Jarmusch jest reżyserem, któremu udało się wynieść nudę i brak klasycznej dramaturgii do rangi stylu. Inspirując się twórcami francuskiej Nowej Fali, nad efektowną, dynamiczną historię zawsze stawiał chropowato-ascetyczny nastrój i lakoniczne, niespieszne tempo. W kinie Jarmuscha nie chodzi o akcję, konflikty, punkty zwrotne czy fabułę, która zwykle w jego filmach bywa szczątkowa lub pretekstowa. Zawsze interesowali go ludzie żyjący na marginesie Ameryki: pozbawieni korzeni outsiderzy, żyjący na uboczu pechowcy, ludzie zagubieni, niepoukładani ze współczesnym światem i niebędący beneficjentami amerykańskiego snu. Przygląda się ich pozbawionej fajerwerków egzystencji, alienacji, bierności. Ale Jarmusch nie ocenia swoich bohaterów krytycznie, raczej empatycznie i dyskretnie im sekunduje, a nawet celebruje ich swobodne dryfowanie przez życie. Wydawałoby się: nic wielkiego i odkrywczego. A jednak jego kino doczekało się miana kultowego, a on sam – licznych wyznawców i naśladowców.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS