O Dursołtan Taganowej pisałem niedawno w tekście Piękna kontra bestia. Kim jest “turkmeńska Cichanouska”? Teraz przyszedł czas na publikację wywiadu, który przeprowadziłem z opozycjonistką. To pierwszy wywiad z nią w polskich mediach, a być może w ogóle pierwsza w naszym kraju medialna rozmowa z osobą reprezentującą kształtująca się turkmeńską opozycję.
O tym, że w Turkmenistanie rządzi bezwzględny (choć z naszej dalekiej perspektywy, często odbierany jako groteskowy) dyktator, opinia publiczna w Polsce jakąś wiedzę ma. Jakie są codzienne realia związane z działalnością Gurbanguły Berdymuhamedowa i jaki wpływ ma ona na pojedynczych ludzi, na rodziny i cały naród, wiemy już jednak mniej. Równie mało wiemy o zniewalającym kulcie jednostki, o sytuacji ekonomicznej, społecznej i demograficznej w tym środkowoazjatyckim kraju.
Kwestie poruszane przez moją rozmówczynię pomagają nam dowiedzieć się nieco więcej, choć nie sposób w jednej rozmowie opowiedzieć o wszystkim. Dursołtan rzuca światło na formułę zagadnień migracyjnych i ich skalę. Niektóre zjawiska są z naszego punktu widzenia niewyobrażalne. Obywatele Turkmenistanu muszą jednak mierzyć się z rzeczywistością, w jakiej nie chciałby znaleźć się nikt z nas – na miejscu ludzi żyjących w zniewolonym państwie na skraju ubóstwa. No bo jak poukładać sobie tzw. normalne życie w kraju porównywalnym pod wieloma względami chyba tylko do Korei Północnej, albo Erytrei?
O Turkmenistanie będę jeszcze pisał. A dziś zapraszam do przeczytania wywiadu z Dursołtan Taganową:
– Gdybyś miała w kilku zdaniach opowiedzieć o sytuacji w Turkmenistanie, co powiedziałabyś przede wszystkim?
Turkmenistan to kraj, w którym pełnie władzy sprawuje prezydent, jego najbliżsi i zaufani ludzie. To kraj, w którym nie istnieje wolność słowa, ludzie nie mają też pełnej swobody działania i nie mogą wyrażać swojego niezadowolenia i często zmuszeni są do emigracji, głównie z powodów ekonomicznych.
– Wielu jest takich emigrantów?
– Tak. Według oficjalnych statystyk liczba ludności Turkmenistanu wynosi ok. 6 milionów. Tymczasem z niezależnych źródeł wiadomo, że mieszka tam ok. 2 700 000 ludzi1, z czego większość stanowią dzieci i młodzież. Większość obywateli w wieku produkcyjnym wyjechała za granicę w poszukiwaniu możliwości zarabiania na utrzymanie rodzin. W efekcie wielu Turkmenów zostało odizolowanych od ojczyzny i od swoich bliskich.
– Ta izolacja zawsze była tak radykalna?
– Problem nasilił się w marcu 2020 r., kiedy władze Turkmenistanu zamknęły granice z powodu pandemii Covid-19. Zamknięcie było tak radykalne, że nawet nie próbowano sprowadzić turkmeńskich obywateli z zagranicy, którzy wyjechali „za pracą”. Uwięzieni za granicą zostali także i ci, którzy wyjechali z kraju na krótko, w odwiedziny do rodzin, albo w celu leczenia. Wszyscy zostali w obcych krajach bez jakiegokolwiek wsparcia, zdani na łaskę losu. Podam przykład – w marcu ubiegłego roku doszło do tragicznego zatrucia 53 turkmeńskich emigrantów. Zmarli po wypiciu sfałszowanej wódki, a pili ją bojąc się zakażenia koronawirusem. Używali tego alkoholu także nacierając skórę. Wszystko z obawy przed pandemią. Ludzie robili to nie mając dostępu do rzetelnych informacji o przyczynach zarażenia koronawirusem. Władze odmówiły sprowadzenia ciał do Turkmenistanu. Zmarli zostali pochowani na komunalnym cmentarzu w kwaterze dla osób nieposiadających rodzin, a Turkmenistan odmówił rodzinom żyjącym w ojczyźnie prawa wyjazdu na pogrzeb.
– Najprawdopodobniej z powodu obostrzeń w ruchu granicznym spowodowanych pandemią…
– Tylko, że równocześnie władze w mojej ojczyźnie uznały, że w kraju nie ma koronawirusa w ogóle, a używanie słowa covid zostało zabronione. Tymczasem od chwili zamknięcia granic, w Turcji zmarło wielu emigrantów z Turkmenistanu. Ludzie prosili o pomoc w konsulacie Turkmenistanu w Stambule, ale odpowiedź była jedna: „Nie mamy możliwości umożliwienia podróży przez granicę, ani transportu zwłok do Turkmenistanu. To zarządzenie najwyższych władz”.
– Jak w tej sytuacji wygląda życie na emigracji, bez kontaktu z najbliższymi, bez możliwości powrotu do domów?
– Większość emigrantów ekonomicznych z Turkmenistanu przebywa w Turcji. Niektórzy żyją tu nawet od 15 lat i nie mogą zobaczyć bliskich, którzy zostali w ojczyźnie – swoich dzieci, matek. Ja sama wyjechałam z kraju w 2011 roku zostawiając 2-miesięczne dziecko. Nie widziałam innej możliwości zdobycia środków na wyżywienie siebie i rodziny. Od tego czasu nie miałam możliwości powrotu do kraju, żeby zobaczyć się z dzieckiem, z krewnymi. Zdaję sobie sprawę z tego, że gdybym wróciła, nie będę już mogła wyjechać z kraju. Takich matek jak ja, są na emigracji tysiące.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS