[bsa_pro_ad_space id=5]
Udostępniamy naszym czytelnikom i sympatykom numer archiwalny Polityki Polskiej z tematem przewodnim „Dziedzictwo Prymasa Wyszyńskiego”.
POBIERZ NR 28-29 DZIEDZICTWO PRYMASA WYSZYŃSKIEGO
Ze wstępniaka tego pamiętnego numeru pisanego na przełomie sierpnia i września 2017 roku:
[bsa_pro_ad_space id=8]
Postać Prymasa Stefana Wyszyńskiego, tak mocno utrwalona w pamięci starszego pokolenia jest w niewystarczającym stopniu obecna w zbiorowej świadomości Polaków urodzonych po 1980 roku. Dlatego tematem przewodnim obecnego numeru naszego pisma jest; „Dziedzictwo Prymasa Wyszyńskiego”. Wynika to z naszego najgłębszego przekonania, że dorobek czynów, myśli i posługi duszpasterskiej Prymasa Tysiąclecia jest trwałym elementem naszej narodowej tożsamości, że z tego dorobku powinniśmy czerpać znacznie więcej niż dotychczas. Dlaczego dzisiaj rozmawiamy o kardynale Stefanie Wyszyńskim? – pyta w swoim wywiadzie Ks. Prof. Waldemar Chrostowski. I odpowiada; Dlatego, że nie rozmawiamy jedynie o przeszłości, próbując zrozumieć to, co się wydarzyło, lecz także o tym, co pozostaje ważne na dziś i na jutro. Prymas Tysiąclecia był z pewnością człowiekiem Kościoła, ale jeszcze bardziej był człowiekiem Boga. Dzisiaj istnieje wielka potrzeba ludzi Boga, którzy umieją odważnie, w świetle wiary chrześcijańskiej i męstwa, jakiego ona potrzebuje, kształtować życie Kościoła i Ojczyzny. Nie nadążać za światem, czy odzwierciedlać to, co się w nim dzieje, lecz kształtować rzeczywistość. Właśnie na tym polega profetyczna funkcja Kościoła. Kardynał Wyszyński był prorokiem w biblijnym tego słowa znaczeniu. Nie dlatego, że zapowiadał przyszłość, ale dlatego, że ją współtworzył. Nie ma żadnej przesady w słowach Jana Pawła II, iż pontyfikat papieża z Polski byłby niemożliwy bez Prymasa Tysiąclecia. Można to samo powiedzieć odnosząc się do przyszłości. Jeżeli Kościół w Polsce i nasz naród ma rzeczywiście wypełnić swoje zadanie, to od strony ludzkiej musi stać na dwóch nogach: jedna to Jan Paweł II, a druga – kardynał Stefan Wyszyński. Dopiero z połączenia wierności dziedzictwu tych dwóch wielkich bohaterów wiary może wyrosnąć coś naprawdę cennego i trwałego.
Ks. Prof. Waldemar Chrostowski przywołuje również swoje osobiste wspomnienie z pamiętnej audiencji Jana Pawła II z października 1978 roku; Z racji rozpoczęcia studiów w Papieskim Instytucie Biblijnym w Rzymie byłem obecny na tej audiencji i dzięki kardynałowi Wyszyńskiemu miałem możliwość być bardzo blisko, bo w drugim rzędzie. Dla nas wszystkich to, co się działo, to był jeden wielki szok. Patrzyłem na twarz Ojca Świętego i twarz Księdza Prymasa. Pamiętam jak ogromne wrażenie wywołały słowa Jana Pawła II: „Czcigodny i Umiłowany Księże Prymasie. Pozwól, że powiem po prostu, co myślę, Nie byłoby na Stolicy Piotrowej tego papieża-Polaka, który dziś pełen bojaźni Bożej, ale i pełen ufności rozpoczyna nowy pontyfikat, gdyby nie było Twojej wiary, nie cofającej się przed więzieniem i cierpieniem, Twojej heroicznej nadziei, Twego zawierzenia bez reszty Matce Kościoła, gdyby nie było Jasnej Góry i tego całego okresu dziejów Kościoła w Ojczyźnie naszej, które związane są z Twoim biskupim i prymasowskim posługiwaniem”.
Z kolei na pytanie; dlaczego elity intelektualne i polityczne III Rzeczpospolitej odsunęły tę postać w cień, z wielką stratą dla naszej obecnej kondycji społecznej i duchowej? Ks. Prof. Waldemar Chrostowski odpowiada; Po pierwsze, kardynał Stefan Wyszyński był silnie kontestowany już za swojego życia, w okresie, gdy sprawował funkcję prymasa Polski i arcybiskupa metropolity gnieźnieńskiego i warszawskiego. Ponieważ angażował się w życie społeczne i polityczne – aczkolwiek to zaangażowanie miało swoje ramy i religijne ukierunkowanie – istniał paradoks polegający na tym, że szanowali go przeciwnicy, nawet ci po stronie „czerwonej”, natomiast rozmaite obiekcje podnosili ci, którzy przynależąc do Kościoła katolickiego, chcieli nim w Polsce grać oraz ustawiać po swojemu różne sprawy, także społeczne i polityczne. Gdy cofniemy się do początku lat pięćdziesiątych XX wieku, czyli okresu stalinowskiego, to kardynał Stefan Wyszyński wycierpiał wtedy wiele z rąk komunistów, ale z tego, co napisał i co mówił, widać, że prześladowcy go szanowali. Podchodzili do niego z należytym respektem i nie odważyli się wyrządzić mu takiej krzywdy, jaka stawała się udziałem ludzi Kościoła w innych państwach bloku komunistycznego. W okresie przygotowań do obchodów 1000-lecia Chrztu Polski, to jest w okresie tzw. Wielkiej Nowenny, Ksiądz Prymas opracował i wytyczył bardzo klarowny program społeczny, który kontrastował z programem partii i ówczesną ideologią. A chociaż różnych przeciwności nie brakowało, to jednak mimo wszystko mógł nie tylko o tym programie mówić, ale również go skutecznie realizować. Polska bez Wielkiej Nowenny i uroczystych obchodów millenijnych nie byłaby taka, jaką stała się w drugiej połowie lat sześćdziesiątych i to właśnie Prymas Wyszyński odegrał w tym procesie decydującą rolę. Ale zarazem już wtedy dawała o sobie znać zawoalowana i otwarta kontestacja. Dochodziła do głosu nie tyle w Polsce, ponieważ tutaj każda kontestacja kardynała Wyszyńskiego była odbierana jako atak na Kościół, lecz dawała o sobie znać np. w Rzymie. Udawały się tam z Polski osoby, występujące pod hasłem troski o Kościół, które próbowały wyrabiać Księdzu Prymasowi złą opinię. W kontekście zachodzących wówczas przemian soborowych przedstawiano go jako konserwatystę, człowieka, który tych zmian nie chce i rzekomo prowadzi własną politykę kościelną. Sugerowano, że należy go pozbawić przywilejów udzielonych przez Piusa XII i Jana XXIII oraz zastąpić nuncjuszem, tak, by papież miał bezpośrednie rozeznanie od kogoś „swojego” na temat sytuacji w Polsce. Ksiądz Prymas bardzo głęboko przeżywał tę kontestację. Nie mówił o niej głośno, ani nie użalał się nad sobą, doświadczył jednak skutków intryg i działań podejmowanych przeciwko niemu i za jego plecami. Ta podstępna kontestacja trwała również później, gdy na przełomie lat 70-tych i 80-tych zachodziły istotne przemiany społeczne, a może bardziej jeszcze po śmierci Prymasa Tysiąclecia. Kiedy go zabrakło, nie znalazło się zbyt wielu tych, którzy utrwalali jego dorobek, odważnie przypominali jego prawdziwe zamierzenia i osiągnięcia, a także koncepcje społeczne oraz ogromny wkład w utrzymanie ładu moralnego i społecznego w Polsce. Na tym etapie ta niewybredna kontestacja znalazła wyraz przede wszystkim w programowym przemilczaniu osoby i dzieła Prymasa Tysiąclecia. Tamte uwikłania i uwarunkowania w gruncie rzeczy trwają do dzisiaj i z rozmaitym nasileniem wciąż dają o sobie znać.
Przypomnijmy jeszcze jeden ważny aspekt dotyczący dziedzictwa Prymasa Stefana Wyszyńskiego. Jest nim Jego wizja państwa i rozumienie racji stanu. Widzimy, że obecne państwo polskie jest dalekie od ideałów, które przyświecały wielu pokoleniom Polaków tworzących Rzeczpospolitą i walczących o Jej wolność. Rola państwa, jego służebność wobec narodu, treści moralne konstytuujące państwo, były stale obecne w nauczaniu Prymasa Wyszyńskiego. W czasach komunistycznej niewoli potrafił kreślić wizję państwa sprawiedliwego, czerpiącego swe siły ze świadomej, solidarnej i duchowej woli swych obywateli, państwa realizującego właściwie odczytaną wiarę w posłannictwo własnego narodu. Brakuje nam dzisiaj wizji takiego państwa.
Życzymy owocnej lektury !
Zobacz także:
Zrozumieć Prymasa Wyszyńskiego
Ks. kard. Stefan Wyszyński o masonerii – cytaty dwa
Kard. Stefan Wyszyński: „Każda rzecz wielka musi kosztować i musi być trudna. Tylko rzeczy…
Ks. dr Stefan Wyszyński: Nowy najazd komunizmu na Polskę (1936)
[bsa_pro_ad_space id=4]
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS