Przy każdej okazji wyliczania zalet PlayStation 5, zawsze poruszany jest jeden aspekt. Pad DualSense. Trudno się dziwić – haptyczne wibracje konsoli, panel dotykowy, mikrofon i umożliwienie wpływania dźwiękiem lub dmuchaniem w niego na elementy gry. To działa na wyobraźnię, potrafi rozwinąć grę. Pytanie tylko, na ile takie dodatki mają sens?
Trochę historii
W warunkach rynkowych, producenci konsol zawsze starają się, by oferowany przez nich sprzęt jak najbardziej wyróżniał się na rynku. Przewaga konkurencyjna w niejednym przypadku potrafi przehylić szalę na swoją stronę w dywagacjach klienta nad tym, na który sprzęt się zdecydować. Najlepiej to pokazuje historia siódmej generacji konsol zapoczątkowana w 2005 r. Zwycięzcą tej generacji było Nintendo Wii, które wyróżniało się sterowaniem – jako jedyne urządzenie oparte było niemalże całkowicie na kontrolerze ruchowym podczas, gdy Xbox lata później doczekał się Kinecta nie wymagającego kontrolera, a PlayStation dopiero później doczekał się kontrolera PlayStation Move i oba te urządzenia były bardziej traktowane jako elementy opcjonalne, do wzbogacenia sobie wrażeń z obcowania z PlayStation 3 i Xboxem 360.
Według danych z 2017 r. sprzedaż konsol wyglądała następująco:
- Nintendo Wii – ok. 101,63 mln urządzeń,
- PlayStation 3 – ok. 87,4 mln
- Xbox 360 – ok. 84 mln.
Wydawałoby się, że walka kontrolerem jak najbardziej ma sens. Dlatego właśnie już od 7. generacji możemy obserwować próby Sony w walce na tym polu. Celowo nie wspominam poprzedniej generacji, bo zarówno PlayStation 2, jak i pierwszy Xbox, oferowały gałki analogowe, więc na próżno tu doszukiwać się różnic.
W 2006 r. zaprezentowano kontroler Sixaxis. W rodzinie PlayStation był o tyle przełomowy, że korzystał z czujnika położenia, co dawało pole do popisu twórcom gier, szczególnie w obszarze gier z samochodami – można było wówczas potraktować pad niczym kierownicę. Na przełomie 2007-2008 r. oficjalny pad PlayStation 3 został zastąpiony padem DualShock 3, który stanowił de facto Sixaxis uzupełniony o wibrację.
Na przełomie 2011 i 2012 r. wypuszczona zostaje konsola PS Vita z dwoma panelami dotykowymi – ekranem i panelem na tyle urządzenia oraz z kamerą reagującą na światło.
W 2013 r. zaprezentowano DualShock 4 – pad dedykowany konsoli PlayStation 4 i PlayStation 4 Pro. Pad otrzymał przede wszystkim 2 nowe cechy – tylni panel świecący się na różne kolory oraz touchpad.
Teraz mamy pad DualSense, który również posiada panel dotykowy, do tego haptyczne wibracje i mikrofon oraz triggery umożliwiające przypisanie różnych funkcji w zależności jak bardzo dociskane są buttony L2 i R2.
Możliwości, a zastosowanie
Osobiście generację siódmą pamiętam jako, że o ile wibracje były często stosowane w grach, tak czujnik położenia – fakt, robił wrażenie – ale niewiele gier to wspierało. Ja głównie użyłem tego podczas grania w “Motorstorm“. Pamiętam zaś, że o ile “Grand Theft Auto IV” umożliwiało takie sterowanie pojazdami, to nie działało to najlepiej.
PS Vita miała gry wykorzystujące panel dotykowy. Tu z pamięci wyłania mi się “Rayman Origins“, gdzie stukając w ekran można było zbierać bańki z lumsami, a w specjalnym widoku doszukiwać się specjalnych znajdziek dedykowanych tylko tej platformie. Jeśli zaś chodzi o wykorzystanie kamery, tu jedynie pamiętam “Uncharted: Złotą Otchłań“, a w zasadzie jeden moment – gdy Nathan Drake trzyma kawałek starego papieru. Po przekierowaniu kamery na źródło światła, np. lampę, odkrywało się ukryte zapiski. Bardzo mi się to spodobało – kreatywne i nieźle wzbogacało odczucia z odgrywania kolejnej historii poszukiwacza skarbów. Wszyscy jednak wiemy jak samo urządzenie skończyło – nie za wielka biblioteka gier (nie licząc tytułów wydawanych w Japonii) i niska sprzedaż PS Vity zadecydowała o tym, że wsparcie dla niej zostało szybko zakończone.
Przy DualShock 4 – pamiętam, że niejedna gra to wykorzystywała lampki, bo możliwości były spore. Wspomnieć należy choćby “Grand Theft Auto 5“, które wykorzystało to by świecić się na niebiesko-czerwono, gdy ścigała nas policja. Touchpad – nie pamiętam wielu zastosowań tego po prawdzie. Głównie co mi przychodzi do głowy to albo sterowanie mapą w grach o otwartym świecie, jak np. “Assassin’s Creed: Odyssey“, czy zdrapywanie zdrapek zdobywanych w “Rayman Legends“. I tu mi się zaczęła świecić lampka, bo…
Widzicie, mamy teraz pad DualSense i jego możliwości. I nie potrafię pozbyć się wrażenia, że jego dodatkowe możliwości będą mało wykorzystywane, głównie w exclusive’ach Sony. “Ratchet & Clank: Rift Apart” pokazał jak przyciski L2 i R2 można zastosować np. przy różnicowaniu trybu używania broni i uważam, że tam jest to rozwiązane genialnie. Na razie nie potrafię sobie przypomnieć, by jakaś gra na PS5 wykorzystywała touchpad, czy mikrofonu. Pomijam “Astro’s Playroom” – to krótka gierka mająca na celu właśnie pokazanie możliwości pada. Z kolei sterowanie ruchem zaobserwowałem w “Sackboy: Wielka Przygoda“, ale bardziej jako ciekawostki wzbogacające pojedyncze poziomy niż jako stały element rozgrywki.
Pojawia się więc zasadnicze pytanie – jeżeli dodatki do padów Sony nie są game changerami albo w nieznacznym stopniu wpływają na wybór między ich urządzeniami, a urządzeniami Microsoftu, to czy jest sens pójścia w tę stronę? Z jednej strony dochodzi ten dobry PR, że firma popycha innowacje do przodu – a coraz trudniej o dalekie innowacje na innych obszarach, ale co z tego jeżeli mało gier wykorzystuje te dodatkowe funkcje, a jak już to robi, to rzadko w jakiś ciekawy, kreatywny sposób?
Czy można tu winić wydawców gier AAA i indie? Nie wydaje mi się, chociaż wiadomo, poczucie żalu jest. Tworząc gry multiplatformowe, mając ograniczony budżet i czas, trzeba priorytetyzować pracę i wówczas unikatowe funkcje dla wybranego sprzętu zaczynają tracić na znaczeniu. Ciekawi mnie więc na ile koszty poniesione na wynajdywanie takich pad’owych innowacji w ogóle się zwracają. Zwłaszcza, kiedy te koszty trzeba potem wliczyć w finalną cenę urządzenia. Pytanie to nasuwa się tym bardziej mając na względzie niedawną podwyżkę ceny konsoli PlayStation 5 i fakt, że pad sam w sobie do tanich nie należy, a w międzyczasie choćby na PPE idzie znaleźć głosy, że pady te są awaryjne, szczególnie w obszarze dryfujących analogów.
Mam więc obawy, że potencjał pada DualSense nie będzie w pełni wykorzystany. Czy Wy też macie takie rozkminy? Patrzycie na to optymistycznie, czy pesymistycznie? I czy przede wszystkim uważacie, że kreowanie przewagi konkurencyjnej na polu padów, ma większy sens?
A może to ja niepotrzebnie się martwię, bo było więcej gier wykorzystujących dodatkowe funkcje padów, tylko w nie nie grałem? Chętnie poznam Wasze doświadczenia na tym polu.
Na koniec małe rozliczenie się z ankiety w ostatnim blogu. Pytałem się tam, czy rozważylibyście ogranie “Raymana 4“, gdyby powstał.
- Głosów oddano 200.
- Na “Tak” zagłosowało 94,5%.
- Pojedyncze osoby – po 2,5% – wybrało odpowiedź “Nie” albo “Nie wiem“.
- 0,5% głosów oddano na “Nie mam zdania / Sprawdzam wyniki“.
Warto mieć jednak z tyłu głowy, że blog był w całości poświęcony postaci Raymana i raczej nie przyciągnął do siebie osób w ogóle nie zainteresowanych tą marką, więc wyniki zapewne są zaburzone. Miło jednak widzieć, że entuzjastów nie brakuje 🙂
Czy rywalizacja na polu dodatkowych funkcji padów ma wg. Ciebie sens?
23%
23%
Pokaż wyniki
Głosów: 23
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS