27. Szybkie i latające na małej wysokości Floggery D mogły bez uprzedzenia zaatakować większość lotnisk zachodnioniemieckich. Zwykłe naziemne stacje radiolokacyjne nie były w stanie ich wykryć, co potwierdzono doświadczalnie w tracie ćwiczeń z samolotami NATO-wskimi latającymi na małych wysokościach. Radar umieszczony na samolocie latającym na wysokości około 10 kilometrów w pobliżu granicy z Niemiecką Republiką Demokratyczną dawał mniej więcej pół godziny czasu na reakcję podczas radzieckiego ataku.
E-3A Sentry należący do NATO.
(Maciej Hypś, Konflikty.pl)
Kontrakt na osiemnaście samolotów E-3A Sentry podpisano w 1978 roku. W kosztach partycypowały wszystkie europejskie państwa NATO poza Wielką Brytanią, która w tym czasie rozwijała własne zdolności tego typu na bazie samolotu Nimrod AEW.3, a która później również kupiła E-3D. Pierwszy samolot dostarczono do bazy Geilenkirchen w Niemczech Zachodnich 24 lutego 1982 roku. Ponieważ samoloty miały należeć do całego sojuszu, a nie konkretnego kraju, zdecydowano, że będą zarejestrowane w państwie, które nie posiada własnych sił powietrznych – Luksemburgu. Dostawy zakończono w 1985 roku.
Na potrzeby samolotów sformowano jednostkę NATO Airborne Early Warning (NAEW) rekrutująca pilotów i kontrolerów naprowadzania ze wszystkich państw NATO. Główną bazą jest Geilenkirchen w Niemczech, a ponadto do roli wysuniętych baz operacyjnych przystosowano lotniska Konya w Turcji, Ørland w Norwegii, Trapani we Włoszech i Aktion w Grecji.
Samoloty dostarczono w wersji Block 10 z radarem Westinghouse AN/APY-2 przystosowanym również do śledzenia celów morskich. Radar ma zasięg ponad 400 kilometrów i może równocześnie śledzić do 600 celów. Operatorzy mogą naprowadzać własne myśliwce na sześćdziesiąt celów równocześnie. Zgodnie z umową Boeing dostarczył jedynie samoloty z radarami, a pozostałe wyposażenie awioniczne i specjalistyczne wyprodukował przemysł europejski. W połowie lat osiemdziesiątych samoloty zmodernizowano do standardu Block 25, co polegało na instalacji pięciu dodatkowych radiostacji UHF. W latach 1992–1999 zrealizowano kolejną modernizację obejmującą montaż łącza wymiany danych taktycznych Link 16, odpornych na zakłócenia radiostacji UHF, kolorowych monitorów w konsolach operatorskich i środków walki elektronicznej oraz zwiększenie pamięci komputerów.
Kokpit zmodernizowanego E-3A.
(Maciej Hypś, Konflikty.pl)
Następną modernizację (Final Lifetime Extension Programme) zrealizowano w latach 2015–2018. Zmodernizowano czternaście samolotów (pozostałe cztery wycofano ze służby), wyposażając je w cyfrowy kokpit i modernizując awionikę, dostosowując ją do obecnych i przyszłych wymagań przepisów ruchu lotniczego. Na głównym panelu analogowe zegary i wskaźniki z lat siedemdziesiątych zostały zastąpione przez pięć wielofunkcyjnych kolorowych monitorów cyfrowych. Piloci mogą je dowolnie konfigurować: wybierać, które dane z silników, pilotażowe i nawigacyjne mają być wyświetlane. Pierwszy NATO-wski AWACS był modernizowany w zakładach Boeinga w Seattle i został dostarczony w listopadzie 2016 roku. Pozostałych trzynaście samolotów przeszło modernizację w Manching w Niemczech. Dzięki temu samoloty będą mogły latać do 2035 roku.
Zobacz też: Brazylia zakończyła modernizację transporterów M113
Copyright Saab AB
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS