Dozór policyjny – na czym polega i kiedy jest stosowany?

Podstawa prawna i stosowanie dozoru

Dozór policyjny został uregulowany w art. 275 Kodeksu postępowania karnego (k.p.k.) i stanowi jeden ze środków zapobiegawczych (§1).

Dozór policyjny może być stosowany zamiast tymczasowego aresztowania w odniesieniu do osoby, która jest oskarżona o popełnienie przestępstwa z użyciem przemocy lub groźby bezprawnej na szkodę osoby najbliższej albo innej osoby zamieszkującej ze sprawcą, pod warunkiem, że oskarżony w wyznaczonym terminie opuści lokal zajmowany wspólnie z pokrzywdzonym oraz określi miejsce swojego pobytu (§ 3). Jako osobę najbliższą, zgodnie z art. 115 § 11 Kodeksu karnego (dalej: k.k.) należy rozumieć małżonka, wstępnego, zstępnego, rodzeństwo, powinowatego w tej samej linii lub stopniu, osobę pozostająca w stosunku przysposobienia oraz jej małżonka, a także osobę pozostająca we wspólnym pożyciu.

Polecamy: Kodeks kierowcy

Obowiązki podczas dozoru policyjnego

Osoba oddana pod dozór ma obowiązek stosowania się do wymagań zawartych w postanowieniu sądu lub prokuratora. Obowiązek ten może polegać na zakazie opuszczania określonego miejsca pobytu, zgłaszaniu się do organu dozorującego w określonych odstępach czasu, zawiadamianiu go o zamierzonym wyjeździe oraz o terminie powrotu, zakazie kontaktowania się z pokrzywdzonym lub z innymi osobami, zakazie zbliżania się do określonych osób na wskazaną odległość, zakazie przebywania w określonych miejscach, a także na innych ograniczeniach swobody oskarżonego, niezbędnych do wykonywania dozoru (§ 2). W tym miejscu celem uzupełnienia należy zwrócić uwagę na wyrok SN o sygn. IV KK 213/17 z dnia 29 czerwca 2017 roku, w myśl którego “naruszenie zakazu, stanowiącego istotę obowiązków nakładanych na oskarżonego oddanego pod dozór Policji (art. 275 § 2 zd. 2 k.p.k.), nie stanowi przestępstwa określonego w art. 244 k.k. – tj. naruszenie zakazu sądowego)”.

Dodatkowo osoba oddana pod dozór Policji ma obowiązek stawiania się we wskazanej jednostce organizacyjnej Policji. Stawiennictwo wymaga okazania dokumentu stwierdzającego tożsamość konkretnej osoby. Nadto należy wykonywać polecenia mające na celu dokumentowanie przebiegu dozoru oraz udzielania informacji koniecznych dla ustalenia, czy stosuje się on do wymagań nałożonych w postanowieniu sądu lub prokuratora. W celu uzyskania takich informacji można wzywać oskarżonego do stawiennictwa w wyznaczonym terminie (§ 4).

Jeżeli osoba oddana pod dozór nie wywiązuje się z tego obowiązku, to organ dozorujący zawiadamia o tym prokuraturę lub sąd, w zależności od tego, kto wydał postanowienie (§ 5).

Polecamy serwis: Prawo karne