Rozmawialiśmy ostatnio… w poprzedniej epoce przed plagami i wojną. Przy okazji albumu Blues, Brawls & Beverages (2019). Jak w tym czasie sobie radziłeś, co się działo przez ten czas w zespole? Jak przeżywaliście pandemię, życie m.in. bez grania przed żywą publicznością (nie wiem jak dla Ciebie ale, dziwne wynalazki streamowania live dla mnie nie stanowią nawet substytutu koncertu).
– Pandemię zniosłem bardzo dobrze. Nie przeszkadzała mi praca z domu…wręcz przeciwnie. Jeśli chodzi o zespół to pomijając brak koncertów funkcjonował on normalnie. Mieliśmy regularne próby, żeby nie wypaść z wprawy. Oczywiście brakowało grania na żywo, więc wykorzystaliśmy ten czas inaczej, nie traciliśmy czasu. Tworzyliśmy nowe numery, testowaliśmy nowy sprzęt, nagraliśmy Q&A video. Odbyła się także kolejna edycja Klasz Ov The Sejtans.
Jeśli chodzi o streamowane koncerty live to mam podobne zdanie jak twoje, ale nie jest ono aż tak radykalne ;). Pewnie dlatego, że ja nie jestem zbyt częstym bywalcem koncertów, a zwłaszcza znanych zespołów. Nie oglądam też tych zarejestrowanych na video. Jakoś oglądanie koncertu na ekranie mi nie pasuje, tak więc podejście do tych streamowanych koncertów mam w zasadzie obojętne 😉
Niedługo po albumie 2019 zaostrzyliście apetyt nie albumowym strzałem pt. „Last Call”. Czy wówczas już był zamysł pracy nad płytą?
– O właśnie, w pandemii zrobiliśmy także singla!
Z tego co pamiętam to już wtedy ogrywaliśmy jakieś nowe numery, ale stwierdziliśmy, że ten damy na singla i przypomnimy o sobie.
Założenie było takie, żeby przy użyciu nowoczesnych technik zarejestrować go własnym sumptem na naszej sali prób i w domach. W efekcie chyba tylko organy zostały nagrane prawilnie po staremu, czyli z wykorzystaniem mikrofonów.
Brzmienie gitary i basu wzięliśmy z komputerowej symulacji wzmacniacza lampowego. Bębny nagraliśmy na sali prób, ale brzmienia są też z symulacji i zostały nałożone w postprodukcji na żywe bębny.
W zeszłym roku z Bigosem i Mareckim rozstawiliście Wnyki, co w nie wpadło? I czy to jednorazowy akt kłusownictwa?
– W sumie to niewiele w nie wpadło. Szczerze powiedziawszy oczekiwałem większego zainteresowania tą EPką. Natomiast prawda jest taka, że w zasadzie nie zrobiliśmy nic, żeby zadbać o promocję projektu Wnyki i zwyczajnie w świecie przepadł. Może jeszcze kiedyś wrócimy do tego, bo fajnie się grało ale póki co zajmujemy się promocją Leash Eye a konkretnie Busy Nights, Hazy Days (2022)
Zahaczając o ten prepandemiczny czas: jak oceniasz poprzedni album i jak on się ma do najnowszego dzieła? Przy okazji gratulacje kolejnej znakomitej płyty!
– Dziękuję bardzo!
Wiesz, mi trudno jest oceniać z pozycji insidera, ale chyba troszeczkę wolę tę płytę od Blues, Brawls & Beverages (2019). Ale też nie mam pewności, co by było jak bym zapoznał się z nimi w tym samym czasie.
Obie płyty różnią się głównie brzmieniowo oraz sprzętowo. Do tego inne jest miejsce organów w miksie niż poprzednio i w wyniku czego są mniej słyszalne. Być może to pokłosie wysłuchania kilku komentarzy o tym, że na BBB nie słychać gitar 😉
Natomiast dla wielu najnowsza płyta jakoś tam przypomina nasz drugi album V.I.D.I. (2011), a to był taki kluczowy moment dla zespołu. Wtedy sporo osób nas poznało, wygraliśmy kilka ważnych konkursów kapel jak choćby Antyfest organizowany przez Antyradio, zagraliśmy przed Judas Priest w Spodku, Sonisphere Festival, Wacken i wiele innych.
Poprzedni krążek produkował mój krajan Haldor, kto tym razem bawił się suwakami i gałkami potencjometrów?
– Mikołaj Kiciak z Santa Studio. Na Blues, Brawls & Beverages (2019) reampował nam u siebie solówki i zdecydowaliśmy, że spróbujemy nagrać całą płytę. W Santa Studio jest bardzo dobry live room na czym nam zależało, a Mikołaj wie o co chodzi. Jesteśmy zadowoleni z produkcji i współpracy. Polecamy to miejsce.
„Where The Grass Is Green And The Girls Are Pretty” Czy wasza estetyczno-tematyczna otoczka to forma eskapizmu? A propos „Girls are Pretty” – Na płycie nie zabrakło intrygujących gości, waszą twórczość uświetniły piękne głosy Moniki i Margo? Skąd pomysł i jak doszło do realizacji?
– Już na poprzedniej płycie zastosowaliśmy patent z żeńskimi chórkami i wtedy tak jak teraz zrobiła je Monika Urlik. Głównie chodziło nam o dodanie smaku płycie, ale założenie było takie, żeby te chórki były bardzo oldschoolowe i południowe. Wyszło doskonale.
Natomiast zadaniem Margo z Moyra było zrobienie wściekłego modern scream/growl w tle, no a ona w scream i growl umie…
Co do eskapizmu… chyba nie. Każdy z nas dość twardo stąpa po ziemi i nie potrzebuje niczego niczym zasłaniać ani maskować. Grając nie stajemy się nagle innymi ludźmi.
Zdradzisz z czym może mi się kojarzyć riff z „No Time to Take It Easy” czy mi się coś ubzdurało?
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS