Druh Rolanda?

W historii zapisał się jako dowodzący wojskami cesarza Karola Wielkiego, którego był kuzynem.

To właśnie na jego dworze spędził dzieciństwo, by później odziedziczyć po swym ojcu, Teuderyku IV, tytuły hrabiego Tuluzy i księcia Akwitanii. Matką późniejszego świętego była Aldana, córka wspominanego już Karol Młota… Gdy w 793 roku emir Kordoby – Hiszam I – wezwał muzułmanów do walki z niewiernymi, Wilhelm był jednym z tych, którzy skutecznie potrafili odeprzeć 100-tysięczną armię Saracenów, atakującą królestwo Asturii (leżące w północnej części Hiszpanii) i Langwedocję w południowej Francji. Po roku 800 Wilhelm brał także udział w wyprawie, w czasie której udało się odbić z rąk Maurów Barcelonę.

W roku 804 założył benedyktyński klasztor we francuskiej miejscowości Gellone, którą po czasie, na jego cześć nazwano Saint-Guilhem-le-Désert. Jednym z darów-relikwii Karola Wielkiego dla nowo powstałej fundacji miały być kawałki drewna pochodzące z Krzyża Świętego, które cesarz otrzymał od patriarchy Jerozolimy. W dwa lata po założeniu opactwa, Wilhelm wyrzekł się dworskiego życia i rycerskiej sławy, by samemu zostać zwyczajnym mnichem, pracującym w klasztornej kuchni.

Warto zaznaczyć, iż większość danych, jakie mamy o świętym Wilhelmie z Akwitanii pochodzi z tak zwanej „Pieśń o Wilhelmie“ (Chanson de Guillaume) – najsłynniejszego obok „Pieśni o Rolandzie” utworu z gatunku chansons de geste, sławiącego bohaterskie czyny średniowiecznego rycerstwa i specyficzny etos moralny tego stanu.

Tak jak i w innych rycerskich poematach, także i w „Pieśni o Wilhelmie” nie brak elementów fantastycznych. Jedną z bohaterek jest saraceńska księżniczka i czarodziejka nosząca imię Orable, którą wedle niektórych przekazów Wilhelm miał poślubić, ta zaś przyjęła na chrzcie miano Guitburgi. Sam święty często ukazywany jest natomiast w ikonografii, jako rycerz walczący ze smokiem.

Wilhelm zmarł 28 maja 812 roku. Jego grób znajduje się w kościele klasztornym w Saint-Guilhem-le-Désert, o którym Jan Turek pisał, iż „w średniowieczu (…) było jednym z ważniejszych miast handlowych na południu Francji i zarazem punktów odpoczynku na drodze pielgrzymek z całej Europy do św. Jakuba z Composteli”.

Papież Aleksander II kanonizował Wilhelma w 1066 roku. Ten zaś do dziś uważany jest za patrona wytwarzających rycerskie zbroje płatnerzy.