Gdy patrzę – Psalm 8

Stoję oparty o poręcz wieży na Mogielicy. Obok przygodny znajomy opowiada swoją historię. Życiowe pasje, rodzina, praca. Przed nami Jasień, dalej Kudłoń, Turbacz, na horyzoncie Babia Góra, po lewo Tatry, jeszcze w śnieżnej szacie. Patrzę i słucham. Dwie powiązane ze sobą umiejętności wierzącego. Patrzeć by widzieć, słuchać by słyszeć. Nie być jak pogański bożek, choćby złoty, ale niewidzący, niesłyszący.

Patrzenie też jest słuchaniem. Budząca się do życia przyroda, wybuch barw i zapachów, lazurowe niebo, wszystko mówi, zniewalając zmysły, wprawiając w podziw, uspokajając umysł. Mówi: „z wielkości i piękna stworzeń poznaje się przez podobieństwo ich Stwórcę” (Mdr 13,5). Zachwycający świat dla świętego Tomasza jest jedną z pięciu dróg poznania Boga rozumem.

Jest także pytaniem o człowieka: „czym jest człowiek, że o nim pamiętasz” (Ps 8,5). Mierzony miarą wysokości gór, dzielących ich odległości, historii kształtowania się skał, ustępowania mórz, czy choćby tej kilkudziesięciometrowej konstrukcji, wydawać się może prochem i niczem przez Bożym i natury obliczem. Mimo to Dawid widzi go niewiele mniejszym od aniołów, chwałą i czcią ukoronowanego. Aby to o mnie? Może jednak, jak chce święty Paweł i autor Listu do Hebrajczyków, mowa o Nim, wywyższonym ponad aniołów, zasiadającym po prawicy Ojca, triumfującym przy końcu czasów.

Zapewne i o Nim, i o nas, czyli także o mnie. Przecież przyjście Syna Bożego w ciele, odkupienie, wniebowstąpienie – jest wywyższeniem ludzkiej natury. Całej. Od tego momentu jest ona nie tylko słabą, podlegająca grzechowi. Jest przede wszystkim przebóstwiona, wyniesiona do niebieskiej chwały, nawet jeśli fizycznie jeszcze zamieszkuje ziemię. W nadziei jest już tam.

Więc to otaczające mnie ziemskie piękno, w zamiarze Boga mające być jednym ze znaków nadziei dla człowieka, wskazuje na inne, niepojęte, to, którego nie jestem w stanie sobie wyobrazić, gdy już wszystko zostanie odnowione. I serce zranione przez grzech, i dziś jeszcze usychająca trwa na łące, i powalony wiatrem na ziemię buk… Gdy to, co śmiertelne przyoblecze się w nieśmiertelność…

Stoję oparty o poręcz wieży na Mogielicy. Przygodny rozmówca odszedł, gdzieś w pobliżu rozbrzmiewa ptasie trele, wiatr hula między stopniami, a ja trwam w niemym zachwycie. „Jak przedziwne jest Twoje imię po wszystkiej ziemi!” (Ps 8,10).

Reakcja

0%0Pozytywnie0%0Neutralnie 0%0Negatywnie

Twoje emocje

0%0Lubię to!

0%0Super0%0Ekscytujący 0%0Ciekawy0%0Smieszny0%0Smutny0%0Wściekły0%0Przerażony0%0Szokujący0%0Wzruszający0%0Rozczarowany0%0Zaskoczony

Co sądzisz?

0%0Prawda0%0Manipulacja0%0Fake news

0

0Ulub

Oryginalne źródło ZOBACZ