Dziwny jest ten świat. To, czego jednym brakuje, inni mają w nadmiarze. Weźmy taką rodzinę Maklakiewiczów

Mimo że płyta ma charakter historyczno-monograficzny i że Joanna Maklakiewicz starannie opracowała tę stronę nagrania, należy uznać ten aspekt za drugoplanowy. Najistotniejsza jest bowiem muzyka – wspaniale skomponowana i wykonana. Słuchając jej, można nie tylko zachwycić się interpretacją solistów, ale też zastanowić się nad niesamowitą wyobraźnią twórców, której nie ograniczyła subtelna i prosta forma pieśni. Finezyjna poezja Przerwy-Tetmajera, Asnyka, Staffa, Kasprowicza, Gałczyńskiego, Lenartowicza i Skawińskiego doskonale współgra z muzyką, a całość jest bliska wrażliwości śpiewaków.

Jednak tym, co najbardziej zaskoczyło mnie w nagraniu, jest akompaniament Joanny Maklakiewicz. Dawno nie słyszałem pianisty tak czułego na barwę, na różnorodność nastrojów i ekspresji, doskonale odgadującego logikę nieoczekiwanych, wydawałoby się, zmian, niewykazującego najmniejszych wahań i sprawującego nad muzyką prawdziwą kontrolę. Choć to nie jest jazz, Joanna Maklakiewicz wyposażona w te cechy gra jak rasowa jazzmanka. Słucha solistów, a oni jej. W konsekwencji artyści w pełni panują nad tymi – bądź co bądź – nieprostymi utworami i delikatnie nakłaniają słuchaczy do zaprzyjaźnienia się z muzyką braci Maklakiewiczów.

Reasumując: jestem oczarowany tym albumem – z sercem i miłością wymyślonym, pięknie zagranym i zaśpiewanym, pierwszorzędnie wydanym przez Fundację im. Piotra Janowskiego.

Robert Majewski, dyrektor Szkoły Podstawowej w Rogozinie, dyrygent chóru Vox Singers