Poddanie się niepełnosprawności nigdy nie było opcją. Nawet, gdy bywa ciężko. Nie dla mnie wyciąganie ręki do innych, siedzenie na kanapie i oglądanie TV. Nie dla mnie maratony seriali (choć lubię je oglądać!). Czułabym, że gniję od środka. Zawsze chciałam czegoś więcej, później nauczyłam się, jak po to sięgać i już nic nigdy nie było takie samo.
W wielu przypadkach nasza niepełnosprawność to tylko papier leżący w szufladzie. Przypominający o sobie, gdy podupadamy na zdrowiu, nasila się i lądujemy w szpitalu.
Ale ja nigdy nie pozwalałam, żeby moja niepełnosprawność była też w mojej głowie. Trzymam ją w nogach i w kręgosłupie. Trzymam ją w szufladzie. Ale nigdy nie pozwalam, by przedostała się do mojej głowy i zniszczyła życie, które tak lubię.
Bo sposób myślenia i podejście do życia, to czasem wszystko, a zarazem jedyne, co nas ratuje przed chorowaniem całym sobą. Nawet, gdy bywa ciężko.
Wasza , niepełnosprawna niskorosła mama z Opola, która postanowiła opowiedzieć, jak to jest.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS