Dwór w Siedliskach Bogusz na archiwalnych fotografiach

W Siedliskach na przestrzeni ostatnich blisko 300 lat istniały dwa dwory. Pierwszy został wzniesiony w drugiej połowie XVIII wieku przez ówczesnego właściciela wsi Siedliska Nikodema Jordana Strojnowskiego, który wzniósł we wsi murowany dwór o dwóch skrzydłach, nowe budynki gospodarcze, mieszkanie dla służby, a wokół dworu założył park. Drugi dwór w stylu eklektycznym którego ruiny istnieją do dziś wzniesiony został wzniesiony na początku XIX wieku.

Pierwszy, okazały, murowany, stary XVIII wieczny dwór wzniesiony w 1763 roku przez Nikodema Strojnowskiego – przedsiębiorczego szlachcica, który dorobił się znaczącego majątku i awansował do magnackiej klasy, jak na owe czasy należał do nowoczesnych i bardzo zadbanych. Równolegle z budowa okazałego dworu Strojnowski zlecił budowę budynków gospodarczych, mieszkań dla służby oraz założenia parku dworskiego. W okresie świetności obiektu do dworu prowadziły dwie drogi. Jedna z nich biegnąca blisko stawu już po II wojnie światowej zarosła.

Drugi, murowany dwór został wybudowany na początku XIX w. i został znacząco przebudowany w połowie XIX wieku w stylu eklektycznym. Majątek w Siedliskach w 1804 roku jako wiano córki Nikodema Stojnowskiego Apolonii Stojnowskiej stał się własnością ubogiego szlachcica Stanisława Bogusza. Do małżeństwa Apolonii Stojnowskiej i Stanisława Bogusza doszło już po śmierci Nikodema Stojnowskiego, który nie zgadzał się na to małżeństwo postrzegane jako mezalians.

W nowym dworze od frontu zachowała się ozdobna galeria, niezadaszona, prowadząca do głównego wejścia. Od frontu nowy dwór miał pięć prostokątnych okien. Oba dwory, stary z połowy XVIII w. i ten nowszy z XIX w. sąsiadowały ze sobą i niestety ze względu na brak należytej opieki obecnie zostały z nich jedynie ruiny.

Rodzina Boguszów miała w posiadaniu majątek w Siedliskach do rabacji chłopskiej w 1846 r. kiedy to większość męskiej części rodziny została wymordowana przez chłopów kierowanych przez Jakuba Szelę, a dwór został splądrowany.

Tuż przy starym dworze znajduje się piwnica ziemna z początków XVIII w. Niestety przed kilkunastoma laty poprzez nierozważne wyjecie z konstrukcji części kamieni wykorzystanych przy budowie część konstrukcji zapadła się. Wzniesione w XIX wieku dworskie zabudowania gospodarcze zostały przebudowane po 1945 r.