Dariusz Dulaba: Jeszcze raz pragnę podziękować za przyjęcie zaproszenia do rozmowy na temat ekumenizmu. Na wstępie zapytam. – Czym jest i czemu ma służyć ekumenizm?
Ks. dr hab. Sławomir Pawłowski SAC: Ekumenizm polega na dążeniu do jedności między wyznawcami Chrystusa. Różni się zatem od dialogu międzyreligijnego, czyli relacji chrześcijan z buddystami, hinduistami, muzułmanami. Gdzieś pośrodku tych kategorii umieścilibyśmy dialog chrześcijańsko-żydowski, ponieważ judaizm nie jest czymś całkowicie zewnętrznym w stosunku do chrześcijaństwa.
Ekumenizmem określamy zatem całokształt wysiłków zmierzających do jedności chrześcijan. Mogą one wyglądać odmiennie w różnych epokach. Autorem pierwszego dzieła o jedności Kościoła jest św. Cyprian, biskup i męczennik (De unitate Ecclesiae, ok. 251). Symbolami jedności chrześcijańskiego Wschodu i Zachodu są święci Cyryl i Metody (IX w.), patroni Europy. Wzajemne ekskomuniki papieskiego wysłannika kard. Humberta i patriarchy Konstantynopola Cerulariusza z 1054 nie były odczuwane w praktyce życia kościelnego aż do złupieniu prawosławnego Konstantynopola przez łacińskich krzyżowców w 1204; dopiero to ostatnie wydarzenie w bolesny sposób przypieczętowało rozłam chrześcijańskiego Wschodu i Zachodu. Ale już po 70 latach odbyła się pierwsza próba przywracania jedności – II Sobór Lyoński (1274), pierwszy z szeregu tzw. soborów unijnych.
Koniec średniowiecza i pierwsze wieki nowożytne kojarzą się nam z podziałami (XIV wiek: wiklefizm, XV wiek: husytyzm, XVI wiek: luteranizm, kalwinizm, anglikanizm), ale nie można nie zauważać ruchów odnowicielskich Kościoła: nowe formy pobożności i dzieł miłosierdzia (np. devotio moderna), sobory w Konstancji i w Trydencie, szkoły teologiczne, działalność zakonów, zainteresowanie Biblią, propagowanie katechizmów, misje, nowe spojrzenie na duchowość osób świeckich (Luter i św. Franciszek Salezy). Te działania miały także charakter jednoczący, czego Kościół jest świadomy dzisiaj i wypowiedział to ustami II Soboru Watykańskiego (Dekret o ekumenizmie nr 6): „Powodem powstawania ruchów dążących do jedności jest niewątpliwie fakt, że wszelka odnowa Kościoła [renovatio Ecclesiae] w istocie polega na wzrastaniu w wierności jego powołaniu. Chrystus wzywa pielgrzymujący Kościół do tej nieustannej reformy [ad hanc perennem reformationem], której Kościół, rozumiany jako instytucja ludzka i ziemska, wciąż potrzebuje”. I Sobór dodaje: „Ta właśnie odnowa Kościoła ma wybitne ekumeniczne znaczenie” i wylicza obszary takiej odnowy: ruch biblijny i liturgiczny, głoszenie słowa Bożego, nauczanie katechizmu, apostolstwo świeckich, nowe formy życia zakonnego, duchowość małżeństwa, nauka i działalność społeczna Kościoła.
Ekumenizm w nowoczesnej postaci zrodził się na początku XX wieku. Ważnymi wydarzeniami były tutaj: I Światowa Konferencja Misyjna (Edynburg, 1910), powstanie ruchów Życie i Działanie (Sztokholm, 1925) oraz Wiara i Ustrój (Lozanna, 1927), założenie Światowej Rady Kościołów (1948, siedziba w Genewie), obrady II Soboru Watykańskiego (1962-1965) i utworzenie Globalnego Forum Chrześcijańskiego (1998, siedziba w Strasburgu).
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS