W dziejach naszej historii nie ma chyba bardziej wyidealizowanej epoki niż czasy kojarzonej z przepychem II Rzeczypospolitej. Nic dziwnego, skoro o dyplomatycznych przyjęciach na nadwiślańskich salonach pisano w całej Europie, a i pokaźny budżet ówczesnego prezydenta pozwalał na to, by wystawne bale stały się najważniejszą wizytówką odradzającego się państwa. Przykładowo w 1930 r. na utrzymanie kancelarii Ignacego Mościckiego wydano 4,5 mln złotych, podczas gdy przywódcy Stanów Zjednoczonych czy Niemiec, jak przypomina Sławomir Koper w książce „Życie prywatne elit Drugiej Rzeczypospolitej”, operowali już mniejszymi kwotami, rzędu 3,8 i 2 mln zł.
Głośnym echem odbiły się legendarne bankiety w Zamku Królewskim, które organizowano nie tylko od święta. Zaproszenie było oznaką wielkiego prestiżu i wysokiej pozycji społecznej. Szczęśliwi bywalcy musieli zadbać o najmodniejsze kreacje, w wyborze których, wbrew pozorom, prześcigały się nie tylko kobiety. Ale nawet długotrwałe przygotowania i zamawianie garderoby u najlepszych krawców nie chroniło przed wpadkami. Znana malarka Monika Żeromska, córka Stefana, wspominała po latach, że zdarzyło jej się wystąpić w stroju, jaki włożył nuncjusz papieski Monsignore Marmaggi. „Wreszcie, wreszcie, oto papieżyca” – pokrzykiwał nuncjusz.
Zgłoś naruszenie/Błąd
Pozytywnie
Neutralnie 
Negatywnie
Lubię to!
Super
Ekscytujący 
Ciekawy
Smieszny
Smutny
Wściekły
Przerażony
Szokujący
Wzruszający
Rozczarowany
Zaskoczony
Prawda
Manipulacja
Fake news
Oryginalne źródło ZOBACZ
Dodaj kanał RSS
Musisz być zalogowanym aby zaproponować nowy kanal RSS