Dragon Age: Straż Zasłony – recenzja. Czy nowa odsłona spełnia oczekiwania?

Po niemal dekadzie BioWare powraca do Thedas z zupełnie nowym rozdziałem. Straż Zasłony jest ambitne, piękne i pełne nawiązań do starszych odsłon. A jednak – i tutaj zaczyna się problem – próbuje być wszystkim naraz, a efektem jest coś, co trudno pokochać jak pierwowzór. To gra z rozmachu przypominająca Inkwizycję, jednak bardziej skoncentrowana na liniowej eksploracji i przemyślanych, zamkniętych lokacjach niż na wielkich, otwartych przestrzeniach. Wciąga, lecz brakuje jej esencji, która pozwoliłaby w pełni zapaść w pamięć fanom RPG.

W Dragon Age: The Veilguard wcielamy się w postać Rooka, którego los rzuca w wir wydarzeń tuż obok ulubieńca fanów serii, krasnoluda Varrika Tethrasa. Naszym głównym celem jest powstrzymanie Solasa – elfa, który pragnie rozdzielić świat magiczny od rzeczywistości. Już pierwsze sceny to potężne uderzenie akcji. Rook wraz z Varrikiem lądują w Minratus, stolicy Imperium Tevinter, gdzie praktycznie od razu wpadają w wir walki z elfimi bogami.

Pierwsze godziny gry faktycznie biegną w szybkim tempie, przenosząc nas między magicznymi miastami i rzucając w wir walki. Tempo początkowo przytłacza i nie daje wiele miejsca na wprowadzenie w świat. Taki pęd wprowadza pewną dezorientację. Zamiast spokojnego poznawania historii i wciągających zadań pobocznych, czuć tu presję – jakbyśmy mieli czas tylko na pogoń za Solasem. 

Na szczęście później tempo spada. Po pierwszym akcie Dragon Age: The Veilguard zaczyna oferować zadania poboczne i dawać czas na poznanie poszczególnych towarzyszy. Tym niemniej rozgrywka nie pozwala w pełni zanurzyć się w uniwersum i przeżywanej przygodzie. W końcu przyjemność z w RPG-ach czerpie się z poznawania świata i jego części składowych, nie tylko na ratowaniu go w trybie przyspieszonym.

Pamiętacie Zaziemie z Inkwizycji? Gracze marudzili, że za bardzo tam ugrzęźli, biegając za kolejnymi niezbyt ekscytującymi zadaniami pobocznymi. Tutaj BioWare postanowiło pójść w przeciwną stronę, przyspieszając tempo jak nigdy dotąd. Lokacje są mniejsze, skoncentrowane i bardziej liniowe. Nie ma tu otwartego świata jak w Inkwizycji – i to, o dziwo, działa na korzyść gry. Mniejsze, bardziej liniowe lokacje są pełne ukrytych przejść i skrótów, dzięki którym eksploracja jest ciekawsza. Każdy obszar został wypełniony zagadkami i wyzwaniami, które angażują i wprowadzają urozmaicenie. 

Pierwsze godziny rozgrywki to praktycznie same bitwy i rekrutacja towarzyszy, przy czym każdy towarzysz przynosi unikalne umiejętności, które ułatwiają eksplorację – jak otwieranie magicznych przejść czy rozwiązywanie zagadek. Z jednej strony dobrze, bo drużyna od razu się rozrasta, ale z drugiej odbiera to grze ten szczególny smak powolnego budowania relacji z nowymi postaciami. A relacje te w Dragon Age były przecież kluczowe – pamiętamy Morrigan, która rzucała kąśliwe uwagi, czy Alistaira, który swoim humorem odciążał najcięższe sytuacje. Tutaj BioWare postawiło na szybkie zapoznanie, przycięło introspekcje, a relacje z towarzyszami sprowadziło do przelotnych rozmów między kolejnymi walkami. Na szczęście w późniejszych fragmentach gry wątki poszczególnych postaci rozwijają się nieco intensywniej.

BioWare zawsze miało talent do tworzenia wyrazistych postaci, które rozgrywały pomiędzy sobą wewnętrzne konflikty i moralne dylematy. Niestety, ekipa Straży Zasłony to zbiór “dobrych ludzi”, którzy walczą o słuszne sprawy – i to właściwie wszystko. Brakuje szorstkości, głębi i wątpliwości. Decyzje podejmowane w grze wpływają na fabułę, ale brakuje im prawdziwego ciężaru moralnego i konfliktów między towarzyszami. Tym razem postacie mają prostsze osobowości, a ich cele są często oczywiste i mało kontrowersyjne. Na szczęście znajdą się też wyjątki. Davrin czy Varrik zostali wyniesieni na wyższy poziom dzięki wspaniałym głosom i nieco bardziej rozbudowanym wątkom.

Walka to jeden z mocnych punktów Veilguard, choć nie przypomina tej z poprzednich odsłon. Rook jest łotrzykiem o zwinnych ruchach i dobrze przemyślanych ciosach. Możemy szybko przełączać się między lekkimi i ciężkimi atakami, aby budować efektowną sekwencję ciosów. Wszystko to robi wrażenie – zwłaszcza dzięki świetnym animacjom i płynności akcji.

System walki jest dynamiczny, a przeciwnicy stanowią większe wyzwanie w miarę postępów. Starcia przynoszą satysfakcję i umożliwiają wypracowanie unikalnego stylu gry. BioWare postawiło na dynamiczną akcję, a więc coś, co wielu fanów klasycznych RPG-ów może odebrać z lekkim grymasem. Ale znajdzie się też grono osób, które przyjmą tę zmianę radośnie. W końcu od premiery Dragon Age: Początek minęło dużo czasu i oczekiwania graczy zdążyły się wyraźnie zmienić. Jeśli n … czytaj dalej