Policja szturmem próbuje odbić Główny Bank Hiszpanii, losy dwóch członków ekipy komplikują się na tyle mocno, że zazwyczaj opanowany Profesor traci rezon i kontrolę – takimi smaczkami kończy się trzecia odsłona serialu. Specjalistom od rabunków wyraźnie osuwa się grunt spod nóg i tylko pozostało czekać na czwarty sezon, który przedstawi kulisy sromotnej przegranej lub dokonania niemożliwego i zatopienia się w glorii chwały, bo oto ponownie system dał się oszukać. Do kolejnej części tej wielkie układanki podeszłam ze sporym dystansem, który utrzymał się przez te 8 odcinków pozostawiając po sobie całkiem niemały niesmak. A dlaczego? Do rzeczy.
Dom z papieru 4 – „Tokio jest jak Maserati”
Najnowsza część tej hiszpańskiej opowieści dawała nadzieję na spore emocje – z każdej strony Profesor, Tokio, Palermo i spółka zostali przyparci do muru. Tymczasem gdy opada pył bitewny, fabuła spowalnia na kilka odcinków, jednak i później nie możemy mówić o utrzymaniu dynamicznej akcji. Tak naprawdę w tym sezonie coraz mocniej drażnią momenty, kiedy nic się nie dzieje, jest ich coraz więcej i są coraz dłuższe, a bohaterowie przede wszystkim gadają. Czy nie braliśmy czasem udziału w największym napadzie w historii Hiszpanii, która miał wprowadzić chaos w funkcjonowaniu państwa?
Już w trakcie wcześniejszych sezonów „Domu z papieru” poznajemy poszczególnych członków ekipy Profesora, co dodawało pikanterii całemu temu niemożliwemu przedsięwzięciu – bo jak przystało na najlepszych w swoim fachu, wybijających się i trudnych charakterków nie brakowało w zespole. Różnorodność bohaterów była niewątpliwym atutem tego serialu, chociaż nie wszystkich dało się momentami znieść na ekranie (a postać chociażby Arturo Romana już w trzeciej odsłonie nie powinna się pojawić). Początek najnowszego sezonu „La casa de papel” był dobrą okazją do pokazania, że bez Sergio spece od największych zbrodni muszą pokombinować, natrudzić się i wykorzystać swoje niezliczone talenty, by wyjść cało z opresji. Mam jednak wrażenie, że od pierwszego odcinka serialu wiele się zmieniło, a klimat znany z produkcji heist jak i owe umiejętności się rozmyły – rabusie niczym baranki potrafią tylko podążać za głosem Profesora, który przeżywa tragedię.
Dom z papieru 4 – „Rodzina robi dla siebie wszystko”
Tokio, Nairobi, Denver, Helsinki i reszta zbyt wiele ze sobą już doświadczyli i za dużo poświęcili, by nazwać ich tylko partnerami w kolejnych akcjach. Z upływem odcinków, twórcy dobitnie to podkreślają – nie tylko czas spędzony na przygotowaniach do misji, ale i same do bólu wymagające i nieco nieprzewidywalne rabunki, zbliżyły wszystkich do siebie. Motyw ten jest tak mocno wysunięty na pierwszy plan, że zamiast sensacyjnej produkcji, otrzymujemy już serial momentami przypominający hiszpańską telenowelę.
Scenarzyści jednak poszli w zaparte i w czwartym sezonie zabrnęli w jeszcze więcej scen, sztywnych dialogów o miłości, rodzinie i lojalności. Aż chciałoby się powystrzelać kilka mord i krzyknąć: „Halo! Jesteście przestępcami, specami w swym fachu z idealnym planem – do roboty, a nie bredzicie o uczuciach!”. Chociaż postać Profesora przechodzi lekką przemianę i przeżywa osobisty kryzys, mam wrażenie, że wszelkie obrane przez niego rozwiązania i zarzucone pomysły gdzieś już widziałam – ach tak, w pierwszym i drugim sezonie, teraz tylko nieco straciły na finezji i są przewidywalne, jakkolwiek nie byłoby ich sporo.
Poprzez wcześniejsze sezony starano się utrzymać wszelkie rabunki pod maską wojny z systemem, co pasowało do założeń – maska Dalego stała się hiszpańskim symbolem walki z opresją. Podczas tego sezonu ni w ząb walki z władzą, choć pod bankiem coraz większy tłum protestujących, którzy sprawiedliwość na własną rękę wyszarpaliby z gardeł urzędników. Nie brakuje typowych dla wcześniejszych odcinków działań pobudzających opinię publiczną, które tylko sprawiają, że Tamayo i Sierra mogą wyrywać włosy z głowy, a Hiszpanie dowiadują się o jeszcze większych niegodziwościach władzy. Z zorganizowaną grupą bój rozpoczyna „jeden sprawiedliwy” wariat, który bierze na barki chaos zafundowany przez głównych bohaterów i stając do walki funduje im niemałe piekiełko, na które aż miło się patrzy. Szkoda tylko, że tak idealnie dopasowana grupa o ogromnym doświadczeniu, która zęby zjadła na sytuacjach bez wyjścia, dostaje srogie baty od jednej osoby – ale przecież takich nonsensów nie brakuje w całym serialu i albo to przyjmujemy, albo wyłączamy Netflixa. Nowy sezon jest niczym powtórka z rozrywki, brakuje mu świeżości, a nie uratuje tego ani kolejny skrzętnie opracowany plan, ani nieco głębsze pochylenie się nad nowymi członkami zespołu (w moich oczach Palermo to już ciepłe kluchy, a nie egocentryk, któremu w głowie szaleje chaos), nowe postacie, które nie wiadomo skąd się wzięły czy jeszcze więcej głośnych wybuchów. Muszę jednak przyznać, że twórcy nie bali się kilkukrotnie zaryzykować i zaskakują – w niektórych przypadkach owe zabiegi dodają nieco smaku, są też takie, gdy chwycimy się za głowę zastanawiając się ciężko po co ten motyw został wpleciony do całej fabuły.
Dom z papieru 4 – Ja już podziękuję
Tego sezonu już nie powinno być, Netflix jednak odciął kolejny kupon i planuje to robić dalej. Zakończenie czwartego sezonu było jednym z lepszych momentów, ale gdy włączyły się napisy końcowe zadałam sobie pytanie: „a gdzie ostatni odcinek?”. Przez osiem epizodów widzowie zostali poprowadzeni po równi pochyłej, w której nie brakowało jednak kilku uskoków emocji czy niespodziewanych momentów. To jednak za mało, by po raz kolejny z niemałą ekscytacją śledzić losy tej ekipy. Ja już się chciałam pożegnać.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS